Όταν ζεις τα πράγματα εκ των έσω, σου φαίνονται θολά, ασαφή.
Στο κατάστρωμα του πλοίου, επιστρέφω από το gaypride στο νησί όπου βρέθηκα να κατοικώ για επαγγελματικούς λόγους. Πρώτος διορισμός. Άφησα τη Σαλονίκη, τους φίλους μου, μια σχέση, για να ξεφύγω από την ανασφάλεια της ωρομίσθιας εργασίας.
Το ήξερα ότι θα ζοριστώ. «Τον ερωτικό μαρασμό φοβάμαι», έλεγα σε φίλους. Την αίσθηση της απομόνωσης όμως, την κρυψίνοια, τον φόβο, τις ενοχές, τα είχα ξεχάσει.
Είμαι στα 29 μου, και μου πήρε το μισό της ενήλικης ζωής μου για να αποδεχθώ τη σεξουαλικότητά μου. Να είμαι ειλικρινής, αξιοπρεπής, περήφανος για το ποιος είμαι. Να αγαπήσω τον εαυτό μου όταν αισθανόμουν να ριζώνει και να αποκρυσταλλώνεται μέσα μου η αδικία και η απόρριψη. Και, τέλος, να μην νιώθω ότι ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός με αποξενώνει από τους άλλους, αλλά πως αντίθετα με ενώνει με όλους όσους «δεν χωράν πουθενά».
Έγινα αυτό που λέμε gay (πόσο ανάλαφρη είναι αυτή η λέξη…) και έτσι απλά και φυσικά (ή ίσως παρα-φυσικά;) διεκδίκησα να είμαι ερωτικό ον σε κάθε στιγμή της ζωής μου, και όχι μόνο σε βρώμικες τουαλέτες πορνοσινεμά…
Με αυτήν την mentalité έσκασα μύτη στο νησί. Δεν άλλαξα στάση. Ανοιχτός σε φίλους, γνωστούς, συναδέλφους. Δεν μου βγήκε σε κακό (μέχρι τώρα τουλάχιστον). Μόνο που αυτό που βρήκα δεν το περίμενα, δεν ήθελα να θυμάμαι πως υπάρχει…
Μικρό – κόσμοι. Όλοι μας ζούμε σε μικρόκοσμους. Τους χτίζουμε σιγά μα μεθοδικά για να μπορέσουμε – αν όχι να είμαστε ευτυχισμένοι – να διατηρούμε μια ισορροπία. Φίλοι, γκόμενοι, μια δουλειά – μια ειδικότητα, μουσικές, ταινίες, βιβλία. Όλα όσα κατέχουμε, ο κύκλος μας, η αισθητική μας, οι συνήθειές μας… Οι απολιτίκ ζωές μας, προστατευμένες από τη γυάλα του μικροκόσμου μας. Μα υπάρχουν φορές που μια άλλη πραγματικότητα, που δεν την έχουμε επιλέξει, μια πραγματικότητα που ίσως επιλέγουμε να ξεχνάμε, είναι εκεί, πασιφανής και σαρωτική.
Ο Τσαγκαρουσιάνος είχε περιγράψει άψογα σε ένα editorial τον τρόπο που βίωναν την ομοφυλοφιλία οι παλαιότερες γενιές: Ως μια «σαρωτική αίσθηση αμαρτίας». Αυτό ξαναβρήκα μπροστά μου…
Ο φόβος στα μάτια των ανθρώπων. Η αποδοχή της μοίρας του απόκληρου. Η αυτοκαταπίεση που πνίγει το μυαλό, που στομώνει τις αισθήσεις. Άνθρωποι ανίκανοι να αγαπήσουν, να γελάσουν, να χαρούν. Μόνη διέξοδος το internet, τα σημειώματα στα καρτοτηλέφωνα, οι gay παραλίες – ψωνιστήρια. Γρήγορα, σύντομα, ανομολόγητα, πριν ο πόθος πάρει υπόσταση. Πριν το μάθει η γυναίκα, πριν γίνει γνωστή η «αρρώστια», πριν έρθει το τέλος, η καταστροφή.
Η αρρώστια… Δεν το περίμενα, αλλά ακόμα και εγώ την είδα. Ο πόθος, που αντί να γίνει συντροφικότητα, φλερτ, αγάπη, μετουσιώνεται σε αρρωστημένη καύλα. Η ομοφυλοφιλία βιώνεται από κάποιους, ακόμα και στις μέρες μας, ως κατάρα, μοναξιά, εσωτερικές συγκρούσεις, ενοχές.
Έγινα έφηβος ξανά, είδα όλον εκείνον τον τρόμο για τη ζωή που κάποτε νόμιζα πως μου αναλογούσε. Η συλλογική μνήμη της «φυλής» μας με επισκέφτηκε ξανά, και η αλήθεια είναι πως στέκω έντρομος. Ο μικρόκοσμός μου διερρήχθη.
Δεν κοιτάω αφ’υψηλού. Συμπάσχω. Όσο και αν δεν το θέλω, όσο και αν με γυρνά χρόνια πίσω, συμπάσχω. Καταλαβαίνω, συμπονώ - και κάποιες φορές απλά πονώ – για αυτούς τους ανθρώπους, για μένα ίσως, που ο φόβος τους νίκησε…
Αλλά το θέμα δεν είναι προσωπικό. Θα κάνω την ψυχοθεραπεία μου, θα πάρω τα χάπια μου, θα φύγω κάποια στιγμή απ’το νησί. Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό. Το κυρίαρχο πατριαρχικό πρότυπο, η κοινή γνώμη των μεσημεριανών τηλεμαγκαζίνο, η χριστιανική ηθική, τα βρακιά Calvin Klein, συνεχίζουν και ευνουχίζουν. Και κάποιοι άνθρωποι, ίσως μακριά από τα αστικά κέντρα, το βιώνουν στο πετσί τους
Στο μέρος που ζω οι αδερφές και οι λεσβίες δεν κατέβηκαν σε gaypride, γιατί φοβούνται τον ίσκιο τους…
