Τον τελευταίο καιρό "μιλάω" με εικόνες γιατί τα ερεθίσματα είναι τόσα πολλά που αδυνατώ να τα επεξεργαστώ. Είναι σάββατο απόγευμα, έξω έχει ησυχία, και βιώνω αυτήν την υπέροχη αίσθηση πως ότι και να "πρέπει" να κάνεις θα πρέπει να γίνει από Δευτέρα, οπότε χαλάρωσε....
Το "βλαχάκι στην Αθήνα" - όπως με αυτοαποκαλούσα την τελευταία περίοδο - έμαθε να κινείται λίγο - λίγο, άρχισε να καταλαβαίνει που βρίσκεται, και άρχισε να καταλαβαινει και πράγματα που δεν του αρέσουν...
Κατάλαβα πως η αθήνα είναι μια πολύ ακριβή και σκληρή πόλη. Το κέντρο σύνταγμα - εξάρχεια - μοναστηράκι είναι ένας μικρόκοσμος που όλοι λίγο πολύ γνωρίζονται. Και μπήκα για λίγο στο παιχνίδι αυτό της νυχτερινής ζωής - ένεκα αναζήτησης βραδινής εργασίας - και καθόλου δεν μου άρεσε.
Στο παιχνίδι αυτό έχεις δύο επιλογές: είτε δουλεύεις 10ωρα με κόκα για να είσαι executive και γαμάτος και δημιουργικός, είτε είσαι ένας ασήμαντος μικροαστός... PR, επαφές, μούρη, αλκοόλ... Θα ξεράσω...
Και κατάλαβα αυτό που το queer theory λέει: "πόσα λεφτά δίνεις το σαββατόβραδο για να είσαι gay/λεσβία"?
Κάθομαι και διαβάζω free press και ενστικτωδώς με πιάνει μια απέχθεια, καθώς καταλαβαίνω ότι αυτές οι φυλλάδες είναι εκφραστές και όργανα του σύγχρονου καπιταλισμού που ευφημηστικά το λέμε life style... Κουλτούρα για μαζική κατανάλωση, κουλτούρα που αποτελεί προϊόν, που επιδεικνύεται και επιβεβαιώνει το status των εναλλακτικών καταναλωτών του... Ακόμα και η εναλλακτικότητα των εξαρχείων μου γυρίζει τα άντερα, και αυτή καλουπωμένη, και αυτή στυλιζαρισμένη...
Ως αντίδραση στην εικονική ευδαιμονία της κεντρικής αθήνας, ένιωσα την ανάγκη να ξαναδώ τις ταινίες του LaBruce... Σε μια σκηνή που ένας ηθοποιός προσπαθεί να πείσει τον άλλον να τον αφήσει να του πάρει πίπα, του λέει: "Relax, think of the revolution"...
Σας αφήνω τώρα... Χρειάζομαι λίγο χρόνο για να χαλαρώσω και να αναλογιστώ την επανάσταση...
Το "βλαχάκι στην Αθήνα" - όπως με αυτοαποκαλούσα την τελευταία περίοδο - έμαθε να κινείται λίγο - λίγο, άρχισε να καταλαβαίνει που βρίσκεται, και άρχισε να καταλαβαινει και πράγματα που δεν του αρέσουν...
Κατάλαβα πως η αθήνα είναι μια πολύ ακριβή και σκληρή πόλη. Το κέντρο σύνταγμα - εξάρχεια - μοναστηράκι είναι ένας μικρόκοσμος που όλοι λίγο πολύ γνωρίζονται. Και μπήκα για λίγο στο παιχνίδι αυτό της νυχτερινής ζωής - ένεκα αναζήτησης βραδινής εργασίας - και καθόλου δεν μου άρεσε.
Στο παιχνίδι αυτό έχεις δύο επιλογές: είτε δουλεύεις 10ωρα με κόκα για να είσαι executive και γαμάτος και δημιουργικός, είτε είσαι ένας ασήμαντος μικροαστός... PR, επαφές, μούρη, αλκοόλ... Θα ξεράσω...
Και κατάλαβα αυτό που το queer theory λέει: "πόσα λεφτά δίνεις το σαββατόβραδο για να είσαι gay/λεσβία"?
Κάθομαι και διαβάζω free press και ενστικτωδώς με πιάνει μια απέχθεια, καθώς καταλαβαίνω ότι αυτές οι φυλλάδες είναι εκφραστές και όργανα του σύγχρονου καπιταλισμού που ευφημηστικά το λέμε life style... Κουλτούρα για μαζική κατανάλωση, κουλτούρα που αποτελεί προϊόν, που επιδεικνύεται και επιβεβαιώνει το status των εναλλακτικών καταναλωτών του... Ακόμα και η εναλλακτικότητα των εξαρχείων μου γυρίζει τα άντερα, και αυτή καλουπωμένη, και αυτή στυλιζαρισμένη...
Ως αντίδραση στην εικονική ευδαιμονία της κεντρικής αθήνας, ένιωσα την ανάγκη να ξαναδώ τις ταινίες του LaBruce... Σε μια σκηνή που ένας ηθοποιός προσπαθεί να πείσει τον άλλον να τον αφήσει να του πάρει πίπα, του λέει: "Relax, think of the revolution"...
Σας αφήνω τώρα... Χρειάζομαι λίγο χρόνο για να χαλαρώσω και να αναλογιστώ την επανάσταση...
