"ΟΛΗ Η ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΛΑΧΑΝΑ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΟΘΩΝ"








Wednesday, October 22, 2008

boys



hello. eimaste ena zeugari lesbian k theloume na kanume ena paidaki me enan gay antra i ena zeugari gia to logo oti theloume na gnorizei to paidi ton mpampa tou. an xeris kapion na endiaferete gia kati tetoio please let me know sto ?????????@hotmail.com i stile mou to mail sou na milisume.
thank uuu

Έλαβα το παραπάνω μήνυμα στο dar (social networking site, για όσους/ες δεν γνωρίζουν), την προηγούμενη βδομάδα. Περίμενα κάνα πουλί ή καναν μουσάτο, μα σε καμία περίπτωση δεν το περίμενα αυτό. Το αποθήκευσα, το ξέχασα προσωρινά γιατί με ζόριζε, και συνέχισα...

Σκεφτόμουν σήμερα πόσο γενναίες είναι αυτές οι γυναίκες. Πόσο εκτίθενται στον κάθε μαλάκα που μπορεί να κάνει την ιστορία τους ανάρτηση, μα πόσο διατίθενται να το ρισκάρουν αυτό, γιατί πραγματικά πρέπει να το θέλουν.

Δύο φίλοι κάναν ένα παιδάκι. Ήμουν εκεί, σε όλη τη διαδρομή, όσο ζούσαμε στον ίδιο τόπο. Με έκπληξη μου συνειδητοποίησα ότι με θεωρούσαν λίγο ως πολύ "παιδόφοβο". Θεωρούσαν ότι δεν αντέχω τα παιδιά, ότι μου σπαν τα νεύρα, ότι τα απεχθάνομαι.

Εκεί λοιπόν κατάλαβα ότι οι άμυνές μου είχαν γίνει επίθεση. Ασυνείδητα έχω εδώ και καιρό αρνηθεί την όποια επαφή μου με βρέφη, και εξέφραζα, επιπρόσθετα, μια δυσαρέσκεια απέναντί στα μικρά παιδιά.

Συζητούσαμε στο μπαλκόνι το καλοκαίρι με δυο φίλες το θέμα των παιδιών στους gay. Πρώτη φορά το άρθρωσα: "Νομίζω πως θα ήθελα ένα παιδί"

"Νομιζώ πως, ίσως και να το ήθελα, αν, υπό τις προυποθέσεις πως, και εφόσον..."

Ουτέ το θέλω μου δεν μπορώ να αρθρώσω. Τόση καταστολή, τόση ενστέρνιση των κοινωνικών κανόνων. Οι αδερφές είμαστε για να γαμιόμαστε, και όταν γερνάμε να εξαφανιζόμαστε.

Επι του πρακτέου, δεν έχω βρει τη λύση. Ξέρω όμως πως αν κάνω ένα παιδί θέλω να είμαι στη ζωή του/της, να είναι και η μάνα του στη ζωή του/της, και να μην υπάρχει ψέμα. Πουθενά ψέμα, Πουθενά.

Νομίζω πως όπως διαμόρφωσα την ζωή μου για να μπορώ να βιώνω τον ερωτισμό μου, έτσι κάπως πρέπει να αρχίσω να κάνω επιλογές που θα με οδηγήσουν στο επιθυμητό. Είμαι μακρυά, πρώτη φορά τολμώ και το σκέφτομαι και το συζητώ, είναι η πρώτη φορά που δεν το θεωρώ αδύνατο.


Και όσο γράφω την ανάρτηση αυτή, βλέπω τη φωτό που επέλεξα να ντύσω το προηγούμενο θέμα. Εμένα μου λέει πολλά το ότι επέλεξα αυτή για κάτι τόσο άσχετο.... Την αναπαράγω λοιπόν σε μεγέθυνση...

Tuesday, October 21, 2008

boy racing



Είναι ένα παιδί που έχει το μαγαζί στην πολυκατοικία μου...

Καλό παιδί, γκομενάκιας και πολυλογάς...

Κάθε φορά που με βλέπει μου λέει (διαβάζεται με μια ανάσα)

"Τι - κάνεις - τρέχεις - ε;"

Δεν είναι ερώτηση. Είναι δήλωση, είναι κατάφαση, είναι το προσδοκώμενο.

Είναι η συναίνεση ότι σε αυτήν την πόλη όλοι τρέχουν, όλοι πρέπει να τρέχουν.

Εγώ τρέχω, εσύ τρέχεις, αυτός τρέχει...

Και εσύ, τι; Είσαι χαλαρός; Νομίζεις ότι σου επιτρέπεται να είσαι χαλαρός; Νομίζεις ότι μπορείς έτσι εύκολα να είσαι διαφορετικός (για μια ακόμη φορά) και να μην τρέχεις; Πίσω στη σαλλλονίκη για φραπόγαλλλο φιλλλαράκι... Εδώ τρέχουμε...

Τα ειπε όλα Quino δια στόματος Μαφάλντας: "Σταματήστε τη γη, θέλω να κατέβω"...

Το τραγουδάει και η Ανν Κλαρκ, στο νέο της δίσκο....


Boomp3.com