του έστελνα τριαντάφυλλα σε γράμματα, σε εξώφυλλα cd που του έγραφα, σε μπουκέτα που του πήγαινα σπίτι, κρυμμένα στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν μου να του τα δώσω όταν τον δω...
έρχεται ακάλεστος λίγο πριν κοιμηθώ, σχεδόν κάθε βράδυ τελευταία
και ένα σφίξιμο με πιάνει
σαν ο αέρας μέσα μου να λιγοστεύει
μου λείπει...
η αίσθηση που είχα ότι είμαι σπίτι μου
ένας στίχος του Χριστιανόπουλου στο μυαλό μου
"Και δίνεσαι, και τρέχεις, και ξεφτίζεις
μα επιμένεις ακόμα να ελπίζεις"
No comments:
Post a Comment