το γυράδικο στην εθνικής αμύνης που έτρωγα με 150 δραχμές τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής έκλεισε.
το φαγάδικο δίπλα στην "μοναδικό σινεμά στο ναυαρίνο που δεν έκλεισε" έγινε ταϊλανδέζικο.
πήγα το απόγευμα και κοιτούσα τα κουδούνι στο σπίτι μου. θυμόμουν τον παλιό μου σπιτονοικοκύρη που όταν έφευγα για ολλανδία μου έλεγε να μην χαθώ και ότι χάρηκε που με γνώρισε.
η περιοχή γύρω από την παπαρούνα γέμισε μπαράκια, και όταν κάποτε έλεγα "άντε πάμε προς δραγούμη" όλοι μου λέγαν ότι είναι μακρυά...
το φρουτότυπο έκλεισε. "Τέλος εποχής".
το σπίτι του πρώτου μου έρωτα είναι το ίδιο όμορφο και ζεστό. Είπαμε τα νέα μας, και ξαπλώσαμε παρέα στον καναπέ και βλέπαμε τηλεόραση
τώρα να γυρίσουμε σπίτι, καλά;