"ΟΛΗ Η ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΛΑΧΑΝΑ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΟΘΩΝ"








Friday, August 29, 2008

street art (5)




τζαβέλλα

family bonds


ονειρο...

είμαι στο πατρικό μου. ο μπαμπάς στην γνωστή θέση, η μαμά στη γνωστή θέση, εγώ στην απέναντι από την γνωστή θέση. κυριακάτικο τραπέζι, λευκό τραπεζομάντηλο στρωμένο...

οι γονείς μου μαλώνουν.

θυμώνω τρελά, είμαι 31 χρονών και δεν είμαι παιδί πια και θυμώνω τρελά, και αφήνω τον θυμό μου να βγει και πιάνω ένα - ένα τα σκεύη στο τραπέζι και τα σπάω στον απέναντι τοίχο δίπλα στο παραθυρο. ένα - ένα τα πιάνω και τα σπάω και δεν είμαι παιδί πια και δεν χρειάζεται να το βιώνω αυτό...

"Φτάνει πια. Φτάνει πια", ουρλιάζω...



Ήθελα να τους τηλεφωνήσω όλη μέρα σήμερα, να μου πουν ότι με αγαπάνε, αλλά δεν το έκανα



P.S. No comments for this post please...

Thursday, August 28, 2008

street art (4)


πεζόδρομος κάθετος στην Α. Μεταξά

Monday, August 25, 2008

diversity


ειμαι σε ένα νέο μαγαζί, παίζει ένας φίλος μουσική, και πάω και εγώ αναγνωριστικά για να δω αν θα χωθώ να παίζω και εγώ... το νοίκι πολύ ψηλό, και ενώ το είχα λύσει το οικονομικό, βρέθηκα πάλι να έχω ανάγκη από λεφτά... αθήνα...

αθήνα με την mainstream gay κοινότητα... το house - funk - ti skata paizei twra κίνημα που ποτέ δεν κατάλαβα. και αισθάνομαι για μία ακόμη φορά το "δεν χωράς πουθενά, παντού περισσεύεις".

είναι τόσο μαζικό αυτό το mainstream που με κάνει να νιώθω ενοχικά... τι σκατά αδερφή είμαι. δεν παώ στην μαντόνα. αν είναι δυνατόν. αλλά άμα ερχόταν η anne clark να τραγουδήσει τα παλιά της θα έκοβα το ένα μου αρχίδι για να πάω να την ακούσω...

είμαι επιθετικός και το καταλαβαίνω από τις λέξεις που χρησιμοποιώ...

και μου έρχεται συνειρμικά μια στιγμή στο αμστερνταμ. είμαι σε ένα gay μαγαζί πριν 5 χρόνια και είναι δύο παιδάκια... ο ένας φαρδιά παντελόνια, στραβό αθλητικό καπέλο, τελείως skateborder και ο άλλος ντυμένος punk. και χορεύουν και κοιτάζονται με έρωτα, και αυτό είναι κάτι που όταν υπάρχει το βλέπεις...

και αισθάνθηκα -για πρώτη φορά, στα 26 μου- ότι αυτό που είμαι ίσως και να μην χρειαστεί να μπει σε καλούπι...

μόνο η διαφορετικότητα με παρηγορεί...