γυρνούσα σπίτι... ο κολλητός μου, ως αλκοολικός, έμεινε στο μπαρ. ώρες ώρες δεν βρίσκω νόημα στα μπαρ. δεν ξέρω αν βρίσκω νόημα αλλού, αλλά είναι μάλλον που δεν μπορώ να χοροπηδάω 3 ώρες συνεχόμενα όπως όταν ήμουν 20
στο δρόμο απαντάω έναν ικέτη. ίσως στην ηλικία μου. ίσως λίγο πιο μεγάλο, στα 40. "σε παρακαλώ..." προσπερνάω, όπως συνήθως κάνω. η παράκληση συνεχίζει πίσω μου όσο περπατάω... ο τύπος με ακολουθεί. αγριεύομαι, και αυτό δεν συμβαίνει συχνά, δεν φοβάμαι ποτέ στους δρόμους. έχοντας περπατήσει 20 μέτρα, ο τύπος υψώνει λίγο παραπάνω την φωνή του και καταλαβαινω πως πλέον με έχει πλησιάσει. γυρνάω απότομα
-μην το κάνεις αυτό ρε φίλε, έλεος.
φεύγει
έλεος.
η θνησιμότητα, η απόγνωση, και το έλεος. τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω.
