Όσο και αν σιχαίνομαι τη γραφειοκρατεία, βρίσκομαι να περιμένω στο ταμείο ξενοδοχοϋπαλλήλων, επί τουλάχιστον μισή ώρα, σε ένα μικρό άθλιο δωμάτιο μιας πολυκατοικίας, παντού φακελοι και ντοσιέ, παντου σφραγίδες και πρωτόκολλα...
Και ενώ η υπομονή μου εξαντλείται καη νευρικότητά μου αρχίζει και γίνεται εμφανής, σκάει μια γυναίκα στο γραφείο.
Κάθεται απέναντί μου
Απροσδιόριστη ηλικία. Άνω των σαράντα, κάτω των εξήντα. Τόσο κακοζωισμένη και ταλαιπωρημένη, που τα σημάδια του προσώπου της δεν μπορείς να πεις αν είναι της ηλικίας ή της κακουχίας.
Με ρούχα φθηνά, πρακτικά, που δείχνουν πως σημασία δεν έχει το στυλ, αλλά η χρηστικότητα, με μποτάκια άκομψα αλλά λειτουργικά, ότι πρέπει για την δουλειά.
Και ένα βλέμμα που διστάζει να κοιτάξει. Που πάει προς τα κάτω όταν συναντάει το δικό μου.
Καθαρίστρια, καμαρίερα ή ίσως μαγείρισσα. Δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο, δεν είναι από τα πιο χλιδάτα του νησιού. Το φθηνό εργατικό δυναμικό.
Μια γυναίκα που έχει συνηθίσει την σκληρή δουλειά, που τα βγάζει πέρα τσίμα τσίμα. Έχει παιδιά; Είναι παντρεμένη; Προσπαθώ να φανταστώ το σπίτι της, τις φίλες της, τους συγγενείς της... Μια γυναίκα που δεν υπήρξε τυχερή με τους όρους της δυτικής ευδαιμονίας, δεν ξέρει τί είναι το lifestyle, και προφανώς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί φοράω μαύρα γυαλιά με άσπρο σκελετό. Μια γυναίκα που δεν εκνευρίζεται με την γραφειοκρατεία, που δεν θα πει την ατάκα "δεν υπάρχει κράτος", γιατί άμα την δεις είναι η ζωντανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει κράτος.
Μια γυναίκα δυνατή, φαντασιώνομαι, μια γυναίκα που θα μπορούσε να διδάξει σε εμένα τον μεσοαστό πως η ζωή ειναι και άλλα πράγματα, που ποτέ δεν θα βιώσω, γιατί γεννήθηκα λιγουλάκι τυχερός...
Μια γυναίκα που μου θύμησε τις γυναίκες των χωριών που έχω συναντήσει στην πατρίδα μου, μια γυναίκα που με έκανε να νοσταλγήσω τις ρίζες μου, που έφερε την εικόνα της μάνας μου στο μυαλό μου...
Και ενώ η υπομονή μου εξαντλείται καη νευρικότητά μου αρχίζει και γίνεται εμφανής, σκάει μια γυναίκα στο γραφείο.
Κάθεται απέναντί μου
Απροσδιόριστη ηλικία. Άνω των σαράντα, κάτω των εξήντα. Τόσο κακοζωισμένη και ταλαιπωρημένη, που τα σημάδια του προσώπου της δεν μπορείς να πεις αν είναι της ηλικίας ή της κακουχίας.
Με ρούχα φθηνά, πρακτικά, που δείχνουν πως σημασία δεν έχει το στυλ, αλλά η χρηστικότητα, με μποτάκια άκομψα αλλά λειτουργικά, ότι πρέπει για την δουλειά.
Και ένα βλέμμα που διστάζει να κοιτάξει. Που πάει προς τα κάτω όταν συναντάει το δικό μου.
Καθαρίστρια, καμαρίερα ή ίσως μαγείρισσα. Δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο, δεν είναι από τα πιο χλιδάτα του νησιού. Το φθηνό εργατικό δυναμικό.
Μια γυναίκα που έχει συνηθίσει την σκληρή δουλειά, που τα βγάζει πέρα τσίμα τσίμα. Έχει παιδιά; Είναι παντρεμένη; Προσπαθώ να φανταστώ το σπίτι της, τις φίλες της, τους συγγενείς της... Μια γυναίκα που δεν υπήρξε τυχερή με τους όρους της δυτικής ευδαιμονίας, δεν ξέρει τί είναι το lifestyle, και προφανώς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί φοράω μαύρα γυαλιά με άσπρο σκελετό. Μια γυναίκα που δεν εκνευρίζεται με την γραφειοκρατεία, που δεν θα πει την ατάκα "δεν υπάρχει κράτος", γιατί άμα την δεις είναι η ζωντανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει κράτος.
Μια γυναίκα δυνατή, φαντασιώνομαι, μια γυναίκα που θα μπορούσε να διδάξει σε εμένα τον μεσοαστό πως η ζωή ειναι και άλλα πράγματα, που ποτέ δεν θα βιώσω, γιατί γεννήθηκα λιγουλάκι τυχερός...
Μια γυναίκα που μου θύμησε τις γυναίκες των χωριών που έχω συναντήσει στην πατρίδα μου, μια γυναίκα που με έκανε να νοσταλγήσω τις ρίζες μου, που έφερε την εικόνα της μάνας μου στο μυαλό μου...
