ειμαι σε ένα νέο μαγαζί, παίζει ένας φίλος μουσική, και πάω και εγώ αναγνωριστικά για να δω αν θα χωθώ να παίζω και εγώ... το νοίκι πολύ ψηλό, και ενώ το είχα λύσει το οικονομικό, βρέθηκα πάλι να έχω ανάγκη από λεφτά... αθήνα...
αθήνα με την mainstream gay κοινότητα... το house - funk - ti skata paizei twra κίνημα που ποτέ δεν κατάλαβα. και αισθάνομαι για μία ακόμη φορά το "δεν χωράς πουθενά, παντού περισσεύεις".
είναι τόσο μαζικό αυτό το mainstream που με κάνει να νιώθω ενοχικά... τι σκατά αδερφή είμαι. δεν παώ στην μαντόνα. αν είναι δυνατόν. αλλά άμα ερχόταν η anne clark να τραγουδήσει τα παλιά της θα έκοβα το ένα μου αρχίδι για να πάω να την ακούσω...
είμαι επιθετικός και το καταλαβαίνω από τις λέξεις που χρησιμοποιώ...
και μου έρχεται συνειρμικά μια στιγμή στο αμστερνταμ. είμαι σε ένα gay μαγαζί πριν 5 χρόνια και είναι δύο παιδάκια... ο ένας φαρδιά παντελόνια, στραβό αθλητικό καπέλο, τελείως skateborder και ο άλλος ντυμένος punk. και χορεύουν και κοιτάζονται με έρωτα, και αυτό είναι κάτι που όταν υπάρχει το βλέπεις...
και αισθάνθηκα -για πρώτη φορά, στα 26 μου- ότι αυτό που είμαι ίσως και να μην χρειαστεί να μπει σε καλούπι...
μόνο η διαφορετικότητα με παρηγορεί...