"ΟΛΗ Η ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΛΑΧΑΝΑ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΟΘΩΝ"








Saturday, June 6, 2009

park



Είχα χαρεί και εγώ μαζί με τους άλλους για την φάση με το πάρκο στην χαριλάου τρικούπη και ναυαρίνου.

Ήταν πολύ εντυπωσιακό που μέσα σε δυο μέρες έγινε κάτι τόσο ελπιδοφόρο. Αυτοοργάνωση συλλογικότητα, πράσινο...



Σήμερα το απόγευμα ήμουν στο μπαλκόνι...
Ο κυριούλης απέναντι καθόταν στον υπολογιστή του
Η μαυροφορεμένη γιαγιά έπλεκε τσιγκελάκι
Παραδίπλα τα δύο παιδάκια με τα βρακυά τους μόνο τρέχαν πάνω κάτω στην βεράντα...

Κατά τις 5:20 άρχισαν να τρίζουν τα τζάμια. Μικροφωνικές, sound-check.
Τρεις ώρες μετά προσπαθώ να τελειώσω μια εργασία στον υπολογιστή και απλά να σηκωθώ να φύγω γιατί ηδη τρεις ώρες ακούγεται μουσική τόσο δυνατά που παρολο που κλείνω παράθυρα, μπαίνει μες στο σπίτι μου...
Βαρέθηκα, κουράστηκα, ακούγομαι σαν αγανακτισμένος νυκοκυραίος, αλλά κάποτε έφευγα από το σπίτι μου για να αποφύγω τους μπάτσους και τα δακρυγόνα.
Τώρα φέυγω για να βρω την ησυχία μου από τις μικροφωνικές και τα κομπρεσέρ των "συντρόφων"...

Απλά έχω και εγώ δικαίωμα να μην τρίζουν τα τζάμια μου.... Κάθε, μα κάθε, μα κάθε σαββατοκύριακο... Φτάνει, όχι άλλο κάρβουνο...

bang - bang


Παρασκευή προς σάββατο ξημερώματα, πέντε παρά...

Ξυπνάω από τον ήχο πυροβολισμών...
"Δολοφόνοι", ακούγεται μια φωνή...
και μετά...
"Ψυχραιμία ρε παιδιά. Ψυχραιμία, ψυχραιμία..."

Βγαίνω στο μπαλκόνι, τα μάτια μου τσούζουν, δεν υπάρχει ψυχή έξω... Κλείνω τα παράθυρα, ο γατούλης τρελαίνεται, θέλει να βγει έξω...
Στο indymedia και στο indy δεν υπάρχει καμιά είδηση...

Ελπίζω όλα να είναι καλά αύριο

Υ.Γ. Τελικά ήταν απλά χειροβομβίδες κρότου- λάμψης

Wednesday, June 3, 2009

sebastien


O αγαπημένος μου
Sebastien Schuller
έβγαλε δίσκο (Evenfall)


Monday, June 1, 2009

weight-less



...μιλούσα με έναν φίλο

αυτό το ακαθόριστο βάρος, αυτή η ασαφής δυσθυμία...

"να σου πω κάτι;" μου λέει, "έχω καταλάβει πως αν δεν έχεις έναν άνθρωπο να μοιράζεσαι όλα τα μικρα καθημερινά πράγματα, κάποια στιγμή θα πλακωθείς".

εδώ και λίγο καιρό νιώθω πιο ανάλαφρος. Ίσως το μήνυμα που ξέρω πως θα έρθει κάθε πρωί, ίσως το τηλέφωνο που ξέρω πως θα γίνει κάθε βράδυ...