"ΟΛΗ Η ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΛΑΧΑΝΑ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΟΘΩΝ"








Monday, December 6, 2010

remember remember the 6th of


...december



Τον πυροβολισμό τον άκουσα, ήμουν στο (τότε) σπίτι μου εκείνο το βράδυ

...Και θυμάμαι και την κραυγή μετά: "Δολοφόνοι".


Κατέβηκα στην πορεία σήμερα, έφαγα δακρυγόνα, έχασα τους φίλους μου μπροστά στο Σύνταγμα όπου παραλίγο να ποδοπατηθούμε, και μετά δεν μπορούσα να γυρίσω σπίτι, παντού συμπλοκές....
Στις ειδήσεις δεν είπαν και πολλά, εγώ όμως τρόμαξα σήμερα.

...Και αν πρέπει να μου μείνει κάτι από σήμερα, που νιώθω δύσθυμος όλη μέρα, είναι η γενιά του Αλέξη, όλα εκείνα τα παιδιά που είδα σήμερα και που κατεβαίνουν ακόμα στις πορείες...

Monday, November 22, 2010

rise and fall


υ.γ. μου το στείλανε σε μεηλ, σορρυ για την αναπαραγωγή χωρίς αναφορά στο δημιουργό αλλά δεν μου είναι γνωστός.

Monday, November 1, 2010

les miserables



"Τα ξημερώματα της Κυριακής, κατά την αποκομιδή των σκουπιδιών, απορριμματοφόρο του Δήμου Ταύρου άδειασε το περιεχόμενο του κάδου στο φορτηγό, με αποτέλεσμα ο 60χρονος άντρας να βρει ακαριαίο θάνατο, αφού διαμελίστηκε από τον μηχανισμό σύνθλιψης των απορριμμάτων."

Η εξαθλίωση δεν έχει όρια...

Tuesday, October 5, 2010

tositsa


Χθες περπατούσα στην Τοσίτσα.

Έχω μάλλον μια νοσηρή περιέργεια, πρέπει να το παραδεχτώ, αυτό είναι και δεν την αποφεύγω. Αυτό και το ότι περπατάω και δεν ακούω κόρνες στο μισό μέτρο.

Όσοι ζούμε στα Εξάρχεια λίγο πολύ έχουμε μεγαλύτερη επαφή με αυτήν την ομάδα των ανθρώπων.

Καταλαβαίνεις γιατί λένε για τα ζάκια πως λιώνουν σιγά σιγά, πως τα μάτια τους είναι άδεια, πως δεν έχουν ζωή μέσα τους...

Καταλαβαίνεις πως η εξαθλίωση δεν έχει όρια.


Μια κοπελιά έπαιρνε πίπα μπροστά στα ματιά μου σε έναν παππού ασπρομάλη, στην μέση του πεζόδρομου, 2 και 10 το μεσημέρι...

Μου ήρθε να του σπάσω τα μούτρα.
Δεν το έκανα, φυσικά...

Thursday, September 30, 2010

άλλοι αγαπούν



αυτό που μάλλον δεν φαίνεται εύκολα σε αυτό το μέρος από όπου στέλνω κάποιες φορές "message in a bottle", είναι πως τα μουσικά μου ακούσματα ήταν αυστηρά ελληνικά μέχρι τα 25 μου.

μεγάλωνα, και η μάνα μου άκουγε χαρούλα στο ράδιο, και ήταν τότε που είχε βγει εκείνο το "κυκλοφορώ και οπλοφορώ" και εγώ διάβαζα δίπλα στη σόμπα...

μετά ήρθε ο λοΐζος, και ο θοδωράκης, οι στίχοι της λίνας και η μεγάλη μου αγάπη, ο χατζιδάκις.
ατέλειωτες κασέτες, τα απάντα, και η αγαπημένη φωνή αυτή της μαργαρίτα ζορμπαλά, σε εκείνον τον δίσκο που από την μία ήταν τα τραγούδια του θοδωράκη και από την άλλη του χατζιδάκι.

από την εποχή εκείνη ένα τραγούδι που λίγο πολύ μιλούσε για αυτό που ένιωθα τότε...
"τό'χω ντροπή για να το πω, για να το ομολογήσω"



υ.γ. ο τρόπος μου να πω συγνώμη

Sunday, September 26, 2010

tear



ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια... χιλιοακουσμένο...




από κοντά είναι ακόμα καλύτεροι...
ο τραγουδιστής, αλέξανδρος μιάρης, εμβληματική φιγούρα...
και αυτές οι μελωδίες που λες και γέμιζαν τον χώρο, που λες και δεν υπήρχε κενό τριγύρω για λίγο

Thursday, September 23, 2010

networking



πριν από λίγες μέρες είχε έρθει ο κουμπάρος του πρώην μου από την θεσσαλονίκη και τον φιλοξένησα.
με ρώτησε που γνώρισα τον γκόμενό μου, και του είπα "από το ιντερνετ".

παντρεμένος με παιδί αυτός, δεν το καταλάβαινε... έχει και άδικο;

νομίζω πως το μέσο πλέον είναι τόσο κυρίαρχο που για κάποιον που είναι έξω από τον χορό είναι δύσκολο να συλλάβει το μέγεθος του.
νομίζω πως το μέσο πλέον είναι τόσο κυρίαρχο που ενώ κάποτε διευκόλυνε την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, πλέον ορίζει και συνεπώς περιορίζει την δράση μας.
αυτό που κάποτε ήταν ελευθερία, θαρρώ πως έγινε λίγο πολύ φυλακή μας.

είναι τόσο μαζικό, τόσο κυρίαρχο, που αν θελήσεις να προσεγγίσεις έναν άνθρωπο, το να αποκτήσεις προφίλ σε ένα απο τα gaydaroromeo φαίνεται να είναι υποχρεωτικό. λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος

και αυτό είναι εμφανές όχι μόνο από προσωπική εμπειρία, αλλά και από τα ίδια τα προφίλ. είναι εμφανές πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν γουστάρουν το μέσο, που δεν γουστάρουν να επιλέγουν γουρούνι στο σακί, αλλά παρόλα αυτά το κάνουν. γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...

και είναι κρίμα, γιατί τελικά γινόμαστε μια προσεκτικά επιλεγμένη φωτογραφία, και δυο τσιτάτα. μας αντιπροσωπεύει σε μια τόσο σημαντική λειτουργία της ζωής μας μια περίληψη, μια σκιαγράφηση...

δεν διάλεξα ποτέ ερωτικό σύντροφο βάσει του αν είναι περιτμημένος ή όχι. για τους αγγλοσάξονες όμως αυτό φαίνεται να είναι σημαντικό. πρέπει να γίνει σημαντικό και για μένα;

οι άνθρωποι ορίζουν τις προτιμήσεις τους, τις περιχαρακώνουν, έχουν βγάλει ταμπέλες και ρόλους, και αναγκαζόμαστε όλοι μας να οικειοποιηθούμε τις οριοθετήσεις αυτές, αποκτάνε νόημα για μας, θέλουμε δεν θέλουμε...

παράγινε το κακό... είναι κανείς χαρούμενος τελικά που αυτά τα site υπάρχουν; μήπως πρέπει κάπως να πάμε παρακάτω;

Friday, September 3, 2010

it's not the fall that hurts...



...είναι όταν χτυπάς το έδαφος".

Δεν ξέρω γιατί μου έχει κολλήσει.
Και επειδή το υποσυνείδητο ξέρει πιο πολλά, συμπέρανα πως μάλλον είμαι σε πτώση.

Wednesday, September 1, 2010

γινε και εσυ ρουφιάνος! μπορείς!




...και μάλιστα εύκολα. Ανώνυμα, με ένα τηλεφώνημα από το σπίτι σου.

Η τηλεφωνική γραμμή 1142 είναι διαθέσιμη σε εσένα που θέλεις να καταγγείλεις κάποιον καπνίζοντα σε κλειστό δημόσιο χώρο, σε εσένα που θέλεις να βλάψεις το διπλανό μπαράκι που έχει περισσότερη πελατεία από ότι το δικό σου, σε εσένα που καιρό ήθελες να έρθεις σε επαφή με την χειρότερη πλευρά του εαυτού σου: την ρουφιανιά.

Το ελληνικό κράτος φροντίζει για σένα.
Γι'αυτό, μην ξανακούσω πως δεν υπάρχει κράτος.

Υ.Γ.
Πως τό'λεγε η Δήμου; "Προσωπικά, δεν έχω αίσθηση, αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση".

Monday, August 30, 2010

η τσέπη



Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως θα απολάμβανα τόσο ένα βιβλίο που μιλάει για έναν ρασοφόρο.

Tο βιβλίο το είχα αφήσει ανέγγιχτο στα ράφια μου για περίπου έναν χρόνο.

"Κι απόμεινε αυτός μέσα σαν το κούτσουρο. Όχι πως το μετάνιωσε, μα να, την μοναξιά δεν άντεχε, και το φόβο να βραδυάζει και να μην έχει πνοή ανθρώπου δίπλα του".

Γιάννης Μακριδάκης, Η δεξιά τσέπη του ράσου.
Ανεπιφύλακτα...

Monday, August 9, 2010

Summer in the city



όταν πας στον μπακάλικο σε ρωτάνε: "ακόμα εδω;"
όταν πας στο σούπερ σε ρωτάνε: "δεν έφυγες;"

αύγουστος στην αθήνα λοιπόν, και τριγύρω μετράω κλειστά μπαλκόνια...
3 φίλοι μείνανε, αλλά παρά την αγάπη τους έχω ένα καρδιοχτύπι που δεν φεύγει με τίποτα...

σήμερα ήμουν στην πατησίων στο ύψος της Τοσίτσα και τα ματ δέρνανε τα ζάκια

όλα προμηνύονται σκούρα, και οι μέρες της αφθονίας μας πέρασαν ανεπιστρεπτεί μάλλον
και μένα με παίρνει παραμάζωμα η κρίση, και τα όνειρά μου φαίνεται πως θα διαψευστουν.
πίσω στη μισθωτή σκλαβιά λοιπόν...

εχθές έκανα μια βόλτα και πέτυχα ένα μαγαζί που είχε κρεμάσει την ταμπέλα "κλειστό λόγω ΔΝΤ μέχρι 28 Αυγούστου"

και τελικά όταν μένω μόνος μου δεν μπορώ να είμαι καλά... σιγά σιγά η θλίψη εμφανίζεται στο πρόσωπό μου, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα να την διασκεδάσω. Δεν είναι θλιβερό να παραδέχεσαι πως δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος μόνος σου;

ακούω στο repeat όλο τον δίσκο συνεχώς. έχει κάτι το βίαιο και ταιριάζει με το μέσα μου



άντε, να φύγει ο αύγουστος να ξεμπερδεύουμε...

Thursday, May 27, 2010

το τσαρούχι και η πόλωση




Κυκλοφόρησε αφίσα για το Athens Pride, με τα πόδια ενός τσολιά ως φόντο.
Θαρρώ πως η κίνηση αυτή δεν είναι τυχαία καθώς έχουν χρησιμοποιηθεί και άλλα εθνικά σύμβολα, όπως η ακρόπολη, στο παρελθόν σε αντίστοιχες αφίσες ή στο λογότυπο του pride.

Δεν μπορώ να ερμηνεύσω με σιγουριά τα κίνητρα και το σκεπτικό της οργανωτικής επιτροπής της παρέλασης, καθώς δεν σχετίζομαι με αυτήν, και μόνο εικασίες μπορώ να κάνω.

Η αλήθεια είναι πως δεν συμπαθώ τις οργανώσεις αυτές (pride, ολκε), καθώς στο παρελθόν έχουν μποϋκοτάρει μια, κατ'εμέ, αξιόλογη προσπάθεια, την διαδήλωση έξω από την λυρική πέρσι.

Όμως μου έσκασε ένα χαμόγελο με τα σχόλια που είδα στην εφημερίδα "ο στόχος". Δεν ξέρω αν το ήταν στρατηγικός στόχος του pride η πρόκληση, αλλά τα πράγματα πολώθηκαν φέτος.
Έχουμε και θέματα, δεν έχουμε και να φάμε, δεν υπάρχει και κράτος, ένας παπαδόπουλος θα μας σώσει μόνο, ας ξεσπάσουμε στους γαμιόληδες που θέλουν να προσβάλουν τα εθνικά μας σύμβολα.

Βέβαια φόβοι για επιθέσεις φασιστών υπήρχαν και προηγούμενα χρόνια... Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό, απλά πρώτη φορά είναι γραπτά διατυπωμένη η απειλή.

Να τι συμβαίνει όταν υπάρχει ορατότητα, και όταν δεν τηρούμε την σιωπηρή συμφωνία "έξω από τα κρεβάτια μας είμαστε σαν και εσάς". Να τι συμβαίνει όταν μια "σεξουαλική επιλογή" γίνεται αφορμη να ξεσκεπαστούν τα μισαλλόδοξα ένστικτα.

Κρίμα ρε γαμώτο, δεν θα είμαι εδώ το άλλο σάββατο. Αλλά επιτέλους τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα...

Thursday, May 20, 2010

L.A.P.D.



Είχα την φαεινή ιδέα εχθές να φάμε ένα παγωτό στην πλατεία εξαρχείων, να κάτσουμε σε ένα από τα λιγοστά παγκάκια και να κοιτάμε τους περαστικούς.

Ο φίλος μου μου έλεγε να την κάνουμε για σπίτι, γιατί από νωρίς υπήρχαν περιπολίες (λες και κάναν κύκλους στα εξάρχεια, ακολουθίες από μοτοσυκλέτες με αναμένα τα μπλε φώτα που αναβοσβήνουν).

Εγώ, γνωστό στραβόξυλο, είχα αντίθετη άποψη, και -εννοείται - με επιχειρήματα. Δεν θα μου αλλάξει δυο διμοιρίες ματ την βραδυά. Είναι ήττα, σε προσωπικό επίπεδο, το να αλλάζω τον δρόμο μου ή το πρόγραμμά μου ανάλογα με την παρουσία ή όχι αστυνομικών δυνάμεων.

Οι διμοιρίες δεν ήταν δυο, ήταν αμέτρητα τα όργανα της τάξεως που ξαφνικά εμφανίστηκαν στην πλατεία. Η κατάσταση μύριζε δακρυγόνα και είπαμε να την κάνουμε...

Στον πεζόδρομο προς το σπίτι μου υπήρχαν σε κάθε γωνία αστυνομικοί, ενώ εκεί που περπατούσαμε (στον πεζόδρομο), άρχισαν να περνάνε από δίπλα μας μηχανάκια με αστυνομικούς.

Μας σταμάτησαν και μας κάναν έλεγχο.

Απόψε είχα δουλειά και θα έμενα σπίτι ούτως ή αλλως.
Αλλά και να έβγαινα δεν θα έβγαινα εξάρχεια.

Ήττα;

Friday, May 7, 2010

Μη αντικειμενική ενημέρωση


Το παρακάτω μου το στείλαν φίλοι...
Ίσως και οι φίλοι και εγώ να αποτελούμε απειλή για την "ευνομούμενη πολιτεία".

Τέλος πάντως. Είμαι και εγώ πολύ λυπημένος και οργισμένος και δεν θα πω πολλά.
Απλά μη μουν πει κανεις ότι το παρακάτω αποτελεί μη αντικειμενική ενημέρωση... Δεν είμαι δημιοσιογράφος αλλά έχω άποψη και πολιτική στάση. Αυτή διαφαίνεται στο παρακάτω κείμενο:

Εμείς, οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Πολιτισμού που βρεθήκαμε σήμερα στο δρόμο σε μια πρωτοφανούς μαζικότητας παλλαϊκή διαδήλωση ενάντια στα «μέτρα» της κυβέρνησης, ακούσαμε με έκπληξη και αποτροπιασμό στα δελτία των 8 ένα σωρό ψευδείς ειδήσεις σε σχέση με τον τραγικό θάνατο που βρήκαν εργαζόμενοι μέσα στο κτίριο της Marfin Bank στην οδό Σταδίου.

Ούτε λίγο ούτε πολύ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι οι διαδηλωτές δεν άφησαν τα οχήματα της πυροσβεστικής να φτάσουν έγκαιρα στο σημείο. Επειδή το μπλοκ των εργαζόμενων του Υπουργείου Πολιτισμού, ανάμεσα σε άλλα μπλοκ εργαζομένων, βρέθηκε στην οδό Σταδίου, ακριβώς πριν το σημείο της πυρκαγιάς, θα αναφέρουμε τα πραγματικά περιστατικά των οποίων ήμασταν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες.

Συγκεκριμένα, στις 2:10 μ.μ., ενώ από το κτίριο της τράπεζας Marfin έβγαιναν πυκνοί καπνοί για περίπου 15 λεπτά, και ενώ το μπλοκ μας διαδήλωνε στην οδό Σταδίου, είδαμε δύο πυροσβεστικά οχήματα να φτάνουν στην οδό Πεσματζόγλου και να σταματούν στην γωνία. Αμέσως, οι διαδηλωτές από όλα τα μπλοκ που βρίσκονταν από την Πεσματζόγλου ως τη Σταδίου 23 άνοιξαν τον δρόμο για να μπορέσουν τα πυροσβεστικά οχήματα να περάσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Όχι μόνο τα πυροσβεστικά οχήματα δεν «απειλήθηκαν» ή «παρεμποδίστηκαν» από τους διαδηλωτές, όπως ψευδώς αναφέρθηκε στα ΜΜΕ, αλλά επιπλέον πολλοί από τους διαδηλωτές προσπαθούσαν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Με έκπληξή μας είδαμε, αντί για τα πυροσβεστικά οχήματα, να εμφανίζονται ξαφνικά μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις της ομάδας ΔΕΛΤΑ, οι οποίες επιχείρησαν να περάσουν μέσα στην πορεία από τον χώρο τον οποίο είχαμε ανοίξει για την Πυροσβεστική. Προσπάθησαν δηλαδή να εκμεταλλευτούν την τραγική κατάσταση για να επιτεθούν στην πορεία! Η επιχείρηση της ομάδας ΔΕΛΤΑ ανακόπηκε από εμάς και άλλους διαδηλωτές, που μπήκαμε μπροστά, διαμαρτυρηθήκαμε και διώξαμε την ομάδα ΔΕΛΤΑ προκειμένου να περάσει η Πυροσβεστική. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια, όπως επίσης και ότι όταν περάσαμε μπροστά από το κτίριο της Τράπεζας MARFIN διαπιστώσαμε ότι δύο διμοιρίες ήταν παραταγμένες έξω από το κτίριο και οι διαδηλωτές άρχισαν να τους φωνάζουν γιατί κάθονταν άπρακτοι και δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να βοηθήσουν τους εργαζόμενους της Marfin που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα μπαλκόνια!

Προφανώς καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τον ή τους ανεγκέφαλους που προέβησαν σε δολοφονική ενέργεια πετώντας μολότοφ μέσα σε χώρο εργασίας -προβοκάτορες ή όχι, δεν είχαν καμία σχέση ούτε με τους διαδηλωτές ούτε με τα αιτήματα και τις πρακτικές των απεργών. Όμως, σχετικά με την τραγική κατάληξη, υπάρχουν επιπλέον μια σειρά από ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει η κυβέρνηση και η ιδιοκτησία της MARFIN, όπως:

Γιατί οι εργαζόμενοι αυτοί δούλευαν σε ένα κτίριο με την πόρτα κλειδωμένη (την οποία προσπάθησαν, χωρίς αποτέλεσμα, να ανοίξουν οι διαδηλωτές για να βοηθήσουν τους εγκλωβισμένους).

Το κτίριο δεν διέθετε ούτε σύστημα πυρόσβεσης, ως όφειλε με βάση τους κανονισμούς υγιεινής και ασφάλειας, ούτε διέξοδο κινδύνου; Εν έτει 2010 σε τι συνθήκες δουλεύουν οι εργαζόμενοι της Marfin bank και ποιος επιβλέπει την υγιεινή και την ασφάλειά τους;

Γιατί η Πυροσβεστική άργησε να φτάσει στο σημείο, αφού εμείς οι διαδηλωτές κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να βοηθήσουμε την απρόσκοπτη πρόσβασή της;

Ποιος ήταν ο ρόλος της αστυνομίας στο περιστατικό;

Η κυβέρνηση, που έχει τα χέρια της λερωμένα με αίμα, ας απαντήσει αυτά τα ερωτήματα, αντί να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το θάνατο τριών εργαζόμενων για να «νομιμοποιήσει» τα μέτρα που θα οδηγήσουν στην φτώχεια και τον αποκλεισμό εκατομμύρια εργαζόμενους αυτής της χώρας.

*Εργαζόμενοι-ες ΥΠΠΟ*

Tuesday, May 4, 2010

flight or fight



Δεν με πιάνει ο ύπνος, και διαβάζω τις σημειώσεις ενός πορνόγερου

Ο Buk αναφέρεται στην γαλλική επανάσταση... Κάποτε ήξερα πότε έγινε. Θυμάμαι ότι έγινε πριν την δική μας εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 21 και είχε διαμορφώσει το κλίμα για την υποστηριξη από τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη.

Επανάσταση...

Πόσο χαμηλά πρέπει να πέσει μια κοινότητα ανθρώπων για να ξεσηκωθεί;

Δεν πίστεψα ποτέ σε καμία λύση, σε κανένα όραμα, σε καμιά ιδεολογία. Δεν ενστερνίστηκα ποτέ την προοπτική μιας καλύτερης κοινωνίας υπό την έννοια μιας εναλλακτική πολιτικοοικονομικής οργάνωσης. Η ανατροπή της κατάστασης δεν με έψηνε σαν πιθανή λύση.

Τώρα τελευταία όμως ξαφνικά το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έκρηξης μου φαίνεται εύλογο.

Φαντάζομαι αυτό το σφίξιμο που αισθάνομαι θα το αισθάνονται κι άλλοι, λιγότερο προνομιούχοι, άνθρωποι χρόνια άνεργοι, άνθρωποι που εργάζονται 10 ώρες την μέρα και που είναι ανίκανοι να συντηρήσουν ένα σπίτι ή να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή.

Το κλίμα είναι δυσοίωνο, οι δυνατότητες για όνειρα λιγοστεύουν, τα καροτάκια που μας ταίζαν σαν καλά γαΐδουράκια που είμαστε σώθηκαν...


Μια αυτόματη αντίδραση του νευρικού μας συστήματος σε κατάσταση άγχους και απειλής είναι η αντίδραση "φυγής ή πάλης", "flight or fight response" στα αγγλικά... Είναι αντανακλαστική συμπεριφορά, σαν να λέμε είμαστε φτιαγμένοι να λειτουργούμε έτσι... Αυξάνουν οι χτύποι της καρδιάς, είμαστε σε πλήρη εγρήγορση, με την προσοχή τεταμένη και τον οργανισμό να δουλεύει στο φουλ...

Και αν δεν μπορείς να φύγεις τί κάνεις;

Ξεκινάς πόλεμο...


Μπαρούτι μου μυρίζει

Friday, April 30, 2010

ΕΣΡ - Ανοιχτή Συνέλευση



To ΕΣΡ είπε:

“…το θέμα της ομοφυλοφιλίας (της προτίμησης σεξουαλικά ατόμων του ιδίου φύλου) και της αλλαγής φύλου [...] αποτελεί μια κατάσταση που ξεφεύγει από το φυσιολογικό, γι’ αυτό και ξενίζει σε μεγάλο βαθμό τον ανήλικο τηλεθεατή. […] Η παρουσίαση στοιχείων για την ερωτική ζωή ομοφυλόφιλων ατόμων ή τρανσέξουαλ για τη διαδικασία αλλαγής φύλου [...] ενδεχομένως να επηρεάσει αρνητικά τους ανήλικους τηλεθεατές.”
“η εκτενής παρουσίαση του συγκεκριμένου θέματος και η προβολή των τρανσέξουαλ ως φυσιολογικών ατόμων που ενσωματώνονται ομαλά στην κοινωνία μέσα από ένα μαζικό μέσο επικοινωνίας(την τηλεόραση) και ώρα απογευματινή που οι τηλεθεατές, ανήλικοι και μη παρακολουθούν τηλεόραση αμέριμνοι και ανυποψίαστοι για την μετάδοση τέτοιου είδους [...] θεμάτων θα μπορούσε ενδεχομένως να επιδράσει αρνητικά στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους»”

Εμείς λέμε:

Οι τρανς άντρες και γυναίκες, οι γκέι, οι μπαισέξουαλς και οι λεσβίες είμαστε εξίσου άνθρωποι με τους υπόλοιπους.
Σταματήστε να χρησιμοποιείτε "Τα Παιδιά Μας" ως πρόφαση για τις ανασφάλειες και τα μίση σας.
Σταματήστε να διαδίδετε λόγους μη-ανοχής και μίσους.
Φτάνει πια η δαιμονοποίηση και η παθολογικοποίηση των τρανς ανθρώπων, των γκέι και των λεσβιών. Παίζετε ανήθικα και ανεύθυνα με ανθρώπινες ζωές, και κάθε έγκλημα μίσους είναι και δική σας ευθύνη.
Οι ομοφοβικές και τρανσφοβικές παλαιολιθικές αντιλήψεις και πρακτικές σας, μας βρίσκουν
συσπειρωμένες απέναντί σας.

Καλούμε σε ανοικτή συνέλευση το Σάββατο 1η Μαίου, ημέρα διεκδικήσεων, για τη συνδιαμόρφωση δράσης. Η εξουσία της πατριαρχίας και της ετεροκανονικότητας δε μας τρομάζει, δε μας πτοεί.


ΣΑΒΒΑΤΟ 1η ΜΑΪΟΥ, 18:00 ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΤΣΑΜΑΔΟΥ 15 ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΟΜΑΔΑ QUEERTRANS.espiv.net

Tuesday, April 13, 2010

Monday, April 12, 2010

niaaarrrr

Ώρες ώρες απλά μου φαίνεται παρανοϊκό ότι έχω σπίτι μου ένα πλάσμα που η κύρια αλληλεπίδρασή του μαζί μου είναι να τρέχει σαν σίφουνας στην κουζίνα κάθε φορά που θα ανοίξω το ψυγείο και να μου νιαουρίζει ενοχλημένος που δεν τον ταϊζω ανα πέντε λεπτα...

τον γάτο μου δεν τον αγαπάω... δεν τον αφήνω να κοιμάται μαζί μου / μας... μου σπάει τα νεύρα και με κάνει να σκάω στα γέλια όταν τον βλέπω να στήνει ενέδρα σε μύγες λες και είναι στην ζούγκλα... αλλά πρέπει να ομολογήσω πως ώρες ώρες αυτή η μορφή ζωής με καταπλήσσει...

Κλείνω δυο μερες μες το σπίτι, και σκέφτομαι τον γάτο μου, και εκεί έξω γίνονται πολλά:

Προχθές έπεσε ξύλο. επίθεση αγανακτισμένων πολιτών σε μετανάστες και ανεπίθεση... βία.. την σιχαίνομαι στην βία...

Γιναν συλλήψεις, η ασφάλεια σε σπίτια, τρομοκρατία, τρομακτική τρομονομο-κρατία...

Ο Μάριος ακόμα μέσα.. την πέμπτη συγκεντρώσεις σε όλη την ελλάδα... να παμε ρε...

Τα λεφτά λιγοστεύουν για όλους, ο Γ. από τον Ιούλη είναι άνεργος...

Σαν να στενεύουν τα περιθώρια τώρα τελευταία... Σαν να οξύνεται μια κατάσταση...

Και όταν ακούω 'τάξη', ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει...




Νιαααρρρρ...


Saturday, March 27, 2010

nature vs nurture



Ως γνωστόν υπάρχει διαμάχη μεταξύ των μελών της επιστημονικής κοινότητας αναφορικά με το αν ο φαινότυπος ενός οργανισμού επηρεάζεται περισσότερο από τον γενότυπό του ή από τις περιβαλλοντικές συνθήκες. Το ερώτημα αυτό εκφράζεται επί το λαΐκότερον ως "nature vs nurture".

Με χαρά μου συνειδητοποιώ πως οι μονάδες των σωμάτων ασφαλείας διακατέχονται από επιστημονικό ζήλο και τους απασχολούν καίριες επιστημονικές αντιπαραθέσεις.

Μπορείτε λοιπόν να παρακολουθήσετε στο παρακάτω βίντεο πως οι συμπολίτες μας που υπηρετούν σε επίλεκτες μονάδες του λιμενικού σώματος, ανακοινώνουν τα πορίσματα έρευνας που διενήργησαν και δίνουν μια σαφή απάντηση στο ερώτημα αν γεννιέσαι ή αν γίνεσαι.

Απλά παραθέτω με δεός και ταπεινοφροσύνη το βίντεο...

Thursday, March 25, 2010

Sunday, March 21, 2010

Μ Ζ ή Η ποινικοποίηση της κόμμωσης



Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι που να έχει σημασία...
Εχθές βγήκα από τον πλανήτη μου και έμαθα κάτι που μάλλον με τάραξε...

Τον Μάριος Ζ που έχει συλληφθεί και κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού τον έχω γνωρίσει...
Τα εξάρχεια είναι μικρό μέρος, ένα "νησί" όπως το έχω ακούσει να αποκαλείται, και με κάποιον τρόπο λίγο πολύ ο ένας είναι γνωστός του άλλου...

Ο λόγος που γίνεται τόσο ντορος γύρω από την υπόθεση με αποτέλεσμα να υπάρχει απάντηση του Υπουργού, είναι πως πέρα από το μαλλί ράστα, όλοι μα όλοι γνωρίζουμε πως ο εν λόγω νεαρός δεν είναι μπαχαλάκιας, δεν είναι εγκληματίας...

Όπως μου έλεγε μια φίλη εχθές, "Αυτή τη φορά δεν τους έκατσε καθόλου. Πέρα από το μαλλί δεν υπάρχει τίποτα άλλο να του προσάψουν".

Αυτό είναι το ιστολόγιο για να ενημερώνεστε για την εξέλιξη της υπόθεσης:
http://freemariosz.wordpress.com/
Όπως βλέπετε υπάρχει υλικό και φωτογραφίες από την στιγμή της σύλληψης που διαψεύδουν τις κατηγορίες...

...Είναι σοκαριστικό όταν καταλαβαίνεις πως η ελευθερία σου, η ζωή σου μπορεί να σου στερηθεί από τη μία στιγμή στην άλλη μόνο και μόνο γιατί εξασκείς το δικαίωμα σου να διαδηλώνεις, με μαλλί ράστα...

Μήπως εκτός από την ποινικοποίηση της κουκούλας επήλθε και η ποινικοποίηση της κόμμωσης;


Monday, January 25, 2010

cube sweet cube



το σεργιανι μας στον κοσμο ειναι δεκα μέτρα γης...

...και το σπιτι μας ειναι ενας κυβος 2 επι 2.

ένας κύβος σπίτι:
http://www.paco.bz/products/index.html

Saturday, January 16, 2010

me + my body


είμαι άνθρωπος νοησιαρχικός
παρά τις γιόγκες, τα κολυμβητήρια και τις όλες προσπάθειες να ισορροπώ, η νόησή μου κυριαρχεί...

(...και έχει πλάκα, γιατί την τελευταία περίοδο διαβάζω τις σχετικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις για την σχέση σώματος - νου, από την εποχή του Καρτέσιου (που τα θεωρούσε δύο ξέχωρα πράγματα), ως τα τώρα, που πάνω-κάτω η αναγωγιστική προσέγγιση τα θεωρεί ταυτιζόμενα...)

όμως κάποιες φορές το σώμα μου μου θυμίζει έντονα την υπαρξή του.
κάποιες φορές απλά με προδίδει...

εδώ και μια βδομάδα είμαι άρρωστος.
ένα απλό συνάχι, που έγινε βήχας και δέκατα, και μετά βαρύ κεφάλι, και βήχας, και συνάχι, και panadol για τον πονοκέφαλο, και 6 πορτοκάλια κάθε μερά, και αποχρεμπτικό σιρόπι, και καραμέλες, και βήχας...

και κάνω υπομονή, και λέω θα περάσει, και φυσικά το κάπνισμα σήμερα αξιώθηκα να το μειώσω στο ελάχιστο δυνατό, και αποφεύγω να πάω στο γιατρό, έχω δουλειές, έχω εξεταστική, ("κλείσε τα μάτια, θα περάσει, αν δεν πας στο γιατρό όλα θα πάνε καλά, οι γιατροί φταίνε για όλα").

...και απόψε κατάλαβα πως η πυώδης αμυγδαλίτιδα έρχεται... οπότε έρχονται και τα αντιβιωτικά [υποχρεωτικά πλέον].

και όταν το σώμα μου με προδίδει αισθάνομαι προδομένος,
και όταν το σώμα μου με προδίδει θα ήθελα να είναι εδώ,
και όταν το σώμα μου με προδίδει θυμάμαι ότι είμαι θνητός

(ντάξει, θα ζήσω, το ξέρω, αλλά θέλω να γκρινιάξω...)

Monday, January 11, 2010

domestic affairs



...δεν είμαι πολύ καθαρός, δεν είμαι πολύ βρώμικος.

υπάρχουν πράγματα που δεν κάνω...
καθαρίζω την κατσαρόλα εξονυχιστικά από μέσα, αλλά από έξω απλά πασαλείβω.
δεν πλένω το τασάκι μου, απλά το σκουπίζω με μια χαρτοπετσέτα.
καθαρίζω το γραφείο μου από τα τρίμματα του καπνού δυο φορές την ημέρα, αλλά το πληκτρολόγιο μια φορά το χρόνο.
δεν καθαρίζω με σύρμα την επιφάνεια της ηλεκτρικής κουζίνας, με αποτέλεσμα να μαζεύονται λίπη και να ξεραίνονται και να εμφανιζει μια άθλια εικόνα...

ο φίλος μου μου καθάρισε την επιφάνεια της κουζίνας μου.

είναι χαζό που ένα τόσο μικρό πραγματάκι, που για κάποιον άλλο μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, για μένα να είναι ένδειξη αγάπης...

ίσως ένα άρωμα, ή ένα ρούχο να μην με συγκινήσουν. αλλά κοίτα να δεις που τα καθαρά μάτια της κουζίνας την κάναν την δουλειά...

:-)