Ξυπνάω πρωί, και πετάγομαι, αντανακλαστικά γιατί μπορεί να είναι μέρα που κυκλοφορεί η εφημερίδα και να βρω σπίτι...
Πως χωρά μια ζωή σε ένα διαμέρισμα; Πως επιλέγεις το μέρος που θα στεγάσεις το ειναι σου; Εδώ και 2 βδομάδες περίπου έχω δει καμιά 15 αριά σπίτια, και σε κανένα, μα κανένα δεν με φαντάστηκα να υπάρχω...
4 τοίχοι, και πάνω σου, και κάτω σου, και δίπλα σου, παντού μένουν άνθρωποι, και ακούς τις φωνές, τα καζανάκια, τα βήματά τους... Πως μπορείς να διατηρήσεις την μοναδικότητά σου όταν στοιβάζεσαι σε κουτάκια;
Θέλω χώρο, θέλω ουρανό, θέλω να μπορεί το βλέμμα μου να μην σταματά...
Το όνειρο της βεράντας... Μάλλον γίνομαι αθηναίος... Ποιότητα ζωής είναι να έχεις μια βεράντα...
Βλέπω αυτή την μοναδική (δεν την έχω ξαναδεί σε άλλη πόλη) αρχιτεκτονική των παλιών πολυκατοικιών του κέντρου, όπου κλιμακωτά από τον 3ο και μετά υπάρχουν ρετιρέ με μεγάλα μπαλκόνια και λέω δεν μπορεί, κάπου, κάπου θα υπάρχει μια βεράντα και για μένα σε τιμή που να μπορώ να πληρώσω... Το τσεκούρι, η ταινία του Γαβρά... Πόσο μακρυά μπορείς να φτάσεις για το σπίτι των ονείρων σου;
Θυμάμαι στην Ολλανδία, έμενα σε ενα tower block, και ένα απόγευμα που έβρεχε, κοιτούσα τα 13όροφα κτίσματα, και έκανα πολλαπλασιασμούς... 3000 κατοικίες , 3000 ζωές σε κουτάκια 22 τετραγωνικών μέτρων... Meer en Vaart, ακόμα θυμάμαι την οδό... Τότε έμαθα το όνομα του Le Courbusier και το εγχείρημα της σύγχρονης αστικής οικοδομής και από τότε τον μίσησα...
...
Μιράντα, ίσως στο νέο μας σπίτι να μην έχουμε βεράντα... Δεν θα μπορείς να τρέχεις πάνω κάτω, και δεν θα μπορείς να φλερτάρεις με την ασπρουλιάρα γατούλα στην ταράτσα... Θα με αγαπάς ακόμα;
