Είχα χαρεί και εγώ μαζί με τους άλλους για την φάση με το πάρκο στην χαριλάου τρικούπη και ναυαρίνου.
Ήταν πολύ εντυπωσιακό που μέσα σε δυο μέρες έγινε κάτι τόσο ελπιδοφόρο. Αυτοοργάνωση συλλογικότητα, πράσινο...
Σήμερα το απόγευμα ήμουν στο μπαλκόνι...
Ο κυριούλης απέναντι καθόταν στον υπολογιστή του
Η μαυροφορεμένη γιαγιά έπλεκε τσιγκελάκι
Παραδίπλα τα δύο παιδάκια με τα βρακυά τους μόνο τρέχαν πάνω κάτω στην βεράντα...
Κατά τις 5:20 άρχισαν να τρίζουν τα τζάμια. Μικροφωνικές, sound-check.
Τρεις ώρες μετά προσπαθώ να τελειώσω μια εργασία στον υπολογιστή και απλά να σηκωθώ να φύγω γιατί ηδη τρεις ώρες ακούγεται μουσική τόσο δυνατά που παρολο που κλείνω παράθυρα, μπαίνει μες στο σπίτι μου...
Βαρέθηκα, κουράστηκα, ακούγομαι σαν αγανακτισμένος νυκοκυραίος, αλλά κάποτε έφευγα από το σπίτι μου για να αποφύγω τους μπάτσους και τα δακρυγόνα.
Τώρα φέυγω για να βρω την ησυχία μου από τις μικροφωνικές και τα κομπρεσέρ των "συντρόφων"...
Απλά έχω και εγώ δικαίωμα να μην τρίζουν τα τζάμια μου.... Κάθε, μα κάθε, μα κάθε σαββατοκύριακο... Φτάνει, όχι άλλο κάρβουνο...