...καινούργια γειτονιά...
η κυρία δίπλα, κριτικιά, γύρισε στην αθήνα μόλις χθές, και ο από πάνω μου έχει ένα φετίχ να σέρνει τα έπιπλα (να το κοιτάξω στο google αυτό, μμμ, μάλλον "επιπλοφιλία" να βάλω).
καινούργιοι ήχοι που παγιώνονται με το που έπιασε οκτώβρης.
και δεδομένου πως με ταλαιπωρεί μια ίωση (που μετά από πολύ σκέψη κατέληξα πως δεν είναι καρκίνος, αφού είπαμε, σε 5-6 χρόνια θα έρθει αυτός) είμαι εδώ και 2 μέρες σπίτι και εμπεδώνω τους ήχους.
το ηχητικό γεγονός της μέρας ήταν ο νεαρός στην διπλανή πολυκατοικία που σάλταρε...
με μια μπύρα στο ένα χέρι και μια ξύλινη καρέκλα καφενείου στο άλλο είχε βγει στον δρόμο και μιλούσε με περαστικούς, με μαγαζάτορες, με γείτονες, με διερχόμενους οδηγούς:
"μας έχετε τρελάνει" (ένδειξη αυτογνωσιάς)
"ναι μαντάμ, εσείς έχετε μαγαζί αλλά εγώ εγώ έχω σπίτι" (ένδειξη ευγένειας)
"με προσβάλει όταν με κοιτάνε επίμονα. πρώτα λέει καλησπέρα ο κόσμος και μετά κοιτάει επίμονα" (ένδειξη τακτ)
"τι κοιτάς ρε; θέλεις να σου φέρω και το τηλεκοντρόλ;" (ένδειξη ότι όταν η έκκληση για διακριτικότητα δεν είναι επαρκής διαθέτουμε την προσαρμοστικότητα να καταφεύγουμε στα μπινελίκια).
ο μικρός με κέρδισε...
σε λίγο παώ για ύπνο και είμαι σίγουρος ότι η ατάκα για το τηλεκοντρόλ θα με συντροφεύει
