βλέπω τις αναρτήσεις μου, και συνειδητοποιώ πως τον τελευταίο καιρό δεν γράφω.
ανεβάζω μόνο μουσικές, γιατί ψάχνω την ομορφιά, και η μουσική είναι από τα λίγα πράγματα που ομορφαίνουν την ζωή μου τελευταία.
η αλήθεια είναι πως τα τελευταία δυο χρόνια έχουν αλλάξει οι προοπτικές της ζωής μου. αλλάξαν τα όνειρά μου ρε φιλε, καταλαβαίνεις; και ναι, δεν πεινάω, έχω δουλειά, και η υγεία μου είναι αρκετά καλά, αλλά ρε εσύ, το όνειρο... χάθηκε κάπως...
ο μπαμπάς μου μου είπε πως φαίνομαι λίγο "τσακισμένος". με σόκαρε η ειλικρίνειά του. ίσως να το είπε γιατί έχω αδυνατίσει και ασπρίσει τελευταία, ίσως να το είπε επειδή του έβαλα τις φωνές ένα βράδυ, ίσως να το είπε επειδή κάποια στιγμή δεν μπορούσα να σταματήσω να κουνάω νευρικά το πόδι μου...
δεν μου αρκεί αυτό μόνο, με καταλαβαίνεις; η ζωή δεν είναι επιβίωση, δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. οραματίστηκα πως κάποια στιγμή θα ξυπνάω το πρωί για να πηγαίνω σε κάποιο εργαστήριο, να κάνω έρευνα, και πειράματα, και πως θα χτίζω ένα εννοιολογικό οικοδόμημα στην σκέψη μου, πως θα κατακτώ την γνώση μέρα με την μέρα όλο και πιο πολύ... είχα βρει τον εαυτό μου στην επιστήμη μου, και -ξέρεις;-δεν τον είχα βρει πουθενά ώς τώρα...
και η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι ανήμπορος. ναι, αυτή είναι η αλήθεια, δεν μπορώ να αντιδράσω, ούτε πολιτικά, ούτε προσωπικά. σκέφτομαι απλά πως κάποια στιγμή θα είμαι 60 χρονών, και θα συνειδητοποιώ πως ήμουν και εγώ ένα θύμα της κρίσης, γιατί την στιγμή που ήμουν έτοιμος να απογειωθώ με βρήκε και με κατέρριψε. και, ρε φίλε, δεν μου πάει αυτή η λύπηση... δεν θέλω να είναι αυτό το σενάριο της ζωής μου...
πρέπει να βρω δύναμη
υ.γ. μου λείπετε εσείς οι δύο που βρίσκεστε σε άλλη ήπειρο