me too...

Θυμάσαι που γνωριστήκαμε στην ταινία του Αντονιόνι; Τότε που είχα καρέ μαλλιά και ήρθα στο σπίτι σας - το πρώτο στη Σαλονίκη - και σου μαγείρεψα χυλοπίτες με κρέας; Τότε που ερχόμουν μέρα παρά μέρα σπίτι σου, με εκείνη την κασσέτα του preisner γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω με άλλη μουσική; Που ήμουν στους αρραβώνες και μετά στην κηδεία; Τότε ήταν που σε πλήγωσα - δεν μπορούσα να δω τίποτά άλλο πέρα από τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να δω τον πόνο σου -, αλλά εσύ με συγχώρεσες με τα χρόνια. Που όταν βρέθηκα στο δρόμο στο Αμστερνταμ με ξελάσπωσε η μάνα σου; Και μετά την φυγή μας από τη Σαλονίκη, που ερχόμουν από το νησί στο σπίτι σου και σου άλλαζα την μουσική στο στερεοφωνικό και δεν με πέταξες με τις κλωτσιές; Και εδώ, που επιτέλους είμαστε 5 λεπτά με τα πόδια ο ένας από το σπίτι του άλλου, τον καφέ μας το σάββατο το μεσημέρι μετά την λαϊκή; "Πέρνα από το σπίτι μου, έχω φρούτα να πάρεις". Που σε βοήθησα σε 7-8 μετακομίσεις τα τελευταία 4 χρόνια; Θυμάσαι; Και εσύ τώρα.... έδωσες ζωή. me too