laiki

---

Χθες το μεσημέρι είχα πάρει τον φορητό στην κρεβατοκάμαρα, μια κακιά συνήθεια που έχω αποκτήσει τώρα τελευταία, για να λαγοκοιμηθώ καμιά ώρα το μεσημεράκι... Έβαλα την live αναμετάδοση του κυπριακού mega (http://wms-01.visionip.tv/Hellenic-mega), και πέτυχα μια εκπομπή όπου οι κύπροι πολίτες κάνουν καταγγελίες και αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους. Μια βουλευτής του ΑΚΕΛ, καλεσμένη στην εκπομπή, έδινε συμβουλές και άκουγε τα ζητήματα των τηλεθεατών. Σοκαρίστηκα. Υπάρχει "ταμείο ευημερίας", και μια επιτροπή "συνθηκών διαβίωσης", το οποίο λειτουργεί κάπως σαν την σίσσυ φειδά (χωρίς όμως την εμετική εκμετάλλευση του πόνου). Έρχεται ένα κλιμάκιο πολιτικών μηχανικών και άλλων κρατικών "λειτουργών", και από όσο κατάλαβα σου επιδιορθώνουν το σπίτι αν κρίνουν ότι είσαι σε δυσχερή οικονομική κατάσταση. Η βουλευτής κάποια στιγμή επισήμανε πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει ζεστό νερό από θερμοσίφωνα....

Σήμερα το πρωί πήγα λαϊκή. Μια γιαγιά, 75 και βάλε, πουλούσε σε ένα καλαθάκι ζουμπούλια τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο. Κάποιες φορές μια τέτοια εικόνα είναι ικανή να με τσακίσει, ειδικά όταν αισθάνομαι πως ο άλλος άνθρωπος αγωνίζεται να περισώσει την αξιοπρέπειά του. Έδωσα 2 ευρώ και έφερα στον γάτο μου ένα ματσάκι μωβ λουλουδάκια.

Νομίζω πως αυτό που είναι είναι πιο επικίνδυνο δεν είναι η ανασφάλεια και η προοπτική της πείνας, αλλά είναι αυτό, που πολλές φορές τελευταία σφίγγεται η καρδιά μου...

μην με ξυπνάς απ'τις έξι...

---

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έμαθα ερχόμενος στην πρωτεύουσά σας (βασικά στον πλανήτη μου ζω, αλλά κατοικώ σε ένα δυάρι στα εξάρχεια), είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν δουλεύουν. Ναι! Υπάρχουν αρκετοί... Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, και δεν τους φαίνεται από μακρυά. Είναι σαν εσένα και σαν εμένα, με την διαφορά όμως πως κάποια στιγμή τους έχει μεταβιβαστεί κάποιο ακίνητο, ή κάποιο εισόδημα, αρκετό για να τους εξασφαλίσει τα αναγκαία...

Ποτέ δεν τους ζήλεψα. Η αεργία φέρνει την οκνηρία, και έχω δει ανθρώπους να περιφέρουν τις υπάρξεις τους αναζητώντας κάποια δικαιολογία... Πιστεύω στην δημιουργία και κυρίως στην εξέλιξη, και η εξέλιξη δεν έρχεται όταν σαπίζεις στον καναπέ.

Αυτό όμως που πραγματικά ζηλεύω και αποζητάω στην ζωή μου είναι όχι να μην δουλεύω, απλά να μην δουλεύω πρωί.

Δεν ξέρω πότε μου συνέβη αυτό. Γιατί είναι κάτι σαν ασθένεια, κάτι σαν πρόβλημα... Είναι λες και δεν είναι η δουλειά που σηματοδοτεί την ρουτίνα, την σύνταξη, και συνεπώς τον θάνατο, αλλά το πρωινό ξύπνημα... Ηλίθιο, έτσι; Ηλίθιο, αλλά ριζωμένο μέσα μου. Βαθιά όμως λέμε.

Τόσο πολύ, που κάπως τα έχω καταφέρει ως τώρα και έχω δουλέψει πρωίνό ωράριο μόνο έναν χρόνο στην ζωή μου, και είμαι 34, και είμαι από φτωχή οικογένεια... Κάπως τα έφερνα βόλτα, και δούλευα μεσημέρι ή απόγευμα... Ήμουν πολύ χαρούμενος, γιατί αισθανόμουν πως κάπως κατάφερνα να "τους" ξεγελάσω. Αυτούς, τους κακούς, το σύστημα, το κετεστημένο που στηρίζει την μισθωτή σκλαβιά. Όταν δουλεύω μετά το μεσημέρι δεν νιώθω τόσο σκλαβωμένος, νιώθω λιγότερο σκλαβωμένος. Γύρευε τώρα το γιατί...

Ή μάλλον, ας γυρέψω λίγο, γιατί η εποχή των παχιών αγελάδων πέρασε για μένα... Μάλλον με πήραν χαμπάρι οι κακοί και με μάντρωσαν, και δεν έχω πλέον αυτήν την πολυτέλεια να κοιμάμαι στις 2 και να ξυπνάω όταν χορτάσω ύπνο. Πλέον παίζει ξυπνητήρι, αλλά συνεχίζω να κοιμάμαι στις 2 και συνεπώς κοιμάμαι λιγότερο. Βιώνω συνεχώς έλλειψη ύπνου... Θυμάστε την εισαγωγή από το fight club? Ε, δεν είμαι ακριβώς εδώ, η πραγματικότητα τελευταία δεν είναι και πολύ πραγματική...

Και το θέμα, χρυσά μου παιδιά, είναι πολύ απλό: αρνούμαι να αποδεχτώ αυτόν τον ρόλο, τον ρόλο του εργαζόμενου. Βρίσκομαι σε μια αντιπαράθεση με το αναμενόμενο για μένα, και δεν ξέρω πως να το λύσω το θέμα...

Any syggestions?

(όχι, η ψυχανάλυση δεν είναι λύση, λέμε!)