φευγω

---

και έχω μια γλυκιά ταχυκαρδία... ένα άγχος, μια προσμονή...

θα παω αθήνα και θα βλέπω ανθρώπους αγνώστους, και θα χάνομαι, και θα ακούω στο Mp3 sebastian schuller και jeremy jay, και θα βλέπω τους φίλους από θεσσαλονίκη που πια μένουν εκεί...

και θα έχω το back pack, και μια τσάντα ώμου, και το μακρύ κασκόλ μου τυλιγμένο στο λαιμό, και θα πάρω την κλινάμαξα για σαλονίκη...

και θα πάω να κοιμηθώ στο ίδιο κρεβάτι με τον πρώην μου, που μετά από 6 χρόνια δεν θέλω να κάνουμε σεξ, απλά θέλω να τον αγκαλιάζω, γιατί ξέρω πως παρά την τρελή ζήλια και το ποτό, πως με έχει αγαπήσει, και τον έχω αγαπήσει, και με έχει ανάγκη, και τον έχω ανάγκη...

και μετά θα πάω στο πατρικό μου, και είναι η μάνα μου εκεί, και τα μανταρίνια στο τραπεζάκι επάνω, και θα μου έχει κάνει γλυκό, και το ψυγείο θα είναι γεμάτο...

η μάνα μου, που όταν πριν από λίγο καιρό πάντρεψα δυο φίλους, δεν μου είπε "και στα δικά σου", αλλά "και σε εσένα, ότι καλύτερο", και αισθάνομαι πως αυτή την φράση θα την κουβαλάω σαν λύτρωση μέσα μου...

και μετά θα πάω θεσσαλονίκη και πάλι αθήνα, και θα μου πάρω ένα μαύρο κοτλέ ή βελούδινο παντελόνι, και θα βλέπω αγνώστους, και νέους ανθρώπους, που ίσως και να με φλερτάρουν, και

και το σάββατο μπαίνω στα 31

χρόνια μου πολλά, χρόνια μου καλά

και αυτή τη στιγμή όλα είναι όμορφα

Jeremy Jay

---

Κατι απο Suede, κάτι από Roxy Music, κάτι από Joy Division, κάτι από Cure

Απλά με έστειλε αδιάβαστο..

Πρώτη κυκλοφορία



To ep Airwalker είναι μια μικρή αποκάλυψη... Κάτι σαν ταξίδι στο χρόνο
rapidshare

Και έχει και μερικά ακόμα τραγούδια στο
myspace

(αρχική πληροφορία: m.hulot)

i.d.

---

χθες βράδυ αποφασίζω να μην με πάρει ο ύπνος με την τηλεόραση. Μια γαμημένη βδομάδα που με κάνει να μην θέλω να πηγαίνω στη δουλειά μου, και η δουλειά μου είναι ο μόνος λόγος που ζω στο νησί...
Δεν με ενδιαφέρει τι ώρα θα ξυπνήσω, και στις 2μιση τα χαράματα ψάχνω υπότιλους:

Amnesia, the james brighton enigma

Ο τύπος έχει αμνησία, μετά από post traumatic stress disorder. Σκότωσαν τον έρωτά του, τον σκότωσε και αυτός... Κάτι τραμπούκοι ομοφοβικοί hitch hikers...

Και να 'μαι στις 3 το μεσημέρι σήμερα να βάζω τα κλάματα...

Αναζητούσα να δω μια ταινία "gay".
Το κάνω πάντα ενοχικά. Το κάνω μόνος, λες και βλέπω τσόντα, για να μην δείχνω την ανάγκη μου να ταυτιστώ...

Να βρω μια ταυτότητα,
να ταυτιστώ με έναν ήρωα, να μην νιώθω αυτή μου την ιδιότητα τόσο ανάδελφη...

Και να που βάζω τα κλάματα (το κάνω σπάνια) για μια σκηνή όπου ένας άνθρωπος σκοτώνεται για αυτό που είναι. Για αυτό που είμαι...

Δεν ξέρω αν ποτέ θα ξεπεράσω όλη αυτήν την απόρριψη...
Σε 2 βδομάδες θα μπω στα 31, και ακόμα παλεύω μέσα μου για το αν η μάνα μου με αγαπά παρόλο που είμαι αδερφή.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους φίλους που μου γύρισαν την πλάτη, τον αμηχανία και τον φόβο που έχω δει στα μάτια των ανθρώπων...

Και δεν ξέρω αν θυματοποιούμαι. Αν απλά είμαι δυνατός στο δράμα ή αν είμαι πιο κοντά στον εαυτό μου όταν συνειδητοποιώ και εξωτερικεύω αυτό που με πονάει...

Όλοι έχουμε τις πληγές μας. Str8, gay, τραβεστί, βουδιστές, ποδολάγνοι... Δεν είμαι εξαίρεση, δεν είμαι θύμα.

Αλλά αυτό που με πληγώνει, ίσως άμα το πω, ίσως να γειάνει λίγο... Λίγο...

lovingyou

---

Τις τελευταίες μέρες η πραγματικότητα με αφήνει παγερά αδιάφορο...
Είμαι σε έναν δικό μου κόσμο, η δουλειά, τα λεφτά, τα πιάτα στον νεροχύτη, τα τέλη κυκλοφορίας, με αφήνουν παγερά αδιάφορο...

Συναισθηματικά γεγονότα είναι που ταράζουν τον κόσμο μου... Πράγματα που συμβαίνουν στο μυαλό μου, στην καρδιά μου...

Φοβάμαι τον θάνατο
Αλλά ο θάνατος μέσα μου είναι η μη ζωή
Η μη ζωή είναι η έλλειψη έρωτα
Εχω ένα άγχος πως οι μέρες περνούν
Ένα άγχος υπαρξιακό

Στίχος: "Loving you I could never grow old",
από το Ιnterlude που ξανατραγούδησαν ο Morrissey καιη Siouxsie

Και αυτή η φωτό μιλάει μέσα μου

arnis balcus

Δεν ξέρω ρε γαμώτο...

Είναι και κάποιες φορές που όταν έχει να με αγκαλιάσει κάποιος καιρό, νιώθω το σώμα μου να πονάει... Βγάζει νόημα αυτό;

if it doesn't kill you...

---

πως το λεγε; "6 η ώρα τα χαράματα ο εγωισμός μου δεν περνάει"


μπήκε για τα καλά ο χειμώνας...
μέσα μου...

και νιώθω ολοένα και περισσότερο πως είμαι μακρυά από όλα όσα έχω αγαπήσει...

little woman

---

Όσο και αν σιχαίνομαι τη γραφειοκρατεία, βρίσκομαι να περιμένω στο ταμείο ξενοδοχοϋπαλλήλων, επί τουλάχιστον μισή ώρα, σε ένα μικρό άθλιο δωμάτιο μιας πολυκατοικίας, παντού φακελοι και ντοσιέ, παντου σφραγίδες και πρωτόκολλα...

Και ενώ η υπομονή μου εξαντλείται καη νευρικότητά μου αρχίζει και γίνεται εμφανής, σκάει μια γυναίκα στο γραφείο.

Κάθεται απέναντί μου

Απροσδιόριστη ηλικία. Άνω των σαράντα, κάτω των εξήντα. Τόσο κακοζωισμένη και ταλαιπωρημένη, που τα σημάδια του προσώπου της δεν μπορείς να πεις αν είναι της ηλικίας ή της κακουχίας.

Με ρούχα φθηνά, πρακτικά, που δείχνουν πως σημασία δεν έχει το στυλ, αλλά η χρηστικότητα, με μποτάκια άκομψα αλλά λειτουργικά, ότι πρέπει για την δουλειά.

Και ένα βλέμμα που διστάζει να κοιτάξει. Που πάει προς τα κάτω όταν συναντάει το δικό μου.
Καθαρίστρια, καμαρίερα ή ίσως μαγείρισσα. Δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο, δεν είναι από τα πιο χλιδάτα του νησιού. Το φθηνό εργατικό δυναμικό.

Μια γυναίκα που έχει συνηθίσει την σκληρή δουλειά, που τα βγάζει πέρα τσίμα τσίμα. Έχει παιδιά; Είναι παντρεμένη; Προσπαθώ να φανταστώ το σπίτι της, τις φίλες της, τους συγγενείς της... Μια γυναίκα που δεν υπήρξε τυχερή με τους όρους της δυτικής ευδαιμονίας, δεν ξέρει τί είναι το lifestyle, και προφανώς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί φοράω μαύρα γυαλιά με άσπρο σκελετό. Μια γυναίκα που δεν εκνευρίζεται με την γραφειοκρατεία, που δεν θα πει την ατάκα "δεν υπάρχει κράτος", γιατί άμα την δεις είναι η ζωντανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει κράτος.

Μια γυναίκα δυνατή, φαντασιώνομαι, μια γυναίκα που θα μπορούσε να διδάξει σε εμένα τον μεσοαστό πως η ζωή ειναι και άλλα πράγματα, που ποτέ δεν θα βιώσω, γιατί γεννήθηκα λιγουλάκι τυχερός...

Μια γυναίκα που μου θύμησε τις γυναίκες των χωριών που έχω συναντήσει στην πατρίδα μου, μια γυναίκα που με έκανε να νοσταλγήσω τις ρίζες μου, που έφερε την εικόνα της μάνας μου στο μυαλό μου...

pathetic

---

Κοιμάμαι

με την κολλητή μου, στο ίδιο κρεβάτι και θυμάμαι που κοιμόμασταν αγκαλιά

Γαμιέμαι

με κάποιον, και όταν χύνω, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι αυτός

Ακούω

Morrissey, και θυμάμαι όταν χωρίσαμε, 2 ωρες το Interlude στο repeat...



Τέλειωσε... Κοντεύει χρόνος...
Να είναι καλά...

Μια ευχή μόνο: Να καταλάβει κάποτε πόσο πολύ τον έχω ερωτευτεί...

stereo

---

Μισούσα και μισώ τα στερεότυπα.
Ίσως επειδή ο εγκέφαλός μου λειτουργεί και λειτουργούσε πάντα με στερεότυπα.
Επειδή ένα στερεότυπο μπορεί να με φυλακίσει, να προκαθορίσει αντιδράσεις στάσεις και ενέργειες.

Μισούσα και μισώ το στερεότυπο της 50αρας αδερφής που μένει μόνη, το καρικατουρίστικο της φάσης να κυνηγάς τζόβενα στα γεράματα, την έκδηλη θεατρινίστικη θυληπρέπεια. Γιατί φοβόμουν όταν ήμουν μικρός ότι θα γίνω και εγώ έτσι...

Μισούσα και μισώ το τρέχων στερεότυπο για τους gay. Ότι είναι fashion victim, ότι το μόνο που σκέφτονται είναι το σεξ, ότι διάγουν έναν μοναχικό βίο. Γιατί φοβάμαι ότι είμαι έτσι...

Νομίζω ότι πάλεψα μια ζωή να μην αναστήσω κανένα στερότυπο μέσα μου. Να μην είμαι το αναμενόμενο, να μην είμαι το κοινό, αυτό που οι άλλοι περιμένουν από εμένα όταν μαθαίνουν την ιδιότητά μου ως ομοφυλόφιλου. Δονκιχωτικά προσπάθησα να ανατρέψω την στερεοτυπική εικόνα του gay, λες και μπορούσα εγώ ως μονάδα να ανατρέψω ένα στερεότυπο....Η έπαρση της εφηβείας.

Γιαυτο κάθε φορά που βιώνω την σεξουαλική πείνα τυραννιέμαι... Νιώθω να προδίδω τον εαυτό μου, όσο και ακραίο αν ακούγεται αυτό. Ξεπέρασα τους ηθικούς και χριστιανικούς φραγμούς για να πηδιέμαι με άντρες, αλλά όχι και τους προσωπικούς όσον αφορά το τυχαίο sex, αυτό που δεν καθαγιάζεται από της ευλογίες μιας δομής που ονομάζεται "σχέση".

Και έχω χάσει τον μπούσουλα.Η άρνησή του εαυτού μου να όταν απλά πηδιέμαι έχει να κάνει με την αλλοτρίωση, με την απομάκρυνσή μου από το θέλω μου και τον εκπολιτισμό μου (βλέπε καταστολή επιθυμιών);

Η έχει να κάνει με την υψιτέλειά μου, με την ικανότητά μου να καταπιέζω κάτι για να πετύχω κάτι άλλο;

Σκέψεις υπό την επήρεια της κάψας της σάρκας μου...

Τσα...

---

Ο λόγος αυτού του ανθρώπου πάντα με αγγίζει...

"Η άχνα μιας πίκρας που δεν δηλώνεται, η γνώση των κανόνων της ζωής και η ευγενική μέθοδος να τους αντιμετωπίζεις ( με αξιοπρεπή συντριβή; Τί άλλο;)

Σ .Τσαγκαρουσιάνος, lifo 81107

Δ.Τ.

---

Αντιγράφω από το site της ΕΟΚ

Αθήνα 30.10.07

Από δελτίο τύπου της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας έγινε γνωστή η περίπτωση Ιρανικής καταγωγής ατόμου που αναγνωρίζεται με το όνομα Άλεξ (αριθμός φακέλου 95/43303 και 12206/38647, ΥΔΤ και Τμήμα Ασύλου αντίστοιχα) και ο οποίος διαμένει στη χώρα μας από το 1999.

Το αίτημα πολιτικού ασύλου του εν λόγω ατόμου απορρίφθηκε δύο φορές από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, όπως και το αίτημα επανεξέτασης της περίπτωσής του μολονότι κύρια υποστηρικτική βάση αποτελούσε το γεγονός ότι: α) είχε υποστεί βασανιστήρια και βιασμούς κατά την κράτησή του στο Ιράν (πιστοποίηση από το Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων) και β) ότι είναι ομοφυλόφιλος. Αυτό σημαίνει ότι τυχόν απέλασή του στο Ιράν, όπως είναι γνωστό, αποτελεί απειλή κατά της ζωής του.

Με δεδομένο ότι μέχρι σήμερα από όλη τη διαδικασία δεν έχει αμφισβητηθεί ότι είναι ομοφυλόφιλος και ότι η Συνθήκη της Γενεύης του 1951 για τους πρόσφυγες όπως και η Οδηγία 2004/83/ΕΕ αναγνωρίζουν το δικαίωμα ασύλου σε «ιδιαίτερες κοινωνικές ομάδες»,

Eρωτάται ο κ. Υπουργός Εσωτερικών:
Προτίθεται να επανεξετάσει την υπόθεση προκειμένου να αποδοθεί άσυλο με δεδομένο ότι σε περίπτωση που το εν λόγω άτομο απελαθεί απειλείται η ζωή του;

Ο ερωτών βουλευτής
Γρηγόρης Ψαριανός

To θέμα έχει πάρει διαστάσεις.
1,7% των αιτήσεων ασύλου γίνονται δεκτές στη χώρα μας.

Ακούω ότι θα δοθεί άσυλο για "ανθρωπιστικούς λόγους"
Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο θα περνάει ο άνθρωπος αυτήν την διαδικασία.
Να θολώσουμε λίγο τα νερά, να ξεχαστεί το θέμα...

Ας μην ξεχαστεί το θέμα

τοπ 100

---

Στις απέλπιδες προσπάθειές μου να κάνω δουλειά στον υπολογιστή, έχω σαν χόμπυ να βλέπω προφίλ.

Σε κάθε εθισμό, μετά τα μαλακά, πας στα σκληρά. Έτσι και εγώ, από το dar στο dudesnude.

Εχθές το βράδυ όμως κατάλαβα ότι αυτή μου η συνήθεια πέρα από το να διαστρεβλώνει την αίσθησή μου για τον ερωτισμό και να με απομακρύνει από το πραγματικά ποθητό (αφού τα προφίλ είναι υποκατάστατα της ανθρώπινης παρουσίας), μπορεί να μου προσφέρει και στιγμές αποκάλυψης.

Βρήκα επιτέλους τι σημαίνει να είσαι αληθινός άντρας.

Χιλιάδες από εσάς έχετε αναρωτηθεί, έχετε προβληματιστεί και έχετε ανατρέξει στην παγκόσμια βιβλιογραφία, για το πως θα γίνετε αυτό που όλοι οι gay ποθούν: αληθινός άντρας.

Μια στις τόσες εμφανίζεται σε αυτήν την πλάση ένος πεφωτισμένος (μουσικό χαλί: soundtrack απο matrix), που ξέρει τις απαντήσεις, που μπορεί να πάει εκεί που κανείς δεν έχει πάει...

Ο εν λόγω μικρός του οποίου το profil τσέκαρα από βαρεμάρα εχθές το βράδυ είχε τον εξής ορισμό:

100% top = don't suck cocks

Και τώρα που μοιράστηκα αυτήν την αλήθεια μαζί σας, Ι may rest in peace.

k bhta

---

Εκπληκτική συνέντευξη...

και βγάζει και διπλό cd στις 22 του οκτώβρη.

αντιγράφω από Lifo:

Με γοητεύουν οι άνθρωποι που έχουν αθώα μάτια. Μπορώ να τους χαζεύω ώρες. Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει είναι οι φίλοι μου. Τους ακούω με προσοχή και τους θαυμάζω. Μου αρέσει πολύ όταν μου μαγειρεύουν ή όταν με κοιτάνε στα μάτια και μου λένε κάτι σοβαρό. Αυτό νομίζω πως είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο.

όταν ανεβάζω δέκατα...

---

(sebastian schuller)

με πιάνει το παράπονο

και νιώθω λίγο μόνος παραπάνω...

και θα ήθελα να ήταν κάποιος σπίτι, να μου κάνει μια κοτόσουπα, με αυγολέμονο όπως μου αρεσει, και να μου λέει "μωρό μου μην καπνίζεις" παρόλο που εγώ θα καπνίζω και το ξέρουμε όλοι αυτό...

radiohead - in rainbows

---

επιτελους....

Τετάρτη Βράδυ, γύρω στις 11

• 279 στην ουρά στο soulseek
• το torrent του piratebay έχει 876 seeders

δεν το έχω ξαναδεί...

έκανα παραγγελία, αλλά δεν μπορώ να περιμένω το confirmation e-mail από την waste products
(για όσους δεν το ξέρουν, η διάθεση του album γίνεται πρώτα on-line, με τιμή που καθορίζεται από τον χρήστη -it's up to you λένε οι ίδιοι- , από το site www.inrainbows.com και μετέπειτα μέσω εταιρίας- κάτσε να υπογράψουν πρώτα με εταιρία)

με συγχωρείτε radiohead, απλά δεν μπορώ να περιμένω....

θέλω να ξέρω...

---

Ατάκες υπό την επήρεια ρακής:

- Μα αφού σου έχω πει, δεν ασχολούμαι με τα ζώδια
- Ναι, εσείς οι αιγόκεροι το έχετε αυτό

βάλε λάδι

---

Θα ήταν ένα βράδυ παρασκευής χωρίς σκέψη, αυτός ήταν ο βασικός στόχος. Τίποτα ιδιαίτερο, ο πόθος κάθε μισθωτου εργαζομένου. Η Δευτέρα αργεί, οπότε όλα μου τα άγχη μπορούν να μπουν στην κατάψυξη...

Λίγο σκούπισμα για να μην δω τη βρωμιά στο λευκό πλακάκι με το φως του αυριανού ήλιου, πλύσιμο πιάτων, λίστα για σαββατιάτικα ψώνια, να μην ξεχάσω να πάρω ένα κρασί για τη μάζωξη της κυριακής, και επιτέλους, θα βάλω την φάβα που λιγουρεύομαι εδώ και μέρες να βράζει...

Η φάβα θέλει υπομονή, χαμηλή φωτιά, και συνεχές ανακάτεμα για να μην "πιάσει" και ποιος πλένει μετά την κατσαρόλα. Δεν ειναι φαστ φουντ. Θέλει μιάμιση ώρα να είσαι παρών στο σπίτι. Και άμα είσαι εργένης με διαταραχές ύπνου όπως εγώ, άντε να την βρεις...

Το τσουκάλι στη φωτιά, είμαι logged in στο dar, το πολύ πολύ να μου στείλει κάνας τουρίστας το πέος του και την ατάκα: "άμα ενδιαφέρεσαι θα χαρώ να τα πούμε".

Λίγο avopolis να ενημερωθώ, λίγο κατάβασμα Mecano που μου είπε ο Κ. ότι είναι πολλοί καλοί και θα μ'αρέσουν, ά, έχουν live στη Αθήνα. Ο Morrisey που θα βγάλει καινούργιο δίσκο όπου νά'ναι, πότε, μα πότε θα βρω τον καινούργιο των Radiohead? Σήμερα είναι 5, την κυριακή κυκλοφορεί on line... Για να δούμε τη δύναμη του soul seek την Κυριακή...

Διακοπή ρεύματος...

Βγαίνω έξω απ΄το σπίτι... Μόνο οι γείτονες τούρκοι, σε μια ακόμη προκλητική ενέργεια, έχουν ρεύμα. Τα φώτα τους φαίνονται από απέναντι, και όλο το νησί φαίνεται να ειναι στο σκοτάδι...


Αστέρια...


Ντύνομαι και πάω βόλτα στην παραλία, με έναν φακό στο χέρι...


Η φύση είναι τρομακτική. Και εγώ ένας αστός του κερατά, που όταν δεν υπάρχει ηλεκτρισμός κλάνω μέντες, γιατί το φως των αστεριών δεν μου δίνει την ασφάλεια της νέον λάμπας. Νιώθω ανυπεράσπιστος, νιώθω έξω από τα νερά μου, αφύσικα, όταν γύρω μου υπάρχει μόνο φύση... Το κινητό άραγε πιάνει;

Το φως έρχεται, και γυρνάω πίσω... Ο σκληρός επεβίωσε από ακόμη μία διακοπή, πότε θα πάρω ένα UPS, όταν θα είναι αργά;

Η φάβα μια χαρά, αλλά κάτι της λείπει... Λάδι γαμώτο, δεν έβαλα λάδι...

πι τζέι

---

Καλά τραγούδια ακούς
Ένα από εδώ, ένα από εκεί... διάσπαρτα...
Πόσα άλμπουμ όμως μπορείς να ακούσεις ξανά και ξανά, από την αρχή μέχρι το τέλος;
Από πόσα τραγούδια θέλεις να κατεβάσεις τους στίχους, γιατί κάτι σου λέει πως αυτή η φωνή κάτι σημαντικό λέει;
Η PJ Harvey έβγαλε άλμπουμ. white chalk

Silence παιδιά... θέλω να ακούσω...

paradise

---

"Η ανήλικη Καταλίνα ονειρεύεται πλούτη και έναν άνδρα που θα της προσφέρει μια καλύτερη ζωή. Επηρεασμένη από τις όμορφες φίλες της, που απέκτησαν χρήματα μεγαλώνοντας τα στήθη τους, η Καταλίνα αποφασίζει να «αγωνιστεί» για τη δική της πλαστική επέμβαση. Το κορίτσι καταλήγει σταδιακά να γίνει πόρνη και «βαποράκι», για να κερδίσει τα λεφτά της πλαστικής της."

χωρίς αυτά δεν υπάρχει παράδεισος...

Η νέα τηλεοπτική σειρά του Alpha που προβάλλεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη.

Προσπαθώ, προσπαθώ ειλικρινά να την αγνοήσω, ...αλλά δεν τα καταφέρνω.

Παιδια, κάποιος, αν είναι απλά ενα κακό όνειρο, ας με ξυπνήσει...

Τώρα όμως...

προφιλ

---

είμαι on line

και βλέπω προφίλ, γυμνές και ημίγυμνες φωτογραφίες, κουβέντες στα δωμάτια, περιγραφές, αυτό που θέλω, αυτό που δεν θέλω, αυτό που είμαι, αυτό που θα ήθελα να είμαι

dar, romeo, dude, msn, irc, webchat

μια προσπάθεια επικοινωνίας μέσα από την απομόνωση

τόση μοναξιά τριγύρω μου

και αναρωτιέμαι

φταίω εγώ για τη σύγκρουσή μου με την πραγματικότητα;

ή μήπως φταίει η πραγματικότητα;

universe

---

"...Το σύμπαν μου φαινόταν σαν μεγάλο κλουβί ή, μάλλον, σαν μεγάλη φυλακή, με τον ουρανό για οροφή και τον ορίζοντα για τοίχο, πέρα από τον οποίο κάτι έπρεπε να υπάρχει, αλλά τί; Βρισκόμουν σε έναν χώρο αχανή, μα κλειδωμένο. Ή, μάλλον, είχα την αίσθηση ότι ήμουν κλεισμένος σε ένα τεράστιο πλοίο με τον ουρανό σαν καπάκι από πάνω. Ήμασταν μιλιούνια οι φυλακισμένοι. Υποψιαζόμουν ότι οι περισσότεροι από τους κρατούμενους δεν είχαν συναίσθηση της κατάστασής τους. Τί υπήρχε πέρα από τους τοίχους; Δεν έμοιαζε να αναρωτιέται κανείς...."

Ιονέσκο, Ο μοναχικός

...you were driving circles around me

---

Όνειρο

Είμαι στο πατρικό μου.

Είμαι μαζί του, στο κρεβάτι των γονιών μου, στην κρεβατοκάμαρα, ξαπλώνουμε.

Μπαίνει ο πατέρας μου, και τραβάω το χέρι μου από το χέρι του από συστολή.

Ο μπαμπάς βγαίνει από το δωμάτιο από διακριτικότητα, σκάζοντας ένα χαμόγελο.

Μια φίλη είπε πως ο Freud κάτι τέτοια όνειρα έβλεπε και έγραψε την "τεχνική της ερμηνείας των ονείρων".

Βαθύ Ελληνικό Κράτος

---

Μου κάνει λοιπόν εντύπωση που μιλάμε για βαθύ τουρκικό κράτος...

Σε προεκλογικές περιόδους τα κόμματα, και δη τα δύο μεγάλα, περέχουν αεροπορικά εισητήρια στους λεγόμενους "ετεροδημότες" για να πάνε στα σπίτια τους να ψηφίσουν.

Το να αλλάξεις τόπο μόνιμης κατοικίας (μεταφορά εκλογικών δικαιωμάτων) συνεπάγεται την απώλεια κάποιων προνομίων, και όσοι από εσάς είστε στρατιωτικοί, εκπαιδευτικοί, γιατροί, ή άλλου τύπου νομάδες, το αντιλαμβάνεστε. Το θέμα υπάρχει. Δεν θα ξοδέυονταν τόσα χρήματα αν δεν υπήρχε λόγος.

Έρχονται λοιπόν οι κομματικοί μηχανισμοί και προσφέρουν την λύση στο θέμα, προσφέρουν μια εκδρομή στους απανταχού πολίτες, με ανταλλαγή την ψήφο τους...

Μια παροχή, πως να το πω... Μια διευκόλυνση.

Το βαθύ ελληνικό κράτος, με τα ρουσφέτια, τις διευκολύνσεις και την οδύνη (το είπαν όλοι οι αρχηγοί στο ντιμέιτ) για τα 4500 σπίτια που κάηκαν.

Σταματήστε τη γη, θέλω να κατέβω....

Velib

---

Διαβάζεις κυριακάτικες και έχεις την αίσθηση ότι όλα είναι μάταια...
Τα αποκαϊδια, ο ξύλινος πολιτικός λόγος που λες και αυτοί οι άνθρωποι που ψηφίζονται δεν έχουν καταλάβει τίποτα, δεν ζουν σε αυτήν την χώρα, δεν είναι από αυτόν τον πλανήτη (4500 σπίτια κάηκαν, τουλάχιστον βουλώστε το), η διαπλοκή, οι διεθνείς συμμαχίες, η πολιτική του Σαρκοζί, το έγκλημα στο Ιράκ...

Και πέφτει το βλέμμα σε μια φωτό...


Δημοτικό μέσο μαζικής μεταφοράς με ποδήλατα εφαρμόζεται στο παρίσι υπό την ονομασία Velib.

Σε μια ουτοπική κοινωνία η μεταφορά των πολιτών θα είναι δωρεάν, αλλά έστω, μου φαίνεται καλή ιδεά...

interlude

---

big dipper

---

home sweet home

---

Όλοι οι έλληνες αποζητούν μια παραλία, ένα νησι, μια ξαπλώστρα και ένα freddo, και εγώ απόζητώ την ασφυξία του Θερμαϊκού.

Είμαι σαλονικη εδώ και μια βδομάδα, και παρόλο που η υγρασία κολλά σαν δεύτερο πετσί στο δέρμα, παρόλο που ώρες ώρες δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, εγώ αρχίζω και βρίσκω τον εαυτό μου.

Μετά από 2 χρόνια στην ελληνικη επαρχία, μου είναι ξεκαθαρο πως δε θέλω να πολεμήσω αλλους πολέμους.

Πάλεψα γονείς, φίλους, τον εαυτό μου... Φτάνει πια. Ειμαι 30 χρονων και θέλω να ζω σε ένα μέρος που "it's ok to be gay".

Ένα μέρος που με φλερτάρουν στο δρόμο, που οι φιλοι μου είναι ζευγάρια, που μπορω να εχω έναν ερωτισμό πέρα από το dar, που μπορώ να έχω μια ταυτότητα που είναι το δυνατό αποδεκτή.

Ένα μέρος που μπορεί, ίσως, κάποτε, να μπορέσω να ζήσω με έναν άνθρωπο παρέα, να βρούμε ενα σπίτι, να πάρουμε μια γάτα ή έναν σκυλο, και να γράφουμε μαζί τα ψώνια για το σούπερ μάρκετ στο μπλοκακι πάνω στο ψυγείο.

Έχει κίνηση, έχει χαλια και πανάκριβα σπίτια, έχει μόλυνση, κάνεις κρα να δεις ουρανό, οι άστεγοι και τα τζάνκια όσο πάνε και πληθαίνουν, αλλά όταν γυρνάω στο σπίτι και ένα βλέμμα σταματάει πάνω μου νιώθω ότι μπορώ να υπάρξω...

it feels like home...

super idol

---

αειφυγεία

---

Να πλύνω το αμάξι, να του βάλω την κουκούλα, να αδειάσω το ψυγείο, να βγάλω τα σκουπίδι, να γεμίσω το mp3 μου...

Αύριο φέυγω...

Φεύγω με μια σκηνή, ένα sleeping bag, 5 ρούχα. Να δω γονείς, ανίψια, φίλους, παλιές αγάπες... Να οργώσω την Ελλάδα, από Κρήτη έως Έβρο.

Και αυτό το φευγιό είναι το τέλος ενός δύσκολου χειμώνα, μιας περιόδου ίσως. Αφήνω το νησί, αφήνω φίλους, αφήνω την αίσθηση των 29 και 30 μου χρόνων.

Φεύγω, φεύγω, φεύγω.

μια ζωή φεύγω, αλλάζω χώρες, αλλάζω πόλεις, αλλάζω σπίτια...

μπας και βρω τον παράδεισο που δεν βρίσκω μέσα μου.

Απόψε θα ήθελα μια αγκαλιά...

rendez - vous

---

6, 7, 8, Αντιρατσιστικό

time out

---

Ολιγοήμερες διακοπές

δυο - τρεις φίλοι, γύμνια, σκηνή, απλησιά, πρωινό ξύπνημα από τον ήλιο...

σιωπή...

Σσσσσςςςςςςςςς

anti-hiv i + ii

---

Αρνητικό
Η φίλη μου Λ. όταν της λέω πως πάω να πάρω τα αποτελέσματα του τεστ μου λέει "πάλι ρε εσύ";
Ήταν τέλη Φλεβάρη την τελευταία φορά.
Και όμως, ένα ατυχές γεγονός με έκανε να ανησυχώ.
Για καθαρά συναισθηματικούς λόγους.

Είναι γελοίο, αλλά όταν είμαι ερωτευμένος με έναν άνθρωπο δεν φοβαμαι τίποτα. Λες και ο έρωτας καθαγιάζει. Είναι σαν να πιστεύω πως το σώμα που αγαπώ, το σώμα που ποθώ, το σώμα που κοιμάμαι αγκαλιά δεν μπορεί να με βλάψει. Είναι σαν να πιστεύω πως ο ιός λειτουργεί συναισθηματικά, όπως εγώ.
Απατάμαι οικτρά, το ξέρω, και ο πανικός με πιάνει όταν έχω χωρίσει.

Αρνητικό. Για μία ακόμη φορά. Μήπως να κάνω συλλογή τις σελίδες των αποτελεσμάτων;
Ώρες ώρες πιστεύω πως είμαι υπερβολικός. Μια φορά τον χρόνο τουλάχιστον, και ενδιάμεσα αν χρειαστεί. Και σεξ πάντα με προφυλακτικό.

Ένας φίλος μου που είναι ψυχολογός μου είπε πως λειτουργώ λες και ο ιός είναι τερηδόνα. Αν τον παρακολουθείς ποτέ δεν θα σου προκύψει κάτι σοβαρό.

Είναι τρομακτικο να μην μπορείς να χαρείς το σώμα σου.
Είναι τρομακτικό να μην μπορείς να χαρείς το σώμα κάποιου άλλου.

Ανήκω στη γενιά που δεν χάρηκε το σεξ, που η γκιλοτίνα του aids έσκασε μύτη εκεί στην εφηβεία, και από τότε ο φόβος συνοδεύει υποσυνείδητα την πιο φυσική μας λειτουργία.

Η καταπίεση του σώματος είναι δεδομένη, και η νοοτροπία του barebacking δεν μου κάνει.

Ίσως γιατί θυμάμαι τον Κ. που δεν διέφερε σε τίποτα από εμένα, απλά το βράδυ πριν ξαπλώσουμε έπαιρνε τα χαπάκια του.
Ίσως γιατί (όσο και αν ντρέπομαι), ξέρω πως ένας από τους λόγους που δεν ευτυχήσαμε παρέα ήταν ότι φοβόμουν τον ιό.
Ίσως γιατί πιο σκληρός και από τον ιό είναι η κοινωνική κατρακραυγή. Τον ιό μπορώ να τον αντέξω. Ξέρω το προσδόκιμο ζωής με τα σύγχρονα φάρμακα. Το να ανήκω σε μια ακόμη μειονότητα είναι που δεν θέλω στη ζωή μου.

Είμαι δειλός.

Υ.Γ. Θαυμάζω απεριόριστα τους ανθρώπους που δηλώνουν στα profil τους την οροθετικότητά τους.

obsession

---

Στο cd στο αμάξι παίζει συνέχεια εδώ και μια βδομάδα
Flunk, από το τελευταίο τους cd (Personal Stereo)...

Get this widget Share Track details

summertime

---

...και όλα καίνε γύρω σου
και τα αγορια φοράνε αμάνικα και σορτσακια, και φαίνονται οι γάμπες, αυτές οι γάμπες που πάντα έβρισκα τόσο σεξυ
και καμιά μέρα θα τρακάρω γιατί τα γκομενάκια είναι πολλά
και μιλάω, αλλά χάνω τη σκέψη μου γιατί στα απέναντι μπαλκόνια τα ρούχα λιγοστέψαν
όλο το νησί κάνει μπάνιο
και όλα καίνε γύρω σου
και νιώθω ο πόθος να με καίει,
και ένα ένστικτο παρόμοιο με αυτό της ζωής ξεπηδάει από μέσα μου
η σάρκα μου καίει
και θέλω ένα βλέμμα να σταθεί πάνω μου
ακόμα και αν δεν παρηγορήσει την καρδιά μου
όλα καίνε γύρω

bacon

---

"Είναι γεγονός πως είμαστε από κρέας και επίσης πως είμαστε δυνάμει σφαχτάρια. Πάντοτε μπαίνοντας σ'ένα κρεοπωλείο με εκπλήσει το γεγονός ότι δεν είμαι εγώ στη θέση ενός από τα σφαγμένα ζώα".

Francis Bacon, από το βιβλίο "Η ωμότητα των πραγμάτων"

think green

---

Λόγω καύσωνα, η παρέα μου για το pride έρχεται στο νησί... Οπότε φέτος δεν πήγα...Την ώρα λοιπόν που γίνεται το pride, ανεβάζω αυτό το post.

Έλαβα σε μέηλ (μέσω φίλης) το Δελτίο Τύπου των Οικολόγων Πράσινων
Αναδημοσιεύω γιατι μου άρεσε, και γιατί η στάση τους δεν είναι η ανοχή (βλ: κάνουμε ότι δεν βλέπουμε):

Ζωή σημαίνει και διαφορετικότητα

Οι Οικολόγοι Πράσινοι συμμετέχουν στο φεστιβάλ υπερηφάνειας Athens Pride 2007 και ζητούν ένα σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο που προστατεύει τα άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού από τις κάθε είδους διακρίσεις και κατοχυρώνει τα δικαιώματά τους.

Σε μια βιώσιμη και ανοικτή κοινωνία, καθένας και καθεμία πρέπει να αναγνωρίζονται ως αυτόνομες προσωπικότητες με σεβασμό στην ταυτότητά τους και στην ελευθερία της προσωπικής τους ζωής.

Στην Ελλάδα των βίαιων αστυνομικών βίντεο, των συλληφθέντων έργων τέχνης, της τηλε-δημοκρατίας και της συντηρητικής παράδοσης, οι «διαφορετικοί», οι λεσβίες, οι ομοφυλόφιλοι κ.α. αποτελούν στην πράξη πολίτες δεύτερης κατηγορίας: κοινωνικά «αόρατοι», νομικά μειονεκτούντες και συχνά θύματα λεκτικής και φυσικής βίας.

Όταν μόλις το 16% των Ελλήνων υποστηρίζει το δικαίωμα γάμου σε άτομα του ίδιου φύλου (44% στην ΕΕ), είναι επιτακτικό να σπάσουμε το φράγμα της σιωπής ανοίγοντας τη συζήτηση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και της πολιτικής και να θέσουμε επί τάπητος, με έναν τεκμηριωμένο εναλλακτικό λόγο, τα ζητήματα εκείνα που σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες έχουν επιλυθεί ή δρομολογηθεί. Κάτι τέτοιο βέβαια δε σημαίνει μόνο παρέμβαση στο επίπεδο των νόμων αλλά και στο επίπεδο των κοινωνικών αντιλήψεων.

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι το δικαίωμα στη διαφορά δεν αφορά μόνο τους «διαφορετικούς» αλλά κάθε πολίτη που θέλει να είναι ο εαυτός του.

Στο πλαίσιο αυτό, ζητάμε:

• Αναγνώριση του δικαιώματος πολιτικού γάμου/συμβίωσης στα ζευγάρια του ίδιου φύλου με πλήρη δικαιώματα (νομικά, φορολογικά, κληρονομικά)
  

• Θεσμοθέτηση ίδιας ηλικίας συναίνεσης για ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους
  

• Κατοχύρωση του σεξουαλικού προσανατολισμού ως κατηγορίας προστατευόμενης από διακρίσεις σε όλη την ελληνική νομοθεσία
  

• Απαγόρευση των κηρυγμάτων μίσους σε βάρος ομοφυλόφιλων, λεσβιών, αμφιφυλόφιλων και τρανσεξουαλικών προσώπων, ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς
  

• Καθιέρωση μαθήματος σεξουαλικής εκπαίδευσης με σύγχρονο περιεχόμενο από ειδικευμένους καθηγητές
  

• Κατάργηση όλου του πλέγματος αναχρονιστικών και ομοφοβικών ρυθμίσεων της δημόσιας διοίκησης (όπως η αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας ως “ψυχική ασθένεια” από το ΓΕΕΘΑ).

Η Εκτελεστική Γραμματεία

Υ.Γ. Αν έβγαλε δελτίο τύπου και το ΛΑΟΣ για το pride, παρακαλώ πολύ να μου το στείλετε.

my point exactly...

---

Το 10% είναι on-line

Σερφάροντας σε παλαιότερα τεύχη βρήκα ένα πολύ πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από συνέντευξη του περιοδικού με τον καθηγητή Κώστα Γιαννακόπουλο:

Η συζήτηση στην Ελλάδα για την ομοφυλοφιλία περιστρέφεται γύρω από τα ερωτήματα «είναι παθολογικό ή ψυχολογικό»; «γεννιέται κανείς ή γίνεται»; Μένει στο επίπεδο της ιατρικής, της ψυχολογίας, της παθολογίας. Αλλά το ζήτημα είναι πώς κατασκευάζεται μια συγκεκριμένη μορφή σεξουαλικότητας, είτε η ομοφυλοφιλία είτε η ετεροφυλοφιλία. Σε ποια ιστορικά και κοινωνικά συμφραζόμενα; Με ποιους λόγους; Διότι είναι μια κοινωνική κατασκευή, δεν είναι εκ φύσεως.

we don't need no...

---

Για σχετικές αφίσες από την εποχή των καταλλήψεων: φουρτούνης

Αντιγράφω από μέηλ που έλαβα:
Την περασμένη Πέμπτη ομάδα φοιτητών του Παντείου πραγματοποίησε στους χώρους του πανεπιστημίου συγκέντρωση συμπαράστασης στους καταδικασθέντες για κατάχρηση δημοσίου χρήματος πρυτάνεις του Ιδρύματος. Ακούστηκαν τα συνθήματα

" εμπρός για δημόσια και δωρεάν φεράρι"

" δεν θέλουμε εξετάσεις, δεν θέλουμε πτυχία θέλουμε τζακούζι σε κάθε πρυτανεία"

" οι καθηγητές δεν είναι συντεχνία παλεύουν για φεράρι και δωρεάν βιβλία"

" όλα τα λεφτά σε περσικά χαλιά" '

" η Πάντειος είναι μόνο η αρχή θα βάλουμε τζακούζι σε κάθε μια σχολή"

Εύγε :-)

mema

---

Η φωνή της έχει κάτι το γνώριμο, κάτι το καθησυχαστικό.
Από τα φοιτητικά μου χρονια, στον 88μισό, στη Σαλονίκη...

Τα χρόνια πέρασαν, πήγα amsterdam, πήγα στρατό, ήρθα στο νησί, φίλοι μετακόμισαν, η ζωή μπαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους, οι παλιές αγάπες πάντα στην άκρη του ματιού.

Είμαι Σαλονίκη, σε διακοπές, στο σπίτι του πρώην μου που με φιλοξενεί, και απ΄το παράθυρο βλέπω την Καμάρα, τον κόσμο που δίνει ραντεβού εκεί, τα αδεσποτα σκυλιά, τους ασφαλίτες στις γύρω καφετέριες...
Και στο ραδιόφωνο ακούω το coolsville της Laurie Anderson, και νιώθω πως δεν είμαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο...

Η Μέμα στον Republic

Της στέλνω μηνυματάκια, e-mail.

Δεν την έχω γνωρίσει ποτέ, θα μπορούσα, αλλά δεν θέλω...

Μου αρκεί να περιμένω κάθε Δευτέρα και Τετάρτη να έρθουν τα μεσάνυχτα, για να με ταξιδέψουν οι μουσικές της on line....

Να είσαι καλά ρε Μεμα...

i seem to loose the power of speech

---

Κατάλαβα γιατί ταυτίζομαι με αυτόν τον στίχο τόσο πολύ.

Ποτέ δεν μπόρεσα σε ερωτικό καβγά να αρθρώσω λόγο. Απλά συρρικνώνομαι, μικραίνω, γίνομαι παιδάκι που δεν το αγαπάνε, και πάσχω από

συναισθηματικό τραυλισμό

i think last night you were...

---

Όνειρο

Είμαι στο σπίτι του
Σε έναν χώρο που δεν είναι ο δικός του, έζησα εκεί, το ξέρω πως αυτό δεν είναι το σπίτι του, δεν είναι αυτά τα δωμάτια, οι κουρτίνες, τα κάδρα, τα cd του.
Κι όμως είμαι στο σπίτι του.

Λείπει.
Θα γυρίσει σε τρεις μέρες.
Δεν το έχω συνέχεια στο μυαλό μου.
Κάποιες στιγμές είναι ανέμελες, τριγυρίζω στο χώρο, ψαχουλέυω ξένα συρτάρια, κάνω ότι είναι να κάνω.

Αλλά στον αέρα υπάρχει το άγχος πως κάποια στιγμή θα γυρίσει
Και με πιάνει πανικός στην σκέψη και μόνο πως θα τον δω...
Ο χρόνος μου τελειώνει
Θα γυρίσει

Δεν του έχω μιλήσει από τότε που χωρίσαμε... Δεν πήρε τηλέφωνο, δεν πήρα τηλέφωνο. Δυο ξένοι.
Μια ιστορία που ξεκίνησε παραμυθένια, που για πρώτη φορά ένιωσα τόσο άνετα και αβίαστα με έναν άνθρωπο. Και που κάπως έληξε. Όπως λήγουν αυτές οι ιστορίες. Άδοξα. Άδικα. Γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει δικαιοσύνη.

Και το έβαλα στα πόδια. (Είμαι καλός σε αυτό).
Κυριολεκτικά. Με το σαμάρι μου στον ώμο. Άφησα μόνο ένα σφουγγάρι στο μπάνιο.

Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Δεν θέλω να το αντιμετωπίσω.

Φοβάμαι.
Για αυτό δεν του μιλάω.

Φοβάμαι ότι δεν σήμαινα τίποτα για αυτόν. Ότι πέρασα έτσι, ξώφαλτσα από τη ζωή του.
Ότι τα βράδυα που αποκοιμήθηκε στο στέρνο μου δεν αξίζουν τίποτα.

Φοβάμαι. Πως θα πληγωθώ κι άλλο.

Αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσω.
Γιατί κοντεύει 5, και εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Γιατί θέλω να ξέρει πως εγώ, όσο και αν δεν ξέρω τί ακριβώς πάει να πει "αγάπη", τον κουβαλάω μέσα μου.

Θα βρω κάπως το κουράγιο, θα βρώ έναν τρόπο...
Θα του μιλήσω...

fuck you fuck me

---

Στο ελώδες χάος του κυβερνοχώρου...

Παίζει λέει ένα site
http://www.se-eida.gr/

Αν είμαι ντροπαλός και δεν μπορώ να σου μιλήσω, θα στο κάνω ποστ (πως λέμε αν δεν μπορείς ζωγράφισέ το).

Αν είσαι μακρυά και δεν μπορώ να σε ...μήσω θα πάρουμε το περιφερειακό fufme ( βλέπε φώτο - τί θυμήθηκα βραδυάτικα).

Αν είμαι άλουστος και βαριεμαι να μπανιάρομαι και να παίρνω ταξί θα κάνουμε τηλεφωνικό.

Και να είμαι χάλια και δεν βλέπομαι θα σου δείξω την ...ωλή μου στο msn.

Και αν ακούσω τίποτα περί επίπλαστης ευτυχίας και αποξένωσης θα σου στείλω θυμωμένο smily.

επιτόπιο ρεπορτάζ

---

Βούηξε λέει το νησί
Νέο τοπικό σκάνδαλο

Δυο τύποι είναι μαζί από τα 18 τους, ζευγάρι.
Παντρεύονται (όχι μεταξύ τους), κάνουν οικογένεια, παιδιά.
Χωρίζουν (και οι δύο).

Και το μυστικό αποκαλύφθηκε.

Και το νησί που λυσάει για κουτσομπολιό
που διψάει για αίμα και σπέρμα
έχει βουήξει.

Όλοι λέει έχουν σοκαριστεί με την υποκρισία. Οι κάτοικοι έχουν μείνει άναυδοι.

"Έπεσα από τα σύννεφα όταν το ακουσα.
Δεν είχε δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα στη γειτονιά.
Ήταν ήσυχος άνθρωπος, σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι.
Κυρία Τατιάνα μου"

Αλλά εγώ είμαι θυμωμένος κυρία Λαμπίρη μου.

Είμαι θυμωμένος με τους τυπάδες που δεν είπαν ποτέ την αλήθεια τους, για να αποφύγουν το τίμημα, και τώρα δυο οικογένειες πληρώνουν τα ψέματά τους.

Και είμαι θυμωμένος για τις γυναίκες τους. Που συναίνεσαν με την σιωπή τους, που βούλιαξαν στη μοναξιά τους, που δεν αντέδρασαν, που δεν αξιώσαν συντροφικότητα και αγάπη.

Και είμαι θυμωμένος για τα παιδιά αυτά που θα πληρώσουν την υποκρισία των γονιών τους. Είμαι θυμωμένος που θα τους κανιβαλίσει η ίδιος καθωσπρεπισμός που γέννησε και το ψέμα. Που δεν θα βρεθεί ένας άνθρωπος να τους πει πως δεν πειράζει που ο μπαμπάς πάει με άντρες. Που δεν θα βρεθεί να πει κανείς πως άνανδρος δεν είναι αυτός που τον παίρνει, αλλά αυτός που υποκρίνεται...

Και είμαι θυμωμένος που ζω σε έναν τόπο που το κουτσομπολιό γεννάει την υποκρισία και η υποκρισία γεννά τον πόνο και ο φόβος του πόνου γεννά την υποκρισία, και κανείς δεν βρίσκεται να αντισταθεί σε αυτό το παρανοϊκό γαϊτανάκι.

Ναι Κύριε Ευαγγελάτο μου, είμαι θυμωμένος.

Είμαι θυμωμένος με τους φίλους όταν μου λένε πως υπερβάλω και πως δεν μπορεί να είναι τόσο χάλια τα πράγματα εκεί πέρα, και έλα μώρε, μην τα ρουφάς τόσο μέσα σου, δεν μπορεί, δεν μπορεί να είσαι μόνος εκεί...

Και είμαι θυμωμένος και με εμένα που χάλασε η μέρα μου, που δεν κλείνω τα αυτιά μου, που δεν στεγανοποιώ πιο πολύ τον μικρόκοσμό μου...

take me out tonight

---

μπορώ και είμαι ευτυχισμένος
όταν γυρνάω σπίτι
ελαφρώς ζαλισμένος από δυο μπύρες
ιδρωμένος, έχοντας χορέψει depeche, και cure,
όλο το μαγαζί να κοιτάει
το circo medrano
το kinder εκπληξη
αλλά εμένα στα αρχίδια μου
γιατί χορεύω γιατί είμαι
όταν το μπλουζάκι κολλάει πάνω μου
και ο ιδρώτας
ο όξινος ιδρώτας μου
κάνει τα μάτια μου και τσούζουν
και η γκαρσόνα μας λέει πόσο γουστάρει που χορεύουμε με την Β.
και όλα είναι ένα άγγιγμα ένα βλέμμα μακρυά
και εγώ γίνομαι παιδάκι
και θυμάμαι τον Γ., τον Β. και τη Ρ.
να χορεύουμε πετώντας στη Στοά στη Σαλονίκη
χέρια πόδια ακανόνιστα σε μια ακατανόητη αρμονία
και όλα μπορεί να είναι όμορφα
όλα μπορεί να είναι όμορφα

καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα...

Full moon

---

Είχα καιρό να τραγουδίσω:

"Καλώς ήρθες Μαργαρίτα με τα κόκκινα μαλλιά
Καλώς ήρθες Μαργαρίτα μες την πόλη
Σε θυμάμαι που κρατούσες κάτι σχέδια παιδικά
Τώρα κρύβεις μες την τσέπη το πιστόλι"

vitamine C

---

(banksy)

Έχω πονοκέφαλο απόψε. Λούστηκα και βγήκα έξω. Μην κάνεις το "παλικάρι της φακής" μου έλεγε η μάνα μου για να με αποτρέψει όταν φοβόταν ότι δεν είμαι ντυμένος καλά.

Πάω στην κουζίνα να διαλύσω ένα panadol και μια...

Δεν με άφηνε να πάρω βιταμίνες βράδυ. Στρεσάρουν τον οργανισμό μου έλεγε. "Μόνο πρωί".

Τί γίνεται η συντροφικότητα όταν δυο άνθρωποι χωρίζουν;
Υπήρξε ή δεν υπήρξε ποτέ; Ακυρώνονται όλα με μιας;
Και όλα όσα αισθάνθηκα;
Όλα όσα ζήσαμε; Μόνος μου τα έζησα ή με κάποιον άλλο;
Που είναι;
Που είσαι;

Ένας μικρός θάνατος.
Κάθε που φεύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή μου είναι σαν να βιώνω έναν μικρό θάνατο.

Έχω κάνει σεξ με πολλούς. Έχω κοιμηθεί με έλαχιστους.

Νιώθω άδειος.
Δεν έχω να δώσω
τίποτα, σε κάνεναν
Δεν μπορώ να μοιραστώ το κρεβάτι μου

Ξέρω, θα περάσει
Ο πανδαμάτωρ χρόνος

Αλλά απόψε... Νιώθω άδειος

Και ένας στίχος από τη φωνή της Αρλέτας έρχεται στο μυαλό μου.

"Άσε, δεν είναι τίποτα, είναι πού'χει άπόψε νοτιά
Και όταν φυσάει, σαν τραύμα πονάει
εκείνη η παλιά μοναξιά"

the remains of a day

---

η νεότητα είναι εξέλιξη
όχι ηλικία

(λόγια του Μ. υπό την επίδραση ούζου)
καλό βράδυ

post it

14 Ιούνη, Θέατρο Λυκαβυτού, Placebo

Να θυμηθώ να αγοράσω εισητήριο...

Να θυμηθώ να πάθω γαστρεντερίτιδα...

Να θυμηθώ να πάω αθήνα για 24 ώρες...

(νέο επίσημο βίντεο, με φατσες των fun τους)

Να θυμηθώ να στείλω την φάτσα μου...

into the labyrinth

Γύρισα σπίτι απόψε μετά τη δουλειά και με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, πριν καν βγάλω τα παπούτσια.
Μια βδομάδα κακού ύπνου, με ξυπνήματα τα χαράματα ή με ύπνο στις 7 το πρωί...

Μια βδομάδα να προσπαθώ να καταλάβω και να αποδεχθώ πως κατέληξα την ζωή μου να την ορίζουν οι αιτήσεις, οι εγκύκλιοι και τα ρουσφέτια...

Αναγκάστηκα αυτή τη βδομάδα να κάνω κάτι για το οποίο σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Να ζητήσω ρουσφέτι...
Να βγάλω το σκουλαρίκι μου, και να παώ να παίξω έναν τραγέλαφο για να καταφέρω να φύγω από το νησί που νιώθω πως σιγά σιγά με πνίγει... "Οικογενειακοί λόγοι" λέει.
Τα σιχαίνομαι τα ψέματα... Πιστεύω πως μόνο σε κακό μπορούν να αποβούν. Κι όμως, είπα μπαρμπούτσαλα, σε έναν άνθρωπο που περίμενε απο εμένα να ακούσει μπαρμπούτσαλα... Παίξαμε και οι δυό το ρόλο μας εξαιρετικά... "I would like to thank my family"...

Εγκύκλιοι, μεταθέσεις, αποσπάσεις, μόρια, προεδρικά διατάγματα...
Πως τα κατάφερα έτσι;
Πως τα κατάφερα να αισθάνομαι να ασφυκτυώ, να ξυπνώ το πρωί και να είμαι κατσαρίδα, να μην μπορώ να σκάσω ένα χαμόγελο;
Πως τα κατάφερα να αποφασίζουν οι άλλοι για μένα το που θα ζω, πως θα ζω...

Δύσκολο καιροί σου λένε... Ανεργία, υπάρχουν άνθρωποι που στα 30 τους μένουν με τους γονείς τους. Μην μιλάς καθόλου...

Αρνούμαι να είμαι χαρούμενος απλά επειδή έχω μια δουλειά, σε έναν τόπο που δεν επέλεξα να ζω.
Αρνούμαι να είμαι χαρούμενος επειδή πληρώνω τους λογαριασμούς μου και επειδή μπορώ να πιω μια μπύρα σε ένα μπαράκι με άθλια μουσική.
Αρνούμαι να προσποιηθώ πως ο κόσμος αυτός μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι χαρούμενος.
Αρνούμαι να προσποιηθώ πως μπορώ και ανασαίνω...

...όταν η ζωή μου κυβερνάται από δημοσιουπαλληλικούς κώδικες.

ok computer

Απάντηση σε mail...

«The message you sent requires that you verify that you

are a real live human being and not a spam source.»

και θέλω εφ'αφορμής να δηλώσω ότι είμαι όντως ζωντανό ον...

once upon a time

Ημουν νιάνιαρο... 18 ή 19 χρονών, μόλις είχα φύγει από το σπίτι μου, φοιτητής στη Σαλονίκη.

Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης.
Στη φάση που τους γνώρισα συναντιόμασταν στο ράδιο κιβωτός, και μετά στο στέκι του βιολογικού.
Στη φάση που τους γνώρισα πάλευα με τους δαίμονές μου, οπότε αν πω πως ήμουν μέλος αυτής της ομάδας να πέσει φωτιά να με κάψει.

Πάνε χρόνια από τότε που έπαιρνα τον "Πόθο" στα χέρια μου. Κάποια τεύχη πρέπει να τα έχω ακόμα σε κάποιο χαρτοκιβώτιο, αν δεν τα έχει φάει η υγρασία. Αυτά και ένα "Κράξιμο" (πρέπει να τα βρω κάποτε γαμώτο)

Άλλες εποχές. Τότε ήμασταν ακόμα πούστηδες. Ούτε gay, ούτε gaydar, ούτε κουβέντα για πολιτικό γάμο. Και το δικαίωμα να είμαστε πούστηδες προάσπιζε αυτή η ομάδα. Την queer ιδεολογία, όπως κατάλαβα πολύ πολύ μετά.

Έζησα την διχοτόμηση της ομάδας, την γέννηση της "Σύμπραξης κατά της Ομοφοβίας", και είδα εν δράσει το αναθεματισμένο μικρόβιο του διχασμού που όσοι έχουν κάνει σε αριστερές ομάδες θα με καταλάβουν.

Έζησα την προσπάθεια ενός ανθρώπου να στήσει (από κάποια στιγμή και μετά) ένα τεύχος μονάχος του, την ιδεολογική μοναξιά του, και τέλος την απογοήτευσή του που σήμανε και το τέλος του Πόθου.

Δεν καταλάβαινα πολλά από τα άρθρα... Και δεν ήμουν σίγουρος αν είναι σκόπιμο να βαράς μαλακία (πράγμα που θυμάμαι να έχω κάνει) με την εικονογράφηση ενός ακτιβιστικού φανζιν.

Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι χαίρομαι που μες την άγνοιά μου κατάφερα και γνώρισα ανθρώπους που σε δύσκολους καιρούς είχαν τα αρχίδια να λένε ότι τους αρέσει να γλύφουν αρχίδια...

broken flowers

του έστελνα τριαντάφυλλα σε γράμματα, σε εξώφυλλα cd που του έγραφα, σε μπουκέτα που του πήγαινα σπίτι, κρυμμένα στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν μου να του τα δώσω όταν τον δω...

έρχεται ακάλεστος λίγο πριν κοιμηθώ, σχεδόν κάθε βράδυ τελευταία
και ένα σφίξιμο με πιάνει
σαν ο αέρας μέσα μου να λιγοστεύει

μου λείπει...
η αίσθηση που είχα ότι είμαι σπίτι μου

ένας στίχος του Χριστιανόπουλου στο μυαλό μου
"Και δίνεσαι, και τρέχεις, και ξεφτίζεις
μα επιμένεις ακόμα να ελπίζεις"

universal mother

H φίλη μου η X. έμεινε έγκυος...
Το παλεύαν καιρό, το βιολογικό ρολόι της χτυπάει εδώ και κανά 2 χρόνια
Αυτό το γαμημένο το ψυχολογικό όριο των 35 ετών που πρέπει για τις γυναίκες να λειτουργει σαν γκιλοτίνα την είχε τσακίσει...

Θα κάνει παιδάκι...

"να φέρουμε στον κόσμο τουλάχιστον ένα παιδί"...

Ζηλεύω... που δεν θα το δω από κοντά. Θα φύγουν από το νησί. Ζηλεύω που δεν θα μπορέσω να το ζήσω. Να δω την ζωή να δημιουργείται, από κοντά, έστω και σαν τρίτος, έστω και σαν απο την κλειδαρότρυπα, μια που εγώ δεν προβλέπεται να κάνω παιδιά.

Δεν μου αρέσουν τα παιδιά. Και κυρίως δεν μου αρέσει η "αγία" οικογένεια στη παραλία, με τα χιλιάδες κουβαδάκια, τις ομπρέλες, τις καρέκλες, τα μπρατσάκια και τις υστερίες του τύπου "γιωργάααααααααακι......"

"Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε"

Το έχαψα το παραμύθι... Δεν κάνω για πατέρας. Δεν πληρώ τις ικανες και αναγκαίες συνθήκες για να τεκνοποιήσω. Και ενώ ιδεολογικα ξέρω ότι αυτό δεν είναι παρά μια προπαγάνδα, στην πράξη δεν με βλέπω να κάνω την έκπληξη, να ανατρέπω το για μένα αναμενόμενο.

Οι αδερφές δεν κάνουν παιδιά...
Οι αδερφές θέλουν μόνο να γαμιούνται, και καταλήγουν στα μοναχικά πενήντα τους χρόνια να ζουν με μια κοπιαστικά δομημένη αυτάρκεια και αρκετά φετίχ.

Δεν ξέρω αν θα ήθελα παιδιά...
Αυτο που ξέρω είναι πως δεν μου επέτρεψα ποτέ να το ονειρευτώ...

το νησί

Όταν ζεις τα πράγματα εκ των έσω, σου φαίνονται θολά, ασαφή.

Στο κατάστρωμα του πλοίου, επιστρέφω από το gaypride στο νησί όπου βρέθηκα να κατοικώ για επαγγελματικούς λόγους. Πρώτος διορισμός. Άφησα τη Σαλονίκη, τους φίλους μου, μια σχέση, για να ξεφύγω από την ανασφάλεια της ωρομίσθιας εργασίας.

Το ήξερα ότι θα ζοριστώ. «Τον ερωτικό μαρασμό φοβάμαι», έλεγα σε φίλους. Την αίσθηση της απομόνωσης όμως, την κρυψίνοια, τον φόβο, τις ενοχές, τα είχα ξεχάσει.

Είμαι στα 29 μου, και μου πήρε το μισό της ενήλικης ζωής μου για να αποδεχθώ τη σεξουαλικότητά μου. Να είμαι ειλικρινής, αξιοπρεπής, περήφανος για το ποιος είμαι. Να αγαπήσω τον εαυτό μου όταν αισθανόμουν να ριζώνει και να αποκρυσταλλώνεται μέσα μου η αδικία και η απόρριψη. Και, τέλος, να μην νιώθω ότι ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός με αποξενώνει από τους άλλους, αλλά πως αντίθετα με ενώνει με όλους όσους «δεν χωράν πουθενά».

Έγινα αυτό που λέμε gay (πόσο ανάλαφρη είναι αυτή η λέξη…) και έτσι απλά και φυσικά (ή ίσως παρα-φυσικά;) διεκδίκησα να είμαι ερωτικό ον σε κάθε στιγμή της ζωής μου, και όχι μόνο σε βρώμικες τουαλέτες πορνοσινεμά…

Με αυτήν την mentalité έσκασα μύτη στο νησί. Δεν άλλαξα στάση. Ανοιχτός σε φίλους, γνωστούς, συναδέλφους. Δεν μου βγήκε σε κακό (μέχρι τώρα τουλάχιστον). Μόνο που αυτό που βρήκα δεν το περίμενα, δεν ήθελα να θυμάμαι πως υπάρχει…

Μικρό – κόσμοι. Όλοι μας ζούμε σε μικρόκοσμους. Τους χτίζουμε σιγά μα μεθοδικά για να μπορέσουμε – αν όχι να είμαστε ευτυχισμένοι – να διατηρούμε μια ισορροπία. Φίλοι, γκόμενοι, μια δουλειά – μια ειδικότητα, μουσικές, ταινίες, βιβλία. Όλα όσα κατέχουμε, ο κύκλος μας, η αισθητική μας, οι συνήθειές μας… Οι απολιτίκ ζωές μας, προστατευμένες από τη γυάλα του μικροκόσμου μας. Μα υπάρχουν φορές που μια άλλη πραγματικότητα, που δεν την έχουμε επιλέξει, μια πραγματικότητα που ίσως επιλέγουμε να ξεχνάμε, είναι εκεί, πασιφανής και σαρωτική.

Ο Τσαγκαρουσιάνος είχε περιγράψει άψογα σε ένα editorial τον τρόπο που βίωναν την ομοφυλοφιλία οι παλαιότερες γενιές: Ως μια «σαρωτική αίσθηση αμαρτίας». Αυτό ξαναβρήκα μπροστά μου…

Ο φόβος στα μάτια των ανθρώπων. Η αποδοχή της μοίρας του απόκληρου. Η αυτοκαταπίεση που πνίγει το μυαλό, που στομώνει τις αισθήσεις. Άνθρωποι ανίκανοι να αγαπήσουν, να γελάσουν, να χαρούν. Μόνη διέξοδος το internet, τα σημειώματα στα καρτοτηλέφωνα, οι gay παραλίες – ψωνιστήρια. Γρήγορα, σύντομα, ανομολόγητα, πριν ο πόθος πάρει υπόσταση. Πριν το μάθει η γυναίκα, πριν γίνει γνωστή η «αρρώστια», πριν έρθει το τέλος, η καταστροφή.

Η αρρώστια… Δεν το περίμενα, αλλά ακόμα και εγώ την είδα. Ο πόθος, που αντί να γίνει συντροφικότητα, φλερτ, αγάπη, μετουσιώνεται σε αρρωστημένη καύλα. Η ομοφυλοφιλία βιώνεται από κάποιους, ακόμα και στις μέρες μας, ως κατάρα, μοναξιά, εσωτερικές συγκρούσεις, ενοχές.

Έγινα έφηβος ξανά, είδα όλον εκείνον τον τρόμο για τη ζωή που κάποτε νόμιζα πως μου αναλογούσε. Η συλλογική μνήμη της «φυλής» μας με επισκέφτηκε ξανά, και η αλήθεια είναι πως στέκω έντρομος. Ο μικρόκοσμός μου διερρήχθη.

Δεν κοιτάω αφ’υψηλού. Συμπάσχω. Όσο και αν δεν το θέλω, όσο και αν με γυρνά χρόνια πίσω, συμπάσχω. Καταλαβαίνω, συμπονώ - και κάποιες φορές απλά πονώ – για αυτούς τους ανθρώπους, για μένα ίσως, που ο φόβος τους νίκησε…

Αλλά το θέμα δεν είναι προσωπικό. Θα κάνω την ψυχοθεραπεία μου, θα πάρω τα χάπια μου, θα φύγω κάποια στιγμή απ’το νησί. Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό. Το κυρίαρχο πατριαρχικό πρότυπο, η κοινή γνώμη των μεσημεριανών τηλεμαγκαζίνο, η χριστιανική ηθική, τα βρακιά Calvin Klein, συνεχίζουν και ευνουχίζουν. Και κάποιοι άνθρωποι, ίσως μακριά από τα αστικά κέντρα, το βιώνουν στο πετσί τους

Στο μέρος που ζω οι αδερφές και οι λεσβίες δεν κατέβηκαν σε gaypride, γιατί φοβούνται τον ίσκιο τους…

click me baby

Όταν ξεκίνησα να κάνω chat τα smilies ήταν ακολουθία τριών χαρακτήρων, όχι ένα εικονίδιο. :-p. Gaygr και undernet, το περιβάλλον του mirc, lol, stats και ping me. Όταν έκανες private σε κάποιον αυτός μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, δεν είχες μια εικόνα του και η ανταλλαγή φωτογραφιών ήταν δυνατή μόνο μέσω DCC ή με τον κλασσικό τρόπο μέσω mail.

Είχα ορκιστεί ότι δεν θα ξανακάνω chat αφότου γνώρισα τυχαία κάποιον που αποδείχθηκε πως ήταν operator του gayhellas (να ανοίγουμε το παράθυρο μια φορά το μήνα, να αερίζεται λίγο το σπίτι, καλά;) και αφότου διαπίστωσα πως είναι πολύ εύκολο να καταλήξεις junkie (Πω πω, ξημέρωσε πάλι…).

Τα χρόνια πέρασαν, και επειδή δεν είμαι φανατικός χριστιανός έχω μια ευκολία στο να πατάω όρκους. Gaydar εδώ, gaydar εκεί, τι συμβαίνει βρε παιδιά, τι είναι τούτο πάλι, πολύς ντόρος γίνεται… Ε, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να πάρει τον κακό τον δρόμο.

Στην αρχή κάνεις ένα απλό registration, μετά σου λένε γράψε κάτι στο προφίλ σου βρε παιδάκι μου, μετά σου ζητάνε και φωτό, και πριν το καταλάβεις το προφίλ σου "has been viewed 16000 times", και τις παρασκευές τα βράδια ξέρεις πως είναι πιο εύκολο να γνωρίσεις κάποιον μέσω dar που να "ξέρει τι θέλει", παρά βγαίνοντας σε ένα μπαράκι και λιβανίζοντας το ποτό σου με τις ώρες…

Ξάφνου αποκτάς μια δεύτερη προσωπικότητα. Το προφίλ σου γίνεται προέκταση του εαυτού σου, και προσπαθείς να αναγνωρίσεις μέσα από τα προφίλ των άλλων αυτόν που σου κάνει. Και συναντάς ότι μπορείς να φανταστείς…

Εμένα η αγαπημένη μου κατηγορία είναι οι παντρεμένοι-bisexoual-παθητικοί. (Τους θαυμάζω. Πως μπορούν και διαχειρίζονται τόσο αλληλοσυγκρουόμενες ιδιότητες;). Μετά είναι οι Real-kentro-now. ("Geia soy. Ti psaxneis?". Δεν ξέρω, εσείς πουλάτε κάτι;). Οι επιθετικοί. ("kai giati mpaineis sto dar ama den eisai gia real?"; Ζητώ ταπεινά συγνώμη, δεν θα το ξανακάνω). Οι δεν-το-ξέρει-η-μαμά-μου. ("Prosferw kai zitaw exemitheia kai diakritikotita"). Τα κοινωνικά-ζευγάρια. ("Theleis na perasoume kala oi treis mas?". Πάνω από πόσους παύει να είναι αίσθημα είπαμε;). Αυτοί που εξασκούν μια συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά (με nick όπως pissboy, footlover κλπ). Οι είδα-φως-και-μπήκα ("psaxnw ena filaraki na pername kala, den eimai gay egw"). Και επίσης φαντάζομαι πως μπορείς να βρεις και άλλες κατηγορίες όπως χριστιανούς μοτοσικλετιστές, bareback μορμόνους ή versatile φιλοβασιλικούς. Άβυσσος…

Μια εναλλακτική πραγματικότητα, μια "αχαρτογράφητη περιοχή" που έλεγαν οι Στέρεο Νόβα, που όσο και αν θέλεις να την αρνηθείς είναι εκεί, ή μάλλον δεσπόζει. Υπερβαίνει την ευκολία του ψωνιστηριού, ξεπερνάει τον γενεσιουργό του σκοπό.

Τις προάλλες ένας φίλος μου έλεγε πως έχει partner link στο προφίλ του. Άλλο και τούτο. Άμα έχεις γκόμενο μπορούν με ένα απλό κλικ οι υπόλοιποι να δουν και το προφίλ του συντρόφου σου. Σε ένα μπαρ στο κέντρο της Σαλονίκης υπάρχει ένα τετράδιο όπου μπορείς να περιγράψεις τον εαυτό σου και τι ψάχνεις, και οι άλλοι μπορούν να σου αφήσουν ένα μήνυμα σε ένα φάκελο. Στην Athens Voice, στη στήλη "σε είδα", αντί να φλερτάρεις κάποιον που σου γυάλισε του αφήνεις μήνυμα. Προφίλ και messages παντού. Βγαίνεις έξω και βλέπεις ανθρώπους που έχεις ήδη κλικάρει, και όταν μπερδεύονται οι πραγματικότητες δεν ξέρεις πώς να φερθείς. Α, κοίτα να δεις, έχει και σάρκα αυτό το προφίλ. Σε φορμάτ JPEG φαινόταν αλλιώς. Πως του κάνω priv; Τιιιι, πρέπει να πάω να του μιλήσω; Δεν είσαι σοβαρός.

"There's no room for ideals in this mechanical place" τραγουδούσε η Anne Clark κάποτε. Με τρομάζει ο ατομισμός, με τρομάζει η χαρακτηροθωράκιση. Δεν είμαι τεχνοφοβικός, ούτε νοσταλγός του rock'n'roll. Απλά, έχω την αίσθηση πως η πιθανότητα να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που σε ελκύει, να φλερτάρεις, να γοητευτείς, γίνεται όλο και πιο αμυδρή. Και τι, φταίει το dar γιαυτό; Το γνωστό ερώτημα: η κότα έκανε το αβγό; Το dar είναι σημείο των καιρών, γέννημα της εποχής του και είμαστε όλοι κομμάτι του. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω.

Το βλέπω να συμβαίνει: Θα πάω κάποια στιγμή να μιλήσω σε κάποιον και θα μου πει: "No fats, no fems, pls. Kai, filaraki, an den exeis face pic don't bother".

(Για λόγους copyright πρέπει να αναφέρω ότι μέρος του κειμένου είχε δημοσιευτεί στο 10%)