into the labyrinth

Γύρισα σπίτι απόψε μετά τη δουλειά και με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, πριν καν βγάλω τα παπούτσια.
Μια βδομάδα κακού ύπνου, με ξυπνήματα τα χαράματα ή με ύπνο στις 7 το πρωί...

Μια βδομάδα να προσπαθώ να καταλάβω και να αποδεχθώ πως κατέληξα την ζωή μου να την ορίζουν οι αιτήσεις, οι εγκύκλιοι και τα ρουσφέτια...

Αναγκάστηκα αυτή τη βδομάδα να κάνω κάτι για το οποίο σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Να ζητήσω ρουσφέτι...
Να βγάλω το σκουλαρίκι μου, και να παώ να παίξω έναν τραγέλαφο για να καταφέρω να φύγω από το νησί που νιώθω πως σιγά σιγά με πνίγει... "Οικογενειακοί λόγοι" λέει.
Τα σιχαίνομαι τα ψέματα... Πιστεύω πως μόνο σε κακό μπορούν να αποβούν. Κι όμως, είπα μπαρμπούτσαλα, σε έναν άνθρωπο που περίμενε απο εμένα να ακούσει μπαρμπούτσαλα... Παίξαμε και οι δυό το ρόλο μας εξαιρετικά... "I would like to thank my family"...

Εγκύκλιοι, μεταθέσεις, αποσπάσεις, μόρια, προεδρικά διατάγματα...
Πως τα κατάφερα έτσι;
Πως τα κατάφερα να αισθάνομαι να ασφυκτυώ, να ξυπνώ το πρωί και να είμαι κατσαρίδα, να μην μπορώ να σκάσω ένα χαμόγελο;
Πως τα κατάφερα να αποφασίζουν οι άλλοι για μένα το που θα ζω, πως θα ζω...

Δύσκολο καιροί σου λένε... Ανεργία, υπάρχουν άνθρωποι που στα 30 τους μένουν με τους γονείς τους. Μην μιλάς καθόλου...

Αρνούμαι να είμαι χαρούμενος απλά επειδή έχω μια δουλειά, σε έναν τόπο που δεν επέλεξα να ζω.
Αρνούμαι να είμαι χαρούμενος επειδή πληρώνω τους λογαριασμούς μου και επειδή μπορώ να πιω μια μπύρα σε ένα μπαράκι με άθλια μουσική.
Αρνούμαι να προσποιηθώ πως ο κόσμος αυτός μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι χαρούμενος.
Αρνούμαι να προσποιηθώ πως μπορώ και ανασαίνω...

...όταν η ζωή μου κυβερνάται από δημοσιουπαλληλικούς κώδικες.

ok computer

Απάντηση σε mail...

«The message you sent requires that you verify that you

are a real live human being and not a spam source.»

και θέλω εφ'αφορμής να δηλώσω ότι είμαι όντως ζωντανό ον...

once upon a time

Ημουν νιάνιαρο... 18 ή 19 χρονών, μόλις είχα φύγει από το σπίτι μου, φοιτητής στη Σαλονίκη.

Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης.
Στη φάση που τους γνώρισα συναντιόμασταν στο ράδιο κιβωτός, και μετά στο στέκι του βιολογικού.
Στη φάση που τους γνώρισα πάλευα με τους δαίμονές μου, οπότε αν πω πως ήμουν μέλος αυτής της ομάδας να πέσει φωτιά να με κάψει.

Πάνε χρόνια από τότε που έπαιρνα τον "Πόθο" στα χέρια μου. Κάποια τεύχη πρέπει να τα έχω ακόμα σε κάποιο χαρτοκιβώτιο, αν δεν τα έχει φάει η υγρασία. Αυτά και ένα "Κράξιμο" (πρέπει να τα βρω κάποτε γαμώτο)

Άλλες εποχές. Τότε ήμασταν ακόμα πούστηδες. Ούτε gay, ούτε gaydar, ούτε κουβέντα για πολιτικό γάμο. Και το δικαίωμα να είμαστε πούστηδες προάσπιζε αυτή η ομάδα. Την queer ιδεολογία, όπως κατάλαβα πολύ πολύ μετά.

Έζησα την διχοτόμηση της ομάδας, την γέννηση της "Σύμπραξης κατά της Ομοφοβίας", και είδα εν δράσει το αναθεματισμένο μικρόβιο του διχασμού που όσοι έχουν κάνει σε αριστερές ομάδες θα με καταλάβουν.

Έζησα την προσπάθεια ενός ανθρώπου να στήσει (από κάποια στιγμή και μετά) ένα τεύχος μονάχος του, την ιδεολογική μοναξιά του, και τέλος την απογοήτευσή του που σήμανε και το τέλος του Πόθου.

Δεν καταλάβαινα πολλά από τα άρθρα... Και δεν ήμουν σίγουρος αν είναι σκόπιμο να βαράς μαλακία (πράγμα που θυμάμαι να έχω κάνει) με την εικονογράφηση ενός ακτιβιστικού φανζιν.

Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι χαίρομαι που μες την άγνοιά μου κατάφερα και γνώρισα ανθρώπους που σε δύσκολους καιρούς είχαν τα αρχίδια να λένε ότι τους αρέσει να γλύφουν αρχίδια...

broken flowers

του έστελνα τριαντάφυλλα σε γράμματα, σε εξώφυλλα cd που του έγραφα, σε μπουκέτα που του πήγαινα σπίτι, κρυμμένα στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν μου να του τα δώσω όταν τον δω...

έρχεται ακάλεστος λίγο πριν κοιμηθώ, σχεδόν κάθε βράδυ τελευταία
και ένα σφίξιμο με πιάνει
σαν ο αέρας μέσα μου να λιγοστεύει

μου λείπει...
η αίσθηση που είχα ότι είμαι σπίτι μου

ένας στίχος του Χριστιανόπουλου στο μυαλό μου
"Και δίνεσαι, και τρέχεις, και ξεφτίζεις
μα επιμένεις ακόμα να ελπίζεις"

universal mother

H φίλη μου η X. έμεινε έγκυος...
Το παλεύαν καιρό, το βιολογικό ρολόι της χτυπάει εδώ και κανά 2 χρόνια
Αυτό το γαμημένο το ψυχολογικό όριο των 35 ετών που πρέπει για τις γυναίκες να λειτουργει σαν γκιλοτίνα την είχε τσακίσει...

Θα κάνει παιδάκι...

"να φέρουμε στον κόσμο τουλάχιστον ένα παιδί"...

Ζηλεύω... που δεν θα το δω από κοντά. Θα φύγουν από το νησί. Ζηλεύω που δεν θα μπορέσω να το ζήσω. Να δω την ζωή να δημιουργείται, από κοντά, έστω και σαν τρίτος, έστω και σαν απο την κλειδαρότρυπα, μια που εγώ δεν προβλέπεται να κάνω παιδιά.

Δεν μου αρέσουν τα παιδιά. Και κυρίως δεν μου αρέσει η "αγία" οικογένεια στη παραλία, με τα χιλιάδες κουβαδάκια, τις ομπρέλες, τις καρέκλες, τα μπρατσάκια και τις υστερίες του τύπου "γιωργάααααααααακι......"

"Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε"

Το έχαψα το παραμύθι... Δεν κάνω για πατέρας. Δεν πληρώ τις ικανες και αναγκαίες συνθήκες για να τεκνοποιήσω. Και ενώ ιδεολογικα ξέρω ότι αυτό δεν είναι παρά μια προπαγάνδα, στην πράξη δεν με βλέπω να κάνω την έκπληξη, να ανατρέπω το για μένα αναμενόμενο.

Οι αδερφές δεν κάνουν παιδιά...
Οι αδερφές θέλουν μόνο να γαμιούνται, και καταλήγουν στα μοναχικά πενήντα τους χρόνια να ζουν με μια κοπιαστικά δομημένη αυτάρκεια και αρκετά φετίχ.

Δεν ξέρω αν θα ήθελα παιδιά...
Αυτο που ξέρω είναι πως δεν μου επέτρεψα ποτέ να το ονειρευτώ...