"ΟΛΗ Η ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΛΑΧΑΝΑ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΟΘΩΝ"








Friday, December 21, 2012

me too...

Θυμάσαι που γνωριστήκαμε στην ταινία του Αντονιόνι; Τότε που είχα καρέ μαλλιά και ήρθα στο σπίτι σας - το πρώτο στη Σαλονίκη - και σου μαγείρεψα χυλοπίτες με κρέας; Τότε που ερχόμουν μέρα παρά μέρα σπίτι σου, με εκείνη την κασσέτα του preisner γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω με άλλη μουσική; Που ήμουν στους αρραβώνες και μετά στην κηδεία; Τότε ήταν που σε πλήγωσα - δεν μπορούσα να δω τίποτά άλλο πέρα από τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να δω τον πόνο σου -, αλλά εσύ με συγχώρεσες με τα χρόνια. Που όταν βρέθηκα στο δρόμο στο Αμστερνταμ με ξελάσπωσε η μάνα σου; Και μετά την φυγή μας από τη Σαλονίκη, που ερχόμουν από το νησί στο σπίτι σου και σου άλλαζα την μουσική στο στερεοφωνικό και δεν με πέταξες με τις κλωτσιές; Και εδώ, που επιτέλους είμαστε 5 λεπτά με τα πόδια ο ένας από το σπίτι του άλλου, τον καφέ μας το σάββατο το μεσημέρι μετά την λαϊκή; "Πέρνα από το σπίτι μου, έχω φρούτα να πάρεις". Που σε βοήθησα σε 7-8 μετακομίσεις τα τελευταία 4 χρόνια; Θυμάσαι; Και εσύ τώρα.... έδωσες ζωή. me too

Thursday, December 20, 2012

Sunday, September 9, 2012

σάββατο βράδυ


Χθες βράδυ, γύρω στις 23:20 βγήκα στην συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου για να έρθουν να με πάρουν με ταξί για ένα ποτό.

Από εκεί που ήμουν έβλεπα την ομάδα Δίας στην Χαριλάου Τρικούπη και Αλεξάνδρας, που τώρα τελευταία συχνάζει εκεί.

Παρόλο που τους έβλεπα από μακρυά σκέφτηκα ότι δεν χρειάζεται να φύγω απο το σήμειο αφού δεν κάνω τίποτα κακό.

Ήρθαν με τις μοτοσυκλέτες και μου ζητήσαν ταυτότητα. Μέχρι να την βγάλω μου είπαν "άσε, δεν πειράζει".

Ο καλός μπάτσος μου είπε να πάω λίγο μαζί τους για έναν έλεγχο στοιχείων.

Οι κακοί μπάτσοι ήταν στην γωνία Αλεξάνδρας και Τρικούπη, ένας από αυτούς μου μούγκρησε (το ξέρω, είναι απίστευτο, αλλά όντως αυτό έκανε, μούγκρησε πολύ δυνατά), ένας άλλος μου έκλεισε τον δρόμο, ενώ ένας τρίτος κλοτσούσε με την μπότα του ένα κολονάκι. Με τριγύρισαν γύρω στα 6 άτομα, ενώ ο "αρχηγός" με ρωτούσε τι έκανα σε εκείνο το σημείο.

Εκείνη την ώρα είχε φτάσει ο φίλος μου με το ταξί, μου μίλησε, του είπα να φύγει, και έκανε έναν κύκλο. Την δεύτερη φορά που περασε με αφήσαν.

Thursday, July 26, 2012

πότε;


πότε ήταν τελευταία φορά που έφτιαξες κάτι όμορφο;

πότε κοίταξες κάποιον στα μάτια και σου κόπηκε η ανάσα; θυμάσαι, καταλαβαίνεις τι σου λέω;

πότε ανάσανες τον αέρα, την εκπνοή του άλλου τελευταία σου φορά;

πότε γέλασες ρε, πότε χόρεψες, πότε ένιωσες ότι ο κόσμος είναι δικός σου;

σταμάτα, κάνε παύση για λίγο, άκου με που σου λέω, και έλα να γράψουμε συνθήματα στους τοίχους απόψε

πότε ένιωσες όλος, ολόκληρος, πλήρης - πως το λένε - τελευταία σου φορά;

πότε χάρισες ένα λουλούδι, πότε τραγούδησες στον δρόμο ένα παλιό τραγούδι των χειμερινών κολυμβητών;

πότε δεν θα φοβάσαι πως η ζωή σου περνά μέσα από τα χέρια σου;

πότε κοίταξες κάποιον άγνωστο στο δρόμο με καλοσύνη και συμπάθεια;

πότε ανάσανες τελευταία σου φορά;

θα μου πεις;






Friday, June 29, 2012

new symptoms

Πριν δυο μέρες έμαθα πόσα θα πληρώσω στη εφορία. Έχω αυτήν την προσέγγιση της άρνησης, που μάλλον δεν μου κάνει καλό. Θα μπορούσα να είχα μάθει το ποσό από πριν, αλλά προσποιούμαι ότι δεν θα συμβεί, μέχρι να συμβεί...

Κοιτάζω χωρες που να έχει ηλιοφάνεια. Δεν προλαβαίνω για την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά, γιατί όποτε λέω πως πρέπει να βρω λεπτομέρειες για την μεταναστευτική πολιτική χωρών με πιάνει τέτοιο άγχος που το αναβάλλω.

Σήμερα αυτοκτόνησε ένας συνταξιούχος την ώρα που πήγε ο δικαστικός αντιπρόσωπος να του παραδώσει την έξωση. Πόση απελπισία χωρά ένα κορμί;

Και σκέφτομαι τους γονείς μου, που αν μάθουν πως σκέφτομαι να φύγω θα φρικάρουν. Η μάνα μου θα προσεύχεται παραπάνω, ο πατέρας μου θα κλειστεί και άλλο στα προσωπικά του αδιέξοδα....

Πλεόν δεν μπορώ να κάτσω να μου κάνουν σφράγισμα. Την τελευταία φορά σηκώθηκα απότομα από την καρέκλα την ώρα που η γιατρός είχε τα εργαλεία στο στόμα μου, και σήμερα άρχισα να νιώθω ταχυκαρδίες και της ζήτησα να ανοίξει την μπαλκονόπορτα "για να μπαίνει αέρας" και να ζητήσει από τους υπόλοιπους στο ιατρείο να κάνουν ησυχία. Ένας φίλος μου είπε πως ο δικός του ψυχολόγος όταν του έκανε τέστ για κρίσεις άγχους του έκανε ερώτηση και για τον οδοντίατρο.

Στο κινητό μου έχω για φόντο αυτό:




Tuesday, May 22, 2012

despair


Πριν χρόνια, όταν είχα μόλις πάρει το πρώτο μου πτυχίο -παιδαρέλι ακόμα, χωρίς άσπρες τρίχες-, είχε έρθει η μάνα μου και η αδερφή μου να με δουν στη Σαλονίκη. Ήταν δύσκολο το καλοκαίρι εκείνο. Είχα μείνει Ιούλιο & Αύγουστο σε ένα δυαράκι στην Κασσάνδρου, δεκάρα τσακιστή για διακοπές, και είχα και λογαριασμούς απλήρωτους.

Αλλά, ποτέ δεν θα έδειχνα στους δικούς μου πως δεν έχω μία. Αντί να μου δώσουν λεφτά για τον οτέ, πήγαν και μου πήραν μια πολυθρόνα (ακόμα την έχω, κοιμάται ο Μιράντας εκεί). Τόσο σκατο-περήφανος ήμουν.

Μετά διορίστηκα, πίστεψα πως δεν θα ξανάρθουν ποτέ οι στιγμές που δεν θα έχω λεφτά για το σούπερ μάρκετ.

Εδώ και πολύ καιρό ζω από τα έτοιμα.
Χάνω σιγά-σιγά αυτό για το οποίο ήμουν περήφανος στη ζωή μου: την ανεξαρτησία μου. Και χάνω σιγά-σιγά και την ελπίδα.



Wednesday, May 9, 2012

Wednesday, March 7, 2012

Wednesday, February 15, 2012

mosx




http://silentcrossing.files.wordpress.com/2012/02/511.jpg?w=640&h=457

Υπάρχει μια εικόνα από την παιδική μου ηλικία:
Κάνουμε βόλτα με την αδερφή μου και την μητέρα μου, και μας αγοράζει από ένα σουβλάκι (ντάξει, καλαμάκι εννοώ). Η ίδια δεν πήρε για τον εαυτό της. Έτσι μεγάλωσα, με επιδιορθωμένα ρούχα από ξαδέλφια, με λιγοστά αγοραστά πράγματα και με μια συνεχή υπερπροσπάθεια από την μάνα μου να ανασκευάζει την ανέχειά μας σε παιχνίδι.

Χθες πήγα στο Μοσχάτο για μια δουλειά. Όταν πήγαινα εκεί που έπρεπε να πάω, είδα μια γιαγιά στο πάρκο να πουλάει παιδικά σοσόνια που εμφανώς είχε πλέξει μόνη της.

Όταν έφευγα από εκεί που έπρεπε να πάω, είδα μια άλλη γιαγιά σε ένα περβάζι να στέκει με χαμηλωμένο το κεφάλι και παρατεταμένο χέρι. Γύρισα πίσω και της έβαλα λίγα ψιλά στο χέρι. Την είχε πάρει ο ύπνος, και το χέρι μου την ξύπνησε. "Ω... Ευχαριστώ".

Γαμίδια.
Εμείς να πεινάσουμε,στα αρχίδια μας, όχι οι γιαγιάδες και οι παπούδες ρε παιδιά... Όχι αυτοί.


Tuesday, January 10, 2012

home



σήμερα το πρωί, την ώρα που έτρεχα για να μην αργήσω (το πρωινό ξύπνημα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου), είδα κάτι πόδια να εξέχουν πίσω από ένα γραφείο στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω.
τουλάχιστον ο άνθρωπος την έβγαλε καθαρή ένα βράδυ και κοιμήθηκε κάπου όπου δεν πρέπει να υπέφερε -πολύ- από το κρύο.

ένα εγκαταλελειμμένο κρίριο απέναντι από το πολυτεχνείο είχε τυλιχθεί στις φλόγες χθες. στοιχηματίζω πως κάποιος είχε βρει καταφύγιο εκεί.

πριν από 2 βδομάδες βρήκα την κλειδαριά του αυτοκινήτου μου χαλασμένη, ευτυχώς η απόπειρα διάρρηξης ήταν ανεπιτυχής.

και φυσικά, κάθε μέρα βλέπω κάποιον να ψάχνει στα σκουπίδια....

Saturday, January 7, 2012

note to myself



- μου είσαι απαραίτητος

....


- ένα έχω να σου πω.
- πες το.
- μία είναι η λύση για τα προβλήματά σου. δεν χρειάζεται να λύσεις τα προβλήματά σου μόνος σου....


σήμερα γέμισα κάπως με αγάπη. μηνύματα ηλεκτρονικά και μη, φίλοι από το απόγευμα μαζί... ωραίοι άνθρωποι... μου λείψαν οι άνθρωποι... μου αρέσει να με εκπλήσουν, να με διαψεύδουν.... μου αρέσουν οι άνθρωποι...

Monday, January 2, 2012

...



βλέπω τις αναρτήσεις μου, και συνειδητοποιώ πως τον τελευταίο καιρό δεν γράφω.
ανεβάζω μόνο μουσικές, γιατί ψάχνω την ομορφιά, και η μουσική είναι από τα λίγα πράγματα που ομορφαίνουν την ζωή μου τελευταία.

η αλήθεια είναι πως τα τελευταία δυο χρόνια έχουν αλλάξει οι προοπτικές της ζωής μου. αλλάξαν τα όνειρά μου ρε φιλε, καταλαβαίνεις; και ναι, δεν πεινάω, έχω δουλειά, και η υγεία μου είναι αρκετά καλά, αλλά ρε εσύ, το όνειρο... χάθηκε κάπως...

ο μπαμπάς μου μου είπε πως φαίνομαι λίγο "τσακισμένος". με σόκαρε η ειλικρίνειά του. ίσως να το είπε γιατί έχω αδυνατίσει και ασπρίσει τελευταία, ίσως να το είπε επειδή του έβαλα τις φωνές ένα βράδυ, ίσως να το είπε επειδή κάποια στιγμή δεν μπορούσα να σταματήσω να κουνάω νευρικά το πόδι μου...

δεν μου αρκεί αυτό μόνο, με καταλαβαίνεις; η ζωή δεν είναι επιβίωση, δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. οραματίστηκα πως κάποια στιγμή θα ξυπνάω το πρωί για να πηγαίνω σε κάποιο εργαστήριο, να κάνω έρευνα, και πειράματα, και πως θα χτίζω ένα εννοιολογικό οικοδόμημα στην σκέψη μου, πως θα κατακτώ την γνώση μέρα με την μέρα όλο και πιο πολύ... είχα βρει τον εαυτό μου στην επιστήμη μου, και -ξέρεις;-δεν τον είχα βρει πουθενά ώς τώρα...

και η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι ανήμπορος. ναι, αυτή είναι η αλήθεια, δεν μπορώ να αντιδράσω, ούτε πολιτικά, ούτε προσωπικά. σκέφτομαι απλά πως κάποια στιγμή θα είμαι 60 χρονών, και θα συνειδητοποιώ πως ήμουν και εγώ ένα θύμα της κρίσης, γιατί την στιγμή που ήμουν έτοιμος να απογειωθώ με βρήκε και με κατέρριψε. και, ρε φίλε, δεν μου πάει αυτή η λύπηση... δεν θέλω να είναι αυτό το σενάριο της ζωής μου...

πρέπει να βρω δύναμη


υ.γ. μου λείπετε εσείς οι δύο που βρίσκεστε σε άλλη ήπειρο

Sunday, January 1, 2012

happy



Καλύτερη χρονιά!

(πάτα το play, είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τελευταία)