Γύρισα σπίτι απόψε μετά τη δουλειά και με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, πριν καν βγάλω τα παπούτσια.
Μια βδομάδα κακού ύπνου, με ξυπνήματα τα χαράματα ή με ύπνο στις 7 το πρωί...
Μια βδομάδα να προσπαθώ να καταλάβω και να αποδεχθώ πως κατέληξα την ζωή μου να την ορίζουν οι αιτήσεις, οι εγκύκλιοι και τα ρουσφέτια...
Αναγκάστηκα αυτή τη βδομάδα να κάνω κάτι για το οποίο σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Να ζητήσω ρουσφέτι...
Να βγάλω το σκουλαρίκι μου, και να παώ να παίξω έναν τραγέλαφο για να καταφέρω να φύγω από το νησί που νιώθω πως σιγά σιγά με πνίγει... "Οικογενειακοί λόγοι" λέει.
Τα σιχαίνομαι τα ψέματα... Πιστεύω πως μόνο σε κακό μπορούν να αποβούν. Κι όμως, είπα μπαρμπούτσαλα, σε έναν άνθρωπο που περίμενε απο εμένα να ακούσει μπαρμπούτσαλα... Παίξαμε και οι δυό το ρόλο μας εξαιρετικά... "I would like to thank my family"...
Εγκύκλιοι, μεταθέσεις, αποσπάσεις, μόρια, προεδρικά διατάγματα...
Πως τα κατάφερα έτσι;
Πως τα κατάφερα να αισθάνομαι να ασφυκτυώ, να ξυπνώ το πρωί και να είμαι κατσαρίδα, να μην μπορώ να σκάσω ένα χαμόγελο;
Πως τα κατάφερα να αποφασίζουν οι άλλοι για μένα το που θα ζω, πως θα ζω...
Δύσκολο καιροί σου λένε... Ανεργία, υπάρχουν άνθρωποι που στα 30 τους μένουν με τους γονείς τους. Μην μιλάς καθόλου...
Αρνούμαι να είμαι χαρούμενος απλά επειδή έχω μια δουλειά, σε έναν τόπο που δεν επέλεξα να ζω.
Αρνούμαι να είμαι χαρούμενος επειδή πληρώνω τους λογαριασμούς μου και επειδή μπορώ να πιω μια μπύρα σε ένα μπαράκι με άθλια μουσική.
Αρνούμαι να προσποιηθώ πως ο κόσμος αυτός μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι χαρούμενος.
Αρνούμαι να προσποιηθώ πως μπορώ και ανασαίνω...
...όταν η ζωή μου κυβερνάται από δημοσιουπαλληλικούς κώδικες.
Μια βδομάδα κακού ύπνου, με ξυπνήματα τα χαράματα ή με ύπνο στις 7 το πρωί...
Μια βδομάδα να προσπαθώ να καταλάβω και να αποδεχθώ πως κατέληξα την ζωή μου να την ορίζουν οι αιτήσεις, οι εγκύκλιοι και τα ρουσφέτια...
Αναγκάστηκα αυτή τη βδομάδα να κάνω κάτι για το οποίο σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Να ζητήσω ρουσφέτι...
Να βγάλω το σκουλαρίκι μου, και να παώ να παίξω έναν τραγέλαφο για να καταφέρω να φύγω από το νησί που νιώθω πως σιγά σιγά με πνίγει... "Οικογενειακοί λόγοι" λέει.
Τα σιχαίνομαι τα ψέματα... Πιστεύω πως μόνο σε κακό μπορούν να αποβούν. Κι όμως, είπα μπαρμπούτσαλα, σε έναν άνθρωπο που περίμενε απο εμένα να ακούσει μπαρμπούτσαλα... Παίξαμε και οι δυό το ρόλο μας εξαιρετικά... "I would like to thank my family"...
Εγκύκλιοι, μεταθέσεις, αποσπάσεις, μόρια, προεδρικά διατάγματα...
Πως τα κατάφερα έτσι;
Πως τα κατάφερα να αισθάνομαι να ασφυκτυώ, να ξυπνώ το πρωί και να είμαι κατσαρίδα, να μην μπορώ να σκάσω ένα χαμόγελο;
Πως τα κατάφερα να αποφασίζουν οι άλλοι για μένα το που θα ζω, πως θα ζω...
Δύσκολο καιροί σου λένε... Ανεργία, υπάρχουν άνθρωποι που στα 30 τους μένουν με τους γονείς τους. Μην μιλάς καθόλου...
Αρνούμαι να είμαι χαρούμενος απλά επειδή έχω μια δουλειά, σε έναν τόπο που δεν επέλεξα να ζω.
Αρνούμαι να είμαι χαρούμενος επειδή πληρώνω τους λογαριασμούς μου και επειδή μπορώ να πιω μια μπύρα σε ένα μπαράκι με άθλια μουσική.
Αρνούμαι να προσποιηθώ πως ο κόσμος αυτός μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι χαρούμενος.
Αρνούμαι να προσποιηθώ πως μπορώ και ανασαίνω...
...όταν η ζωή μου κυβερνάται από δημοσιουπαλληλικούς κώδικες.
No comments:
Post a Comment