...

---

Όταν έγραφα τα προηγούμενα post το έκανα σχεδόν για ψυχοθεραπευτικούς λόγους... Δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι, δεν μου αρεσει να εκθέτω... Υπάρχει μια λεπτή γραμμή πέρα από την οποία αυτό το blog μπορεί να γυρίσει εναντιόν μου. Μην ρωτάτε τα όρια, τα ορίζω με το ένστικτο, ασαφώς και υποκειμενικά...

Αν δεν αισθανόμουν ότι κάποιοι με διάβαζαν τελευταία, δεν θα έγραφα το παρακάτω. Δεν νομίζω ότι αφορούν κανέναν όλες οι λεπτομέρειες της ζωής μου. Όμως αρχή μου είναι ότι το καλό πρέπει να λέγεται:

Ο φίλος εχθές αντέδρασε θετικά σε μια θεραπεία αντιβιωτικών. Για πρώτη στιγμή φάνηκε ένα ίχνος ελπίδας. Έπεσε ο πυρετός, συνήλθε έστω και για λίγα λεπτά... Σήμερα δεν έμαθα νέα, το είχα ανάγκη να μείνω με την ελπίδα. Ξέρετε, αυτό που λέμε "no news is good news". Και επίσης, αν μιλούσα 2 3 μέρες ακόμα στο κινητό, θα το έσπαγα...

Love is a shield, από τους Camouflage... Ένα από τα δύσκολα περασμένα βράδυα στη σαλονίκη, το χόρευα μεθυσμένος....

street art (2)

---

...

---

Χορεύω, πίνω κονιάκ, είμαι με κόσμο, προσπαθώ να προσαρμοστώ στο νησί, το ψυγείο είναι άδειο, αύριο πρέπει να πάω σουπερ μάρκετ...

Και κάποιες στιγμές πλάθω μια εικόνα στο μυαλό μου...

Είναι το σώμα του, στην εντατική, κοιμάται, και το πρόσωπό του λευκό και ήρεμο, ακίνητο, γαλήνιο...

Δεν τον είδα στην εντατική, μόνο συγγενείς πρώτου βαθμού μπαίνουν...
Αλλά αυτή την εικόνα έχω πλάσει για να καταλάβω αυτό που συμβαίνει...

Μου λένε ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα

Μου λένε ότι σώμα του βρίσκεται σε κατάσταση σήψης

Και έχω αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου, το κορμάκι του αδύναμο, να παλεύει με μια μόλυνση, ένα μικρόβιο που ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί, να παλεύει...

Και θέλω να πιστεύω ότι είναι ήρεμος, και πως δεν τυραννιέται...

Δεν ξέρω τι συμβαίνει... Δεν πιστεύω σε θεούς και αφέντες, δεν έχω πίστη να προσευχηθώ, δεν έχω που να κρατηθώ...

Και νιώθω πως είναι το τέλος μιας εποχής. Το τέλος της αθωότητας...

Δεν το καταλαβαίνω αυτό που συμβαίνει...