Πριν χρόνια, όταν είχα μόλις πάρει το πρώτο μου πτυχίο -παιδαρέλι ακόμα, χωρίς άσπρες τρίχες-, είχε έρθει η μάνα μου και η αδερφή μου να με δουν στη Σαλονίκη. Ήταν δύσκολο το καλοκαίρι εκείνο. Είχα μείνει Ιούλιο & Αύγουστο σε ένα δυαράκι στην Κασσάνδρου, δεκάρα τσακιστή για διακοπές, και είχα και λογαριασμούς απλήρωτους.
Αλλά, ποτέ δεν θα έδειχνα στους δικούς μου πως δεν έχω μία. Αντί να μου δώσουν λεφτά για τον οτέ, πήγαν και μου πήραν μια πολυθρόνα (ακόμα την έχω, κοιμάται ο Μιράντας εκεί). Τόσο σκατο-περήφανος ήμουν.
Μετά διορίστηκα, πίστεψα πως δεν θα ξανάρθουν ποτέ οι στιγμές που δεν θα έχω λεφτά για το σούπερ μάρκετ.
Εδώ και πολύ καιρό ζω από τα έτοιμα.
Χάνω σιγά-σιγά αυτό για το οποίο ήμουν περήφανος στη ζωή μου: την ανεξαρτησία μου. Και χάνω σιγά-σιγά και την ελπίδα.
