happy new bear

---

απόψε θα γίνει πάνω κάτω αυτό που ήθελα...
δυο τρεις αγαπημένοι φίλοι (ζήτησα από την κολλητή μου μόνο ένα πράγμα, να μην αργήσει ΚΑΙ σήμερα, τουχάλιστο να είναι εδώ πριν μπει ο νέος χρόνος) και ο συντροφός μου...

μαγείρεμα από νωρίς, στην μικρή και ανήλιαγη κουζίνα,
φαί στο σπίτι,
και μετά πάρτυ σε ένα σπίτι εδώ κοντά...

καλή χρονιά...

kalanta

---

...γυρνάω από το σούπερ μαρκετ...

βλέπω ένα κοριτσάκι με το τρίγωνό της να χτυπάει την πόρτα του διπλανού, άδειου διαμερίσματος.

σε δυό λεπτά μου χτυπάει και εμένα.
"Να τα πω"?

ήμουν νιάνιαρο, και θυμάμαι να είναι πέμπτη καλή ώρα, στο πατρικό μου.
τα λεφτά λιγοστά, αλλά η μάνα μου έχει φροντίσει να έχουμε σε δύο κεσεδάκια από γιαούρτι κέρματα, χωρισμένα ανάλογα με την αξία τους. 10, 20 και 100 δραχμές...
το κουδούνι χτυπάει συνέχεια, από τις 7μιση το πρωί και μου έχουν σπάσει τα νέυρα...

στα 33 μου (πριν δυο μέρες έγινα 33), αρκεί ένα κοριτσάκι ντροπαλό να χτυπήσει την πόρτα μου για να συγκινηθώ και να θυμηθώ το πατρικό μου, και τους γονείς μου που πάντα θα αποζητώ την αγάπη τους και την αποδοχή τους.

σήμερα το παίζω cool... μάλλον θα βγω με τον κολλητό μου σε ένα μπαράκι... αλλά πάντα οι γιορτές έχουν για μένα μια συναισθηματική φόρτιση μεγαλύτερη από όσο μπορώ να διαχειριστώ... γιατί πάντα θα μου θυμίζουν τον ομφάλιο λώρο που τόσο άγαρμπα έχω ξεσκίσει...

καλά να περάσετε

i'm in love...

---

..with a song I discovered yesterday

and I have to thank mema for that

"lougra"

---

αν δεν το πήρατε είδηση, επίθεση δέχτηκε ο τυπάκος που πρωταγωνιστεί στο παρακάτω βίντεο...



...

προσέβαλε τα εθνικά σύμβολα...
και έτσι δημιουργήθηκε ένα group στο facebook
και άρχισε η εξύβριση...

η επιχειρηματολογία της εξύβρισης μεταξύ άλλων αναφέρει:

Ο Πάνος Μουζουράκης γνωστός και ως ''λούγκρα'' είναι ένας ανθέλληνας...

ενώ μια πολύ εμπεριστατωμένη διαλεκτική αναφέρει πως:

mouzouraki... tin epomeni fora den tha exeis rammata mono ston kwlo sou... kanonise na synexiseis tis malakies sou

Αυτά, για όποιον θεωρεί ότι η πατριαρχία και η ετεροκανονικότητα δεν αποτελούν την κυρίαρχη ιδεολογία - στυλοβάτη του συστήματος...

Btw, μην μπείτε στον κόπο να με βρίσετε...

Γιατί αν μου πείτε ότι όχι απλά δεν έχω σεβασμό στα εθνικά σύμβολα αλλά και πως τον παίρνω, τότε απλά θα είστε ακριβολόγοι και περιγραφικοί....

;-)

---

Σήμερα ήταν μία από εκείνες τις μέρες...
Έβαλα μουσική στο μπαρ που από πέρισυ που πάτησα το πόδι μου στην αθήνα είχα ονειρευτεί πως θα βάλω μουσική... Δεν έκλεισα μέρα και ώρα, αλλά θα υπάρξει συνεργασία στο μέλλον.

Ήταν απλά γαμάτα... Ξέρεις, η αίσθηση που έχεις όταν αυτό που αγαπάς μπορείς να το κάνεις καλά (και αυτό το λένε και άλλοι), και να βγάζεις και κάνα φράγκο...

Άντε, να ανέβουμε λίγο, πολύ καταχνιά έπεσε...

syntagma

---

βγαίνω από το μετρό στο σύνταγμα, τρίτη βράδυ και έχω ραντεβού με έναν φίλο να βγούμε έξω.
στην πλατεία συναντώ τυχαία έναν γνωστό και λέμε εν περιλήψει και περιγραφικά τί κάνουμε στις ζωές μας, και την ώρα εκείνη πλησιάζει ένας τύπος που το ξέρεις, έρχεται να σου ζητήσει λεφτά...
η κεκτημένη αντίδραση είναι να μην τον κοιτάξω και να του πω: "όχι φίλε"...
όταν ζεις στα εξάρχεια μαθαίνεις γρήγορα...

μετά από 2 λεπτά κατευθύνομαι προς το φαστφουντάδικο που έχουμε δώσει ραντεβού, και ο τυπάς με ξαναπλησιάζει
"είμαι άνεργος και άστεγος, δώσε μου κάτι να παρω να φάω".
"όχι φίλε"

περνάω απέναντι, στην ερμού, και παίρνω κάτι να φάω όσο περιμένω τον φίλο να έρθει...

ο τυπάς με προσπερνάει, και το βλέμμα του πέφτει πάνω στο φαί που κρατάω, αυτή η αυτόματη αντίδραση που δεν ελέγχεις, που το βλέμμα σου πέφτει επάνω σε αυτό που ποθείς...



ήθελα να ανοιξει η γη να με καταπιεί...

salta

---

...καινούργια γειτονιά...
η κυρία δίπλα, κριτικιά, γύρισε στην αθήνα μόλις χθές, και ο από πάνω μου έχει ένα φετίχ να σέρνει τα έπιπλα (να το κοιτάξω στο google αυτό, μμμ, μάλλον "επιπλοφιλία" να βάλω).

καινούργιοι ήχοι που παγιώνονται με το που έπιασε οκτώβρης.
και δεδομένου πως με ταλαιπωρεί μια ίωση (που μετά από πολύ σκέψη κατέληξα πως δεν είναι καρκίνος, αφού είπαμε, σε 5-6 χρόνια θα έρθει αυτός) είμαι εδώ και 2 μέρες σπίτι και εμπεδώνω τους ήχους.

το ηχητικό γεγονός της μέρας ήταν ο νεαρός στην διπλανή πολυκατοικία που σάλταρε...
με μια μπύρα στο ένα χέρι και μια ξύλινη καρέκλα καφενείου στο άλλο είχε βγει στον δρόμο και μιλούσε με περαστικούς, με μαγαζάτορες, με γείτονες, με διερχόμενους οδηγούς:

"μας έχετε τρελάνει" (ένδειξη αυτογνωσιάς)
"ναι μαντάμ, εσείς έχετε μαγαζί αλλά εγώ εγώ έχω σπίτι" (ένδειξη ευγένειας)
"με προσβάλει όταν με κοιτάνε επίμονα. πρώτα λέει καλησπέρα ο κόσμος και μετά κοιτάει επίμονα" (ένδειξη τακτ)
"τι κοιτάς ρε; θέλεις να σου φέρω και το τηλεκοντρόλ;" (ένδειξη ότι όταν η έκκληση για διακριτικότητα δεν είναι επαρκής διαθέτουμε την προσαρμοστικότητα να καταφεύγουμε στα μπινελίκια).

ο μικρός με κέρδισε...
σε λίγο παώ για ύπνο και είμαι σίγουρος ότι η ατάκα για το τηλεκοντρόλ θα με συντροφεύει

Vanity Kills

---

...

---

therapy

---

...και επειδή σε αυτο το μπλογκ θέλουμε όλες τις απόψεις να ακούγονται, ιδού ένα νέο λινκ:

http://therapeiaomofylofilias.blogspot.com/

δείτε ένα βιντεάκι που βρήκα στο ανωτέρω blog

...
και συνειρμικά, μια μαρτυρία (μέσω μυθιστορηματικής αυτοβιογραφικής αφήγησης) των συμπεριφοριστικών μεθόδων θεραπείας της ομοφυλοφιλίας βρίσκεται σε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, το L'Etoil Rose του Dominique Fernandez, (το ροζ αστέρι, εκδόσεις εξάντας)... για να μην νομίζουμε ότι το "κουρδιστό πορτοκάλι" είναι μυθοπλασία

belgrade

---

boy a

---

πανέμορφη ταινία...
(ίσως ισάξια του Hunger)

(τα τρεϊλερ -ως γνωστόν - είναι διαφημιστικά σποτάκια κ δεν φτιάχνονται από τους σκηνοθέτες των ταινιών... η ταινία δεν έχει καθόλου μουσική υπόκρουση, τα βλέμματα, το σενάριο, το μοντάζ, όλα όσα κάνουν την ταινία σπουδαία, δεν καθρεφτίζονται στο βιντεάκι)

saterday morning

---

ξυπνάω, παίρνω το χάπι, ανάβω τσιγάρο, βάζω το she spiders



12:30, πάλι δεν με πήρε εύκολα ο ύπνος χθες...

να μαζέψω το κρεβάτι, να πετάξω τις σαπιες ντομάτες από το ψυγείο, να κατεβάσω τα σκουπίδια

να παώ απο την β να πάρω την σκάλα, να βάλω τα φωτιστικά σήμερα

εχθές το βράδυ σκεφτόμουν πως ήμασταν κάθε μέρα μαζί, πως κοιμόμασταν κάθε βράδυ μαζί, πως πίναμε κάφέ κάθε μέρα μαζί, πως τρώγαμε κάθε μέρα μαζί,...

να βγάλω λεφτά, ούτε στην πατησιών δεν έχει ανοικτό ATM, τα εξάρχειά μου μέσα... πάλι πρέπει να πληρώνω γαμισιάτικα στις τράπεζες

να πάω στον κρεοπώλη, άγχος, στη λαϊκή, σε τρια αναθεματισμένα σούπερ μάρκετ να βρω έναν καφέ φίλτρου που να μην ειναι jacobs

να μεταφέρω τα εκλογικά μου δικαιώματα, είναι τόσο απλό, και όμως με δυσκολεύει τόσο πολύ... λες και εγκαταλείπω τους γονείς μου, λες και δεν το έχω κάνει ήδη...

να πάρω τηλ την ε., είναι έγκυος, το έμαθα από τρίτον, έχουμε να μιλήσουμε 2 χρόνια, δεν το αντέχω το αναθεματισμένο το τηλέφωνο και αυτό κάνει τις σχέσεις μου πιο δύσκολες...

βγηκε ήλιος... έστω και για λίγο...

disclosure

---

-"...και εσύ πέρασες αυτά που πέρασες με την μάνα σου, και εντάξει, δεν βγήκε τίποτα, αλλά με κάποιον τρόπο δεν το προτιμάς που συνέβη";
- όχι με κάποιον, με όλους τους τρόπους. Τουλάχιστον δεν χρειάζονται ψέματα...

Νομίζω ότι είμαι αυτός που είμαι όταν έγινε η "τρομερή αποκάλυψη". Νομίζω ότι τότε άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, ή μάλλον (πόσο τυχαία;) όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου εγινε αυτό που έγινε.
Αυτό που έγινε δεν θα το περιγράψω, γιατί είναι ένας τραγέλαφος, και γιατί με πονάει ακόμα...

Ωστόσο, αν και ξέρω πως η πικρότερη αλήθεια είναι προτιμοτερη από το κατευναστικότερο ψέμα, όταν η στιγμή της αποκάλυψης χτυπάει την πόρτα κάποιου οικείου μου, δεν μπορώ να είμαι ψυχρά ορθολογιστής. Συμπάσχω, καταννοώ τόσο πολύ τον φόβο της απόρριψης που δεν μπορώ να αρθρώσω λογικά επιχειρήματα...

Ωστόσο θα πω κάτι... Έχω δει κατεστραμένους ανθρώπους, για λύπηση, μες τον φόβο και το ψέμα, γιατί δεν τόλμησαν να πουν την αλήθεια...

Ακόμα και η απόρριψη μου φαίνεται προτιμότερη από τον φόβο και το ψέμα...

και αυτό το τραγουδάκι... αφιερωμένο

...(3)

---

και μια εικόνα που η φωτογραφική μου μηχανή δεν μπορεί να τραβήξει:
ο ουρανός και όλα τα αστέρια φωτεινά, χιλιάδες αστέρια, η απεραντοσύνη και η μικρότητα του κάθε είναι

οι μέρες δεν έχουν όνομα, οι λέξεις σπάνιες, η ύπαρξη, απλά η ύπαρξη, η αποδοχή της ζωής...

ήταν όμορφα αγόρι μου, ε;

...(2)

---

...

---

εκτελούνται έργα...

---

πακέταρα όλο το σπίτι...
αύριο θα κοπεί το τηλέφωνο και θα μπει στα κουτιά του ο υπολογιστής...
ήθελα να βγάλω μια φωτό με τα υπάρχοντά μου σε κούτες αλλά η φωτογραφική έμεινε από μπαταρίες...
την παρασκευή την κάνω, πολύ έκατσα αθήνα... τώρα θάλασσα, με περιμένει μια σκηνή ήδη στημένη σε μια παραλία...

au revoir

μιράντα, βεράντα

---

Ξυπνάω πρωί, και πετάγομαι, αντανακλαστικά γιατί μπορεί να είναι μέρα που κυκλοφορεί η εφημερίδα και να βρω σπίτι...

Πως χωρά μια ζωή σε ένα διαμέρισμα; Πως επιλέγεις το μέρος που θα στεγάσεις το ειναι σου; Εδώ και 2 βδομάδες περίπου έχω δει καμιά 15 αριά σπίτια, και σε κανένα, μα κανένα δεν με φαντάστηκα να υπάρχω...

4 τοίχοι, και πάνω σου, και κάτω σου, και δίπλα σου, παντού μένουν άνθρωποι, και ακούς τις φωνές, τα καζανάκια, τα βήματά τους... Πως μπορείς να διατηρήσεις την μοναδικότητά σου όταν στοιβάζεσαι σε κουτάκια;

Θέλω χώρο, θέλω ουρανό, θέλω να μπορεί το βλέμμα μου να μην σταματά...

Το όνειρο της βεράντας... Μάλλον γίνομαι αθηναίος... Ποιότητα ζωής είναι να έχεις μια βεράντα...
Βλέπω αυτή την μοναδική (δεν την έχω ξαναδεί σε άλλη πόλη) αρχιτεκτονική των παλιών πολυκατοικιών του κέντρου, όπου κλιμακωτά από τον 3ο και μετά υπάρχουν ρετιρέ με μεγάλα μπαλκόνια και λέω δεν μπορεί, κάπου, κάπου θα υπάρχει μια βεράντα και για μένα σε τιμή που να μπορώ να πληρώσω... Το τσεκούρι, η ταινία του Γαβρά... Πόσο μακρυά μπορείς να φτάσεις για το σπίτι των ονείρων σου;

Θυμάμαι στην Ολλανδία, έμενα σε ενα tower block, και ένα απόγευμα που έβρεχε, κοιτούσα τα 13όροφα κτίσματα, και έκανα πολλαπλασιασμούς... 3000 κατοικίες , 3000 ζωές σε κουτάκια 22 τετραγωνικών μέτρων... Meer en Vaart, ακόμα θυμάμαι την οδό... Τότε έμαθα το όνομα του Le Courbusier και το εγχείρημα της σύγχρονης αστικής οικοδομής και από τότε τον μίσησα...

...

Μιράντα, ίσως στο νέο μας σπίτι να μην έχουμε βεράντα... Δεν θα μπορείς να τρέχεις πάνω κάτω, και δεν θα μπορείς να φλερτάρεις με την ασπρουλιάρα γατούλα στην ταράτσα... Θα με αγαπάς ακόμα;

home hunting

---

...ψάχνω σπίτι...
Ξανά... το 9ο σπίτι από τότε που ήμουν 18 χρονών. Δεν θα το αναλύσω τώρα, δεν με παίρνει, γιατί αλλάζω τόσα πολλά σπίτια, πως τα φέρνει έτσι η ζωή...

Δεν ήθελα να το αφήσω το σπιτάκι μου, παρά την φασαρία από το πάρκο. Το έβαψα με τα χεράκια μου, ιούλιο μήνα μες τον καύσωνα, και όταν γνωρίζεις όλες τις γωνίες ενός σπιτιού, όταν αγγίξεις όλους τους τοίχους του, με κάποιο τρόπο το οικειοποiείσαι και το αγαπάς... Αλλά, πρέπει να φύγω.

Το χειρότερο στην αναζήτηση σπιτιού δεν είναι τα σπίτια που βλέπεις, ούτε οι τιμές που ζητάνε... Το χειρότερο είναι οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις να συνδιαλεγείς...

Ιδιοκτητρια Νο1:
Γιαγιά, που έμενε στο σπίτι για χρόνια, τώρα έχουν μετακομίσει. Φιλικότατοι από το τηλέφωνο. "400 ευρώ, αξίζει και παραπάνω, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολοι καιροί, υπάρχει κρίση". Μετά από 2 δεκάλεπτα τηλεφωνήματα δίνουμε ραντεβού. Ενα μέτριο δυάρι, με λερωμένους τοίχους. Όταν μιλάμε για αύξηση μου λέει για 15% τον χρόνο. Διλαδή από 400, στα 460 και μετά στα 529. Έχω μείνει άναυδος...

Ιδιοκτήτρια Νο2:
Δεν μπορεί να μου μιλήσει, γιατί πλένει κάτι στο χέρι και στάζει. Πάω να της πω λίγο τί ψάχνω και τί δουλειά κάνω, και η απάντησή της είναι: "καλά κάνεις".
Μετά από 3 τηλέφωνα δίνουμε ραντεβού στο οποίο αργεί, και φυσικά δεν ζητά συγνώμη. Σκάει μύτη με το παιδάκι της το οπόιο κυριολεκτικά σέρνει, και δεν μπαίνει στο ανσασέρ μαζί μου. Ανεβαίνω πρώτος εγώ και μετά αυτή. "Το σπίτι το έχει βάψει μάστορας, έλληνας". Η τύπισσα δεν με αφήνει καν να δω την κουζίνα, κατεβάζει το γενικό πριν βγω απ'το δωμάτιο... Δεν έχει θέρμανση το σπίτι, τη ρωτάω τί θέρμανση θα βάλει, και μου λέει "σας είπα, θα βάλω, μην λέμε τα ίδια πράγματα δυό φορές".

6 ώρες μετά, και παρά την μπύρα που ήπια με έναν φίλο στην πλατεία κοτζιά, γυρνάω σπίτι και τα νεύρα μου είναι τσατάλια από όλη τη σαβούρα που έχω φάει σήμερα...

epilepsy...

---

...is dancing

Ο Antony Hegarty γεννήθηκε το 1971 στο Σάσεξ της Αγγλίας. Από το 1990 ζει και δημιουργεί στη Νέα Υόρκη. Σταθμός της καριέρας του ήταν η συνάντησή του με τον Lou Reed, ο οποίος τον κάλεσε να συμμετάσχει στο άλμπουμ του «The Raven» και το 2003 περιόδευσαν μαζί ανά τον κόσμο. Το εξαιρετικό άλμπουμ του «I’m A Bird Now» ήταν αυτό που τον σύστησε στο πλατύ κοινό, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σύγκριναν τη φωνή του με εκείνη της θρυλικής Nina Simone.

Info

Συναυλία Antony
and the Johnsons
Θέατρο Badminton (Αλσος Στρατού, Γουδή)
Δευτέρα 29 Ιουνίου
Εισιτήρια: 40 έως 70 ευρώ
Προπώληση: Ταμεία του θεάτρου (τηλ. 211-1086024), Public, Virgin The Mall και www.ticketnet.gr

my boy

---

έχω έναν φίλο στη σαλονίκη...
βλεπόμαστε σπάνια πλέον, 2 φορές τον χρόνο περίπου, αλλά κρατάει η επαφή, μου λείπει και του λείπω, και τις πρώτες μέρες όταν βρισκόμαστε είναι σαν να ξαναμαθαίνει ο ένας τον άλλον...
μιλάνε με τον φίλο του 5 φορές την ημέρα, παρόλο που βλέπονται πολύ συχνά, και κάποιες φορές τον κοροϊδέυω για αυτό.
"ναι μωρό μου, μόλις κατούρησα και σε λίγο θα ξύσω τα xxx μου"
(btw, το ξέρω ότι θα το πληρώσω αυτό)

το κορόιδευα γιατί μάλλον δεν το είχα ζήσει... μέχρι τώρα.

μπήκε ένας άνθρωπος στη ζωή μου εδώ και λίγο καιρό...
και έσπασε τη θωράκισή μου... με υπομονή, με επιμονή, με ηρεμία, με καλοσύνη...
στην αρχή δεν καταλάβαινα... απλά δεν καταλάβαινα γιατί μπορεί να θέλει να μιλάει μαζί μου και πρωί, και μεσημέρι, και βράδυ... αλλά για κάποιο λόγο τον άφησα να με πάρει στο ταξίδι αυτό μαζί του...

και μετά κατάλαβα ότι αυτό που κάνει είναι τόσο αγνό και καθαρό, αυτό που θέλουμε όλοι, απλά αυτός είναι σε θέση να το θέλει, και να το διεκδικεί, και να μην ντρέπεται για αυτό... Απέναντι στο δικό μου "θέλω χρόνο", αυτός ήθελε απλά να με βλέπει, έτσι απλά, χωρίς γιατί και πως και κίνητρα και μαλακίες.

και εμένα αυτή η αγνότητα και η καθαρότητά του με κέρδισε.
με κοιτάζει στα μάτια, και ώρες ώρες είναι σαν να είμαι ο κόσμος του όλος...

ήξερα ότι θα φύγει...

δεν με ενδιαφέρει να δώσω χαρακτηρισμούς. δεν ξέρω τί είναι έρωτας, τί είναι αγάπη, τί είναι πάθος... βαρέθηκα τους διαχωρισμούς και τους ορισμούς...

ξέρω ότι αυτό που έζησα δυο μήνες τώρα ήταν μια συντροφικότητα που είχα ξεχάσει ή ίσως δεν είχα ζήσει ποτέ...

μου λείπεις

και τώρα σκάσε ένα χαμόγελο, γιατί θέλω να μου είσαι χαρούμενος

pride

---

-"θα πάμε στο pride"?
-θα παμε, ναι.
-"θα κρατιόμαστε χέρι χέρι"?
-....
-"καλα ντε, αστειεύομαι".

Υπάρχει μια θεωρία σχετικά με την δημιουργία των προτύπων στο νου μας.
Θεωρείται πως υπάρχουν θεμελιώδεις εγγενείς μηχανισμοί στο γνωσιακό μας σύστημα για την εξαγωγή ένα κεντρικού πρότυπου βάσει της στατιστικής δομής του περιβάλλοντος. Το πρότυπο αυτό γίνεται αναπαράσταση, και περιέχει τα βασικά και θεμελιώδη χαρακτηριστικά αυτού που αναπαριστά. Όλα όσα βλέπουμε, όλα όσα προσλαμβανουμε με τα αισθητηριακά μας συστήματα τα συγκρίνουμε με αυτό το πρότυπο για να τα κατηγοριοποιήσουμε και να τα διακρίνουμε...

Φαίνεται πως η αναπαράσταση δύο αντρών να είναι ζευγάρι έχει συγκεκριμένο πλαίσιο στο μυαλό μου. Στους τέσσερεις τοίχους ενός σπιτιού είναι όλα εντάξει, αλλά εκτός, σε μια παραλία, σε ένα πεζοδρόμιο, σε ένα παγκάκι, δεν μπορώ να αγνοήσω τα βλέμματα... Έχω την επίγνωση, όσο και αν δεν μου αρέσει που την έχω, ότι αυτό δεν είναι "σωστό", δεν είναι "αποδεκτό".
Και επειδή αρνούμαι να επιτρέψω στα βλέμματα να με καταστείλουν, έχω μια διάθεση ετοιμοπόλεμη, του τύπου "πρόσεξε πως θα κοιτάξεις, δεν σε παίρνει, σε έχω βαρεθεί και εσένα και την αποδοκιμασία σου"...

Ο λόγος που θα κατέβω αύριο στο pride είναι γιατί ελπίζω κάποτε να μπορώ να εκφράζω την τρυφερότητα στον σύντροφό μου σε δημοσιους χώρους χωρίς να μπαίνω ψυχολογικά σε κατάσταση μάχης...

xrysi psoli

---

http://xrysipsoli.wordpress.com/

park

---

Είχα χαρεί και εγώ μαζί με τους άλλους για την φάση με το πάρκο στην χαριλάου τρικούπη και ναυαρίνου.

Ήταν πολύ εντυπωσιακό που μέσα σε δυο μέρες έγινε κάτι τόσο ελπιδοφόρο. Αυτοοργάνωση συλλογικότητα, πράσινο...



Σήμερα το απόγευμα ήμουν στο μπαλκόνι...
Ο κυριούλης απέναντι καθόταν στον υπολογιστή του
Η μαυροφορεμένη γιαγιά έπλεκε τσιγκελάκι
Παραδίπλα τα δύο παιδάκια με τα βρακυά τους μόνο τρέχαν πάνω κάτω στην βεράντα...

Κατά τις 5:20 άρχισαν να τρίζουν τα τζάμια. Μικροφωνικές, sound-check.
Τρεις ώρες μετά προσπαθώ να τελειώσω μια εργασία στον υπολογιστή και απλά να σηκωθώ να φύγω γιατί ηδη τρεις ώρες ακούγεται μουσική τόσο δυνατά που παρολο που κλείνω παράθυρα, μπαίνει μες στο σπίτι μου...
Βαρέθηκα, κουράστηκα, ακούγομαι σαν αγανακτισμένος νυκοκυραίος, αλλά κάποτε έφευγα από το σπίτι μου για να αποφύγω τους μπάτσους και τα δακρυγόνα.
Τώρα φέυγω για να βρω την ησυχία μου από τις μικροφωνικές και τα κομπρεσέρ των "συντρόφων"...

Απλά έχω και εγώ δικαίωμα να μην τρίζουν τα τζάμια μου.... Κάθε, μα κάθε, μα κάθε σαββατοκύριακο... Φτάνει, όχι άλλο κάρβουνο...

bang - bang

---

Παρασκευή προς σάββατο ξημερώματα, πέντε παρά...

Ξυπνάω από τον ήχο πυροβολισμών...
"Δολοφόνοι", ακούγεται μια φωνή...
και μετά...
"Ψυχραιμία ρε παιδιά. Ψυχραιμία, ψυχραιμία..."

Βγαίνω στο μπαλκόνι, τα μάτια μου τσούζουν, δεν υπάρχει ψυχή έξω... Κλείνω τα παράθυρα, ο γατούλης τρελαίνεται, θέλει να βγει έξω...
Στο indymedia και στο indy δεν υπάρχει καμιά είδηση...

Ελπίζω όλα να είναι καλά αύριο

Υ.Γ. Τελικά ήταν απλά χειροβομβίδες κρότου- λάμψης

sebastien

---

O αγαπημένος μου
Sebastien Schuller
έβγαλε δίσκο (Evenfall)

weight-less

---

...μιλούσα με έναν φίλο

αυτό το ακαθόριστο βάρος, αυτή η ασαφής δυσθυμία...

"να σου πω κάτι;" μου λέει, "έχω καταλάβει πως αν δεν έχεις έναν άνθρωπο να μοιράζεσαι όλα τα μικρα καθημερινά πράγματα, κάποια στιγμή θα πλακωθείς".

εδώ και λίγο καιρό νιώθω πιο ανάλαφρος. Ίσως το μήνυμα που ξέρω πως θα έρθει κάθε πρωί, ίσως το τηλέφωνο που ξέρω πως θα γίνει κάθε βράδυ...

otto

---

Οtto

Μια ταινία για την διαφορετικότητα
Μια ταινία για τις διάφορες πραγματικότητες που μπλέκονται, μια ταινία που σταδιακά από "ταινία ζόμπι" γίνεται πολύ όλο και πιο ρεαλιστική, πραγματευόμενη θέματα όπως η διαφορετικότητα, η αγάπη, και η παράνοια...

Δεν θα την έλεγα "gay" ταινία
Θα την έλεγα απλά γαμάτη...

Σαββάτο στις 7μιση στο Τριανόν

Υ.Γ.
Δεν περίμενα ποτέ πως αντί να καυλώσω ή να γελάσω θα δάκρυζα με ταινία του Labruce...

les roseaux sauvages

---

τα άγρια βλαστάρια, του andre techine, ταινία του 1994, poster που κοσμούσε το φοιτητικό μου δωμάτιό για χρόνια
ένας από τους χαρακτήρες, ένα μικρό ξανθό αγόρι, στέκεται στον καθρέφτη, και επαναλαμβάνει:
"είμαι πούστης, είμαι πούστης, είμαι πούστης, είμαι πούστης..."

σάββατο, στην πάντειο.
ένα παιδί ανεβαίνει στο πάνελ να μιλήσει, ξεκινάει:
"είμαι ο _____ και είμαι πούστης, και ήθελε να πω..."

ποτέ δεν οικειοποιήθηκα την ταυτότητα του πούστη, ποτέ δεν αποκάλεσα κάποιον πούστη, ποτέ δεν προφέρω την λέξη πούστης με ευκολία.

είμαι αδερφή, ομοφυλόφιλος, gay, αλλά ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν είπα ότι ειμαι πούστης...

πρέπει να το παραδεχτώ, είναι σαν να έχει αγκάθια αυτή η λέξη, είναι σαν να φοβάμαι ότι θα ματώσει ο λάρυγγάς μου αν την εκφέρω...

και λόγω συναισθηματικής φόρτισης δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το αναλυτικό μου εργαλείο, δεν μπορώ να προσεγγίσω την απελευθερωτική επίδραση που θα είχε η οικειοποίηση της ταυτότητας του πούστη.

ίσως γιατί βαθιά μέσα μου το ζήτημα της αρρενωπότητας να μην είναι λυμένο
η αλληλεπίδραση της σεξουαλικής ταυτότητας και του κοινωνικού φυλου πάντα μου δημιουργούσε μια σύγκρουση, την οποία αρνούμαι να διερευνήσω...

και αν δεν είναι σαφές τί είναι αυτή η σύγκρουση, απλά διαβάστε το post της gender terrorist,
που είναι μακράν ότι πιο όμορφο έχω διαβάσει τελευταία

mes ta synnefa

---

papercut

nosos 2

---

Η πρώτη εγχείρηση, οι πρώτες αναφορές για γέφυρες στα δόντια, χάπια για εφ'όρου ζωής (εντάξει, για τον θυροειδή είναι, αλλά πάλι...).

Και όλα αυτά συνδέονται πάντα, πάντα με τα λεφτά.

Η ανασφάλεια της υγείας συνδέεται με την οικονομική σου επιφάνεια, η υγεία αγοράζεται. Η νόσος γίνεται μια κοινωνική ταυτότητα, και όπως και στις υπόλοιπες υπάρχουν ιεραρχήσεις. Κατατάσσεσαι σε επίπεδα (ανασφάλτιστος, ίκα, δημόσιο, ιδιωτική ασφάλιση), και η αντιμετώπιση που έχεις εξαρτάται από το επίπεδό σου. Η ποιότητα ζωής και η υγεία σου καθορίζεται από ένα πλέγμα σχέσεων εξουσίας. Το να ανέβεις επίπεδο δεν είναι θέμα θέλησης, αλλά ανέλιξης σε ένα συνολικότερο σύστημα, πρέπει να προσπαθήσεις, να πατήσεις πάνω σε άλλους, να δώσεις σημασία σε έννοιες που όταν κοιτάς τον ουρανό σου φαίνονται ασήμαντες, έννοιες όπως παραγωγικότητα, αποδοτικότητα, αμοιβη...

Κι όταν είσαι χαμηλά, όταν είσαι ασθενής, τότε είναι που το σύστημα σε αποτελειώνει και σου λέει πόσο ασήμαντος και αναλώσιμος είσαι, αν δεν έχεις τα φράγκα να αγοράσεις την καλύτερη υγεία.

Την ώρα που γυρνούσα από την οδοντίατρο σκεφτόμουν πόσο μαλάκας είμαι, και πως μάλλον ο ουρανός και ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι τόσο σημαντικός. Ίσως σημασία έχει το να μπορείς να επιβιώσεις σε αυτό το rat race που λέγαμε όταν μάθαινα αγγλικά, ίσως τελικά σημασία να έχουν μόνο τα φράγκα, και ίσως τελικά να την έχω δει λίγο στραβά την υπόθεση. Μήπως να τα χέσω και τα βιβλία και τις μουσικές και τους στα όρια του περιθωρίου φίλους και να ασχοληθώ με θέματα όπως η καριέρα;

fitter -healthier- more productive

tsarlatann & I

---

Ο ερωτισμός δεν έχει να κάνει μόνο με το τι χώνεις στον πισινό σου. Δεν είναι προσωπική υπόθεση. Αφορά και άλλους και συνεπως γίνεται μια ταυτότητα κοινωνική.
Είναι ένα βλέμμα στον δρόμο, ένα πιάτο φαί που θα φας με έναν σύντροφο, ένα σινεμά που θα απλώσεις το χέρι σου σε αναζήτηση ενός άλλου χεριού.

το μπλογκ αυτό το ξεκίνησα όταν πήγα στο νησί...
"δεν ξέρω γιατί", είχα πει σε μια φίλη
"προφανώς ξέρεις", μου είπε...
Ναι, ήξερα.
Υπήρχε μια πλευρά του εαυτού μου που δεν μπορούσε να βρει έκφραση.

Έφτιαξα λοιπόν αυτήν την περσόνα, τον tsarlatann (έτσι, πάντα αυτοσαρκαζόμενος), για να επικοινωνήσω κυρίαρχα την ερωτική μου υπόσταση...
Ανώνυμα... Ίσως και γιατί δεν με έπαιρνε, ίσως και γιατί (όπως κατάλαβα αργότερα),αυτή η περσονα ήμουν και δεν ήμουν εγώ, και αυτή η περσόνα μπορούσε να λέει πράγματα που εγώ δεν μπορώ.

Αυτή η συνθήκη όμως, η συνθήκη της ανωνυμίας, έχει πάψει να ισχύει στην αθήνα.

Ίσως και εξαιτίας μου - αποκαλύπτοντας την ιντερνετική μου ταυτότητα σε κάποιους - ίσως και επειδή οι άνθρωποι που έχουν μια ομοφυλόφιλη σεξουαλικότητα και αυτοπροσδιορίζονται ως διαφορετικοί πέρα από το κρεβάτι τους, είμαστε τελικά λίγοι, και αναπόφευκτα θα συναντηθούμε.

Το ξαναέγραψα: Σε μια συναυλία ένας τυπάκος μου είπε: "εγώ άλλα διαβάζω", ενώ δεν του είχα πει ποτέ για το blog.

Για να μην πολυλογώ, δεν μπορώ να γράψω, γιατι ξέρω εδώ και λίγο καιρό πως αυτά που γράφω δεν αποδίδονται στον tsarlatann, αλλά σε εμένα. Και αυτό μου στερεί την επιλογή της ανωνυμίας.

Τελευταία συνεχώς ανεβάζω Post και αμέσως τα κατεβάζω.
Μου λείπει ο tsarlatann, μου λείπει να μπορώ να γράφω χωρίς να αυτολογοκρίνομαι...

i'm so sorry

---

Morrissey - Suedehead

plugged party

---

στην πρίζα

πάρτυ λέμε...
στο στέκι μεταναστών, στην Τσαμαδού, το σάββατο το βράδυ

λάχανα

---

ήρθες σπίτι μου και έμεινες 3 μήνες... μου είπες ένα βράδυ πως αυτό που νιώθεις μαζί μου δεν το έχεις ξανανίωσει ποτέ. τρόμαξα. την άλλη μέρα χωρίσαμε...

συναντηθήκαμε τυχαία. σου έδωσα ένα φιλί και θημήθηκες τον πρώην σου. χάθηκες μισό χειμώνα. βρεθήκαμε σε μια διαδήλωση. περάσαμε το βράδυ με τους φίλους μου. μαλλον σου ήρθε μιαν άλλη ανάμηνηση γιατί χάθηκες.

ήρθες για ένα σεξ, και μετά από μερικές μέρες μου ζητούσες να σου δείξω φωτογραφίες μου. μετά είχες κάτι δικά σου, δεν έχει να κάνει με εμένα, θέλεις να μείνεις λίγο μόνος. στο νετ το γυμνό κορμί σου έλεγε άλλα. με πήρες 3 μήνες μετά, να πάρω όποτε θέλω, να πάρω. σε είδα τις προάλλες αλλά δεν σε φώναξα.

βγήκαμε για μια μπύρα, είπες έναν τύπο αλβανόφατσα και κάτι έσφιξε μέσα μου. με είδες σε ένα λεσβιάδικο και έκανες ότι δεν με είδες. μάλλον είμαι "ο μαλάκας".

σε είδα στη συνέλευση, σου έδωσα ένα φιλί, μετά ρώτησα το όνομά σου. ανταλλάξαμε τηλέφωνα όταν βρεθήκαμε σε απέναντι τραπέζια σε ένα πλακόστρωτο. στο μήνυμά σου απάντησες ότι έχεις πολύ δουλειά...

όλη η λαγνεία του κόσμου....

nobody has to know, spain

---

Τις νυχτες είναι που πλησιαζω πιο πολύ τον εαυτό μου...

Που ακούω ένα τραγούδι παλιό, αγαπημένο, που αγγίζει χορδές μου με τον τρόπο που μόνο η μουσική μπορεί να κάνει...

Και καταλαβαίνω ότι ήρθε η ώρα για μια στάση.
Θυμάμαι τόσο εντόνα αυτό που είχε πει ο Τένεσι Γοουίλιαμς
"Η συνήθεια είναι μισό θάνατος".

Πρέπει να σταματήσω, να κατέβω από τον πλανήτη μου, να με δω από πάνω, και να θυμηθώ τί είναι αυτό που πραγματικά θέλω, γιατί η αλήθεια είναι πως το ξεχνάω...

Είναι τόσο χαζό, αλλά παρόλο που ξέρω ποιος είμαι, τί θέλω, το ξεχνάω συχνά, γιατι η συνήθεια είναι ύπουλο πράγμα.
Μαθημένες αντιδράσεις και συμπεριφορές με ορίζουν,
και την πατάω ξανά και ξανά, τα ίδια λάθη, οι ίδιες επαναλήψεις, τα ίδια αδιέξοδα...
Γιατί κάποιες φορές το αδιέξοδο είναι σαν την μητρική αγκαλιά
οικείο, γνωστό,
με κάποιο τρόπο ασφαλές...

Λέω να σταματήσω να κάνω όλα όσα έκανα εδώ και καιρό... Να πατήσω pause και να γελάσω με τον εαυτό μου, έτσι από απόσταση, να δω όλα τα μικρά χαζά πράγματα που με βασανίζουν, και την ασημαντότητά τους μπροστά στο εύρος της ζωής...

Pause

nothing to declare

---

...εκτός από την ανικανότητά μου την τελευταία περίοδο να αρθρώσω λόγο
πολλές σκέψεις, πολλά συναισθήματα, και μια σύνθετη λέξη στο μυαλό μου:
"γαμωχειμώνας"

Το Sea within a Sea των The Horrors (μπλεγμένος ο παραγωγός των Portishead), είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τελευταία. Κάντε ενα κλικ, και λίγη υπομονή να περάσει το πρώτο μισό του κομματιού...

-"Εξω οι πούστηδες από τα εξάρχεια" -Σιγά μην μετακομίσω

---

Αντιγράφω: (από indymedia)

Άγρια επίθεση πρεζο-τραμπούκων: Τα ξημερώματα του Σαββάτου 21/3 το μαγαζί της πλατείας Εξαρχείων με το όνομα Κερίδο Κούκου δέχτηκε άγρια επίθεση από τραμπούκους μοϊκάνους που φώναζαν «έξω οι πούστηδες από τα Εξάρχεια», και «τι μουσική ακούτε ρε», και «πούστηδες θα σας γαμήσουμε όλους απ' το κώλο, εδώ είναι εξάρχεια!».

Ακούγονται πολλά.
Αρκετοί λένε πως δεν έχει να κάνει σχέση με ομοφοβία το συγκεκριμένο περιστατικό.
Τα σχόλια στο Indymedia είναι ενοχλητικά.

Δεν με ενδιαφέρει.
Και αντίπαλες ποδοσφαιρικές ομάδες να ήταν, και χριστιανοί μοτοσυκλετιστές εναντιών κυνόφιλων ποδηλατιστών να ήταν, όποια και να ήταν η αφορμή της επίθεσης, αυτό που με αφορά είναι πως δοθείσης αφορμής εκφράστηκαν ομοφοβικά ένστικτα.

Για μένα αυτό δεν είναι παράπλευρη απώλεια, αλλά συνδιαμορφώνουσα αιτία της επίθεσης.

Λέγεται κάτι για δράση το σαββατόβραδο στην πλατεία...

friday morning

---

show me a smile
don't be unhappy
can't remember when
I last saw you laughing

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΦΟΡΕΙΣ

---

Αντιγράφω

Φορέας του AIDS έχασε δικαστική μάχη στον Άρειο Πάγο

Το Β1 Τμήμα του Αρείου Πάγου έκανε δεκτή την εισήγηση της αρεοπαγίτου Ειρήνης Αθανασίου που είχε προτείνει να γίνει μερικώς δεκτή η αίτηση αναίρεση του νομικού εκπροσώπου εταιρείας ενδυμάτων ο οποίος ζητούσε να αναιρεθεί απόφαση του Εφετείου που δικαίωσε υπάλληλό της φορέα του AIDS ο οποίος απολύθηκε λόγω της νόσου από την οποία έχει προσβληθεί και η εταιρεία υποχρεώθηκε να καταβάλει 7.539 ευρώ για μισθούς υπερημερίας και για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης.

Η εταιρεία τον απέλυσε επικαλούμενη ότι αντέδρασαν οι συνάδελφοί του όταν πληροφορήθηκαν ότι είναι φορέας του AIDS. Στο Πρωτοδικείο και Εφετείο Αθηνών ο υπάλληλος δικαιώθηκε, καθώς κρίθηκε ότι ήταν καταχρηστική η απόλυση του (κατά παράβαση του άρθρου 281 του Αστικού Κώδικα). Ειδικότερα, η αρεοπαγίτης έχει υποστηρίξει ότι το Εφετείο παραβίασε το άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα.

Η αρεοπαγίτης κατέληξε ότι πρέπει να αναιρεθεί μερικώς η προσβαλλόμενη εφετειακή απόφαση και συγκεκριμένα να αναιρεθεί κατά το μέρος της με το οποίο επιδικάστηκε χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης υπέρ του απολυμένου φορέα του AIDS γιατί αυτή προϋποθέτει ακυρότητα της ανωτέρω καταγγελίας ως καταχρηστικής, δηλαδή παράνομη και υπαίτια πράξη της εργοδότριας.

Ξαφνικά δεν μου αρκεί να κάθομαι στον υπολογιστή, με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ ακόμα στις σακούλες, και να σχολιάζω την επικαιρότητα...
Θέλω να κάνω κάτι για αυτή τη μαλακισμένη την απόφαση... Να αντιδράσω...
Εξόντωση, εξόντωση ήταν αυτή η απόφαση. Για τον άνθρωπο αυτόν και για όλους τους οροθετικούς.
Και οι συνάδελφοι. Από τις δομές και τις εξουσίες δεν περιμένω πολλά, αλλά από τους συναδέλφους του; Συναδέλφοι σκατα, μόλυνση του κόσμου αυτού, βρωμιά...
Να μαζευτούμε μπροστά στο κατάστημα, να φωνάξουμε είμαστε όλοι φορείς, να πετάξουμε αυγά και μπογιές, να...

Ειμαστε όλοι φορείς

ομοφοβία

---

κάπου εκεί στην ηλικία των 9 - 10...
ήρθαν τα πρώτα όνειρα με άντρες. Ξυπνούσα το πρωί και ήμουν αναστατωμένος, γιατί τα όνειρα έρχονταν και επανέρχονταν, και θυμάμαι τη στιγμή που κατάλαβα ότι αυτά τα όνειρα δεν είναι περιστασιακά, ότι μου αρέσουν οι άντρες, και αυτό με πόνεσε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από τότε ήξερα ότι αυτό είναι κάτι κακό...

τόσο κακό που το έθαψα μέσα μου...
όταν προσπαθώ να περιγράψω τί θα πει να μην έχεις εφηβία, λέω πως απλά η πρώτη μου ονείρωξη, αυτό που ξυπνάς και είσαι λερωμένος, ήρθε όταν ήμουν τρίτη λυκείου... τόσο πολύ είχα θάψει την σεξουαλικότητά μου...

το πρώτο φιλί ήρθε στα 21...
και όλα αυτά τα φοιτητικά χρόνια πολεμάω, με τον εαυτό μου, τον εαυτό μου, δεν ξέρω τι...
με συντροφιά τα τραγούδια του χατζιδάκι με θυμάμαι να παλεύω ανομολόγητα κάτι που δεν μπορούσα ούτε καν να ορίσω.

το πρώτο σεξ ήρθε στα 23...
μαζί με φοβίες για το aids, και με μια σύγκρουση δύο ταυτοτήτων που αισθανόμουνα ως ασύμβατες. Άντρας και αδερφή. Και που δεν ήθελα να χάσω καμία από τις δύο.
Αν έχανα την πρώτη θα πρόδιδα τον πατέρα μου
Αν έχανα την δεύτερη θα πρόδιδα τον εαυτό μου...

γύρω στα 24 μου...
δουλεύω σε ένα ιντερνετ καφέ, και είναι η κολλητή μου μαζί μου, και ένα παιδί χαριτωμενο και εμφανώς ομοφυλόφιλο έρχεται να πληρώσει.
"Σταμάτα να έχεις τόσο ξινισμένη φάτσα όταν σε πλησιάζει κάποια αδερφή. Έχεις πρόβλημα", μου λέει...

γύρω στα 25...
καταβαίνουμε με τον Νικολά το Ναυαρίνο, γάλλος φοιτητής αυτός, με περνά 7 χρονάκια...
Περνάει το χέρι του στον ώμο μου.
Του εξηγώ ότι αυτός είναι ξένος αλλά εγώ είμαι από εδώ. Χαλιέται

φέτος το καλοκαίρι...
Είμαι με τον Κ. στην ακαδημίας, περιμένουμε να παρει το νυχτερινό λεωφορείο για το σπίτι του. Μου χαϊδεύει το αυτί. Περνούν αυτοκίνητα και μας κοιτάνε.
"Μην το κάνεις αυτό, του λέω"

Ομοφοβία...
Μέσα μου

φιλί, φιλί, φιλί στη λυρική

---

Όμορφα ήταν εχθές.
Δεν με ενδιαφέρει η δημοσιογραφική κάλυψη του θέματος, με ενδιαφέρει που κόσμος από το παρκάκι ήταν εκεί, που φίλοι μου με ετεροφυλόφιλη σεξουαλική πρακτική ήταν μαζί μου, κ τέλος θέλω να δηλώσω ότι όλα τα έκανα για τον αγώνα, δεν γούσταρα να φιλάω άγνωστα γκομενάκια στο δρόμο...
Και θέλω να με πιστέψετε... :-)

P.S.1. Ένα κορίτσι μοίραζε φωτοτυπία από μια ζωγραφιά που είχα ανεβάσει παλιότερα στο μπλογκ αυτό, και αυτό κάπως με συγκίνησε... Ίσως ήταν σύμπτωση, ίσως όχι...


P.S.2. Το Δ.Τ. της ολκε με έχει θυμώσει πολύ. Εντάξει, δεν έχετε καμία σχέση με αυτό που έγινε... Μη χάσουμε και κάνα χορηγό... Και αυτό το λέω με εμπάθεια...

ΕΝΑ ΦΙΛΙ, ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ, ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ!

---

(από indy.gr)

EΝΑ ΦΙΛΙ,
ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ,
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ!

λεσβίες, έτερο, γκέι, τρανς, αμφί,
συμπολίτες, συναγωνίστριες,
γειτόνοι, μαμάδες, μπαμπάδες, θείοι, θειες, ζευγαρωμένες και μπακούρια
όλες-οι
ΕΛΑΤΕ
για έναν μαραθώνιο φιλιού έξω από την Εθνική Λυρική Σκηνή, όπου συνεχίζονται οι παραστάσεις της όπερας "Ρουσάλκα".

Επαναφέρουμε στο δρόμο το φιλί που κόπηκε από τη σκηνή και αντιδρούμε έμπρακτα στην ομοφοβία της ορχήστρας (και όχι μόνο).
Γιατί οι επιθυμίες μας δεν καταστέλλονται.
Γιατί ένα φιλί είναι πάντα όμορφο.
Γιατί άμα τους ενοχλεί, έχει αξία να το δείχνουμε.
Γιατί πάντα θέλαμε να φιλήσουμε έναν άγνωστο έξω στο δρόμο.
Γιατί η αγάπη θα σώσει τον κόσμο.
Γιατί είναι Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ!

Τα πρώτα φιλιά αρχίζουν να πέφτουν στις 7μμ πριν την έναρξη της παράστασης.

[καλούμαστε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο δημιουργικοί ως ομάδες ή κατά μόνας μοιράζοντας κείμενα, παίζοντας μουσική, ζωγραφίζοντας στενσιλ, δίνοντας περφορμανς στο δρόμο, φορώντας κουλά (ή καθόλου) ρούχα και γενικότερα συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας χαοτικής ερωτικής ατμόσφαιρας]

ΠΟΥ: εθνική λυρική σκηνή, ακαδημίας 59-61, Αθήνα
ΠΟΤΕ: το Σάββατο 14 Μαρτίου από τις 7μμ έως όσο πάει

και επειδή κάποιοι έχουμε μπερδευτεί, ιδού το κείμενο (από e-layer) που μοιράστηκε από την ορχήστρα της λυρικης την περασμένη παρασκευή:

kiss

---

Ελάτε να φιληθούμε.

Στη συνέλευση που έγινε στο στέκι μεταναστών απόψε, αποφασίστηκε μάζωξη έξω από την λυρική, αυτό το σάββατο στις 19:00.

Φιλιόμαστε

Γυναίκες με γυναίκες

Αντρες με άντρες

Γυναίκες με άντρες

ps. μόλις κυκλοφορήσει το επίσημο κείμενο θα το ανεβάσω...

εμείς ήρθαμε εδώ να περάσουμε καλά

---

http://www.tvxs.gr/v6901

Αγαπημένη μου ατάκα από το βίντεο
Φιλόμουση κυρία αγανακτεί:
"Εμείς ήρθαμε εδώ να περάσουμε καλά"

Τί τα θες μανδάμ...
Και εγώ ήρθα σε αυτή τη ζωή για να είμαι ελεύθερος...
Συγκρουόμενα συμφέροντα.

H Λυρική ανεβάζει ρατσισμό!

---

ΟΛΟΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ, ΑΠΟΨΕ
ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 19.30

H Εθνική Λυρική Σκηνή ανεβάζει ρατσισμό! Χτες βράδι, στην πρεμιέρα της όπερας Ρουσάλκα του Ντβόρζακ, η ορχήστρα μοίρασε ομοφοβικά κείμενα στο κοινό. Τα φυλλάδια καταγγέλλουν τη γαλλίδα σκηνοθέτρια ότι μετέτρεψε ένα παραμύθι σε έκφυλη ιστορία με ομοφυλοφιλικές τάσεις, εξαιτίας του φιλιού μεταξύ δυο αντρών που προβλέπεται στο σενάριο. Απόψε, 7 Μαρτίου και ώρα 19:30 όλες και όλοι να συγκεντρωθούμε έξω από τη Λυρική Σκηνή (Ακαδημίας 59-61) για να αντισταθούμε στις μεσαιωνικές και απάνθρωπες αντιλήψεις της Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής.

http://www.10percent.gr/epikairotita/eidiseis/952--lr.html

http://indy.gr/analysis/h-ethnik-lyrik-skin-anebazei-ratsismo

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=999701

http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17042

get well soon

---

χορεύεις, και πίνεις μπύρες
και θέλεις να ακούς μπάσα
Interpole και bowie και joy division
και όμως είσαι αδερφή, γίνεται αυτό;

γυρνας σπίτι
μεθυσμένος
και ο μπάτσος στην ακαδημιας έχει ένα όπλο
-σαν αυτά που σε βαραίναν στο στρατό-
με το δάκτυλο στην σκανδάλη

μια αφίσα είδες το απόγευμα
"είμαστε όλες κούνεβα"

εδώ και μια βδομάδα
στο itunes παίζουν μόνο οι get well soon

και φάτσες, πρόσωπα γύρω σου, παντού, όμορφα πρόσωπα, όμορφα πρόσωπα
μα δεν μπορείς να φανταστείς κανέναν πλάι σου
έτσι απλά, όλοι ξένοι, όλοι απόμακροι
και δεν θέλεις καν να μπεις στον κόπο

γυρνάς σπίτι
και σκέφτεσαι πως το μόνο πράγμα που πραγματικά θέλησες στη ζωή σου
είναι να την μοιραστείς

get well soon

nosos

---

P.S. Paei, perase

the rip by thom

---

όταν τέλειωνα τη σχολή, θα έρχονταν οι radiohead στη θεσσαλονίκη. 12 χιλιάρικα τότε, το νοίκι μου ήταν 60. μόνο και μόνο για να ακούσω τη φωνή αυτή.

ακόμα και αν οι portishead δεν είχαν την ιστορία που έχουν, ακομα και τα δισκάκια τους δεν είχαν λιώσει από το παίξιμο στα 90's, αυτό, μόνο αυτό το ένα τραγούδι αρκεί για να μείνουν αλησμόνητοι.

justice?

---

Τα νέα

ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΒΛΗΘΕΙ αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης σε υπάλληλο εταιρείας ένδυσης που απολύθηκε επειδή είναι φορέας του ΑΙDS πρότεινε η αρεοπαγίτης Ειρήνη Αθανασίου στο Β1 Τμήμα του Αρείου Πάγου, κρίνοντας ότι η απόλυσή του δεν είναι καταχρηστική.

Η εισηγήτρια απέδωσε τη στάση της εταιρείας έναντι του υπαλλήλου της στις πιέσεις που της ασκήθηκαν από τους συναδέλφους του, οι οποίοι αξίωσαν εγγράφως την απομάκρυνσή του μόλις πληροφορήθηκαν την ασθένειά του. Κατά την άποψη της κ. Αθανασίου, η εταιρεία αναγκάστηκε να ενδώσει στις έντονες πιέσεις των εργαζομένων και, προκειμένου να αποκασταθεί η εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης, κατήγγειλε τη σύμβαση εργασίας του υπαλλήλου της.

Πρόσθεσε μάλιστα η εισηγήτρια ότι η καταγγελία της σύμβασης δεν έγινε από εμπάθεια, εκδικητικότητα ή εχθρική διάθεση εκ μέρους της εταιρείας προς το πρόσωπο του υπαλλήλου, υποστηρίζοντας πως ήταν απολύτως δικαιολογημένη από τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της επιχείρησης εφόσον έγινε για την εξασφάλιση της ηρεμίας των λοιπών εργαζομένων.

Σημειώνεται ότι τόσο το Πρωτοδικείο όσο και το Εφετείο δικαίωσαν τον υπάλληλο ο οποίος προσέφυγε διεκδικώντας αποζημίωση, επιδικάζοντάς του το ποσό των 7.539 ευρώ για μισθούς υπερημερίας και για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. Ωστόσο η εταιρεία, με αίτησή της στον Άρειο Πάγο, ζητεί την αναίρεση της εφετειακής απόφασης υποστηρίζοντας πως η επίδικη απόλυση δεν ήταν καταχρηστική.

Τους ισχυρισμούς της εταιρείας συμμερίστηκε η εισηγήτρια αρεοπαγίτης η οποία πρότεινε να αναιρεθεί μερικώς η προσβαλλόμενη απόφαση ως προς το μέρος της με το οποίο επιδικάστηκε χρηματική ικανοποίηση στον φορέα του ΑΙDS.

Η γνωστή ρητορική.
Αυτή που κολλάνε φταίνε. Πληρώνουν τα αμαρτηματά τους.
Αν ήταν ετεροφυλόφιλοι, ή αν έστω ήταν ομοφυλόφιλοι αλλά μονογαμικοί (γιατί εντάξει, πολιτισμένοι και ανεκτικοί είμαστε) δεν θα το παθαίνανε.

Η αρρώστια φαίνεται να έχει μια ηθική υπόσταση.
Γαμιέσαι και κολλάς. Ή κάνεις ναρκωτικά και κολλάς.
Και όλοι ξέρουμε πως το να κάνεις ναρκωτικά ή το να γαμιέσαι είναι κακό πράγμα.
Άρα κάτι κακό θα πάθεις.
Αιτιακότητα.
Ο οροθετικός είναι φορέας όχι του ιού, αλλά της απόδειξης ότι το κακό τιμωρείται.
Ποιος θέλει να το έχει αυτό κοντά του;
Ακόμα και ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους συναντάς αυτήν την ανομολόγητη ρητορεία, αναγωγη - σε ένα πολιτικά ορθότερο επίπεδο - της αρρωστημένης ψευδοχριστιανικής ηθικής που λέει ότι η αμαρτία τιμωρείται.

Όχι ρε μαλάκες. Ένας ιός δεν μπορεί να είναι ηθικό κριτήριο.
Η ασθένεια είναι άδικη, από την φύση της, δεν υπάρχει δίκαιος καρκίνος, δεν υπάρχει δίκαια λευχαιμία, δεν υπάρχει δίκαιος ιός του HIV.

Λουί

---

Εχθές πήγα σε μια φιλη μου.
Γνωριζόμαστε 14 χρόνια. Από θεσσαλονίκη. Αλλά ξέρεις, όπως λέει και η Μαφάλντα, "η ζωή κάποιες φορές μπαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους"...
Αλλά όταν αρχές γενάρη ήρθε "το μεγάλο χαστούκι", μου είπε "Στους επόμενους μήνες θα φρικάρεις άπειρες φορές. Και εγώ θα είμαι εδώ, σε όλες τις φρίκες".
Ήταν άρρωστη και ήθελε παρέα... Πήραμε μια ταινία και πίτσα και καθήσαμε στο πάτωμα.
Και στον απέναντι τοίχο είναι εκείνη η σελιδα της εφημεριδας με χρονολογία του 1995 που λέει την ατάκα του Λουί Αραγκόν: "όλη η λαγνεία του κόσμου πάει στα λάχανα από έλλειψη συγχρονισμού των πόθων".
Η ταινία ήταν άθλια, όλες τα στερεότυπα πακεταρισμένα σε ένα dvd 2 ωρών.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ανταλλάσσαμε βλέμματα αποδοκιμασίας και αηδίας...
Και κάποια στιγμή ένιωσα όλο το βάρος να φεύγει από πάνω μου, σαν να ήμουνα 18 ξανά και να έχω όλη την αφέλεια και την ασχετοσύνη. Σαν να ήμουν εκείνο το παχουλό αγόρι στο 1ο έτος, και εκείνη να με ψιλογουστάρει και να διαβάζει για τις πανελλήνιες. Και αυτό ήταν απλά λυτρωτικό...
Κάποιες φορές νομίζω πως ζω μόνο και μόνο για να μπορώ να βιώνω αυτές τις στιγμές της συνενοχής, που οι πλανήτες δυο ανθρώπων γίνονται ένα σύμπαν. Μόνο αυτό αξίζει...

girls

---

Κάτι η εξεταστική, κάτι που κάποιες φορές είναι καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς...
Κάποιες φορές είναι ωραία να είσαι απλά σπίτι, να μαγειρεύσεις, να βλέπεις λίγους φίλους και καλούς σε κατούκια και όχι σε πολύβοα μπαρ..
Κάποιες φορές η σιωπή εντός και εκτός είναι θεραπευτική.
Θα επανέλθω, και εγώ και η γκρίνια μου, εν καιρώ.

who I am

---

βρες τη διαφορά

---

Παρακάτω είναι δύο φράσεις:
Βρές τη διαφορά:

"Εφ'όρου ζωής"
"Μέχρι να πεθάνεις"



Γερνάω μαμά

...

σιωπή τώρα

τώρα μεγαλώνω, απότομα

και οταν κοιτιέμαι στον καθρέφτη, οι άσπρες τρίχες που έχω μου φαίνονται λίγες