και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει

---

δεν έχω να πω τίποτα άλλο, με κάλυψε ο the boy

pathy

---

Απάθεια...

Όταν ζούσα στο Αμστερνταμ ένας ήταν ο φόβος μου. Ότι κάποια στιγμή θα κυκλοφορώ και εγώ σαν εκείνους τους τρελούς, χαμένος στην πόλη...
Νομίζω κάπου εκεί την πήρα την απόφαση.
Πως δεν μπορώ να διαχειριστώ τον συναισθηματικό μου κόσμο... Πως το να νιώθω συνέχεια είναι επικίνδυνο... Και το έκοψα... Σιγά σιγά...

Ναι, κόβεται, ξέρεις τι εννοώ... Μπορείς, με τα χρόνια να νιώθεις λιγότερο, το βλέμμα σου να παγώνει, να είσαι πιο ψύχραιμος αν θέλεις, πες το όπως θέλεις...

Πονάω λιγότερο, είναι αλήθεια... Αλλά μάλλον δεν είναι λύση αυτή ρε εσύ...
Αλλά να, κουράστηκα να ανεβάζω παλμούς συνέχεια, και αυτό το αίσθημα της εγκατάλειψης, δεν αντέχεται ρε εσύ...

Να με συμπαθάς, ε; Δεν βρήκα καλύτερη λύση... Μάλλον τα σκάτωσα, εσύ όμως θα με αγαπάς παρόλαυτά; Ε; Έτσι δεν είναι;

ασμα

---

ogether

---

risis

---

πριν από 3 χρόνια ήρθα στην αθήνα
ήταν όλα όμορφα, είχα μείνει όλο το καλοκαίρι εδώ και έκανα βόλτες, και έβγαζα φωτογραφίες τα γκράφιτι, και μια φορά, στην Σόλωνος ακούω μια φωνή "γεια σου... όμορφε" και βλέπω μια κοπελίτσα να μου χαμογελάει μέσα από το αμάξι της

είχα ξεκινήσει να ξανασπουδάζω, και έκανα ονειρα για το μέλλον. μεταπτυχιακό, διδακτορικό, διάβαζα μανιωδώς γιατί μου αρέσει η γνώση, ονειρευόμουν μια μέρα που θα μπορώ να κάνω έρευνα και να ζω από αυτό

ψάχνω να βρω αυτό το αγόρι, που είχε όνειρα και πάλευε για κατι.

δεν με πειράζει η φτώχια. μια φίλη μου είχε πει πως της έκανε τρελή εντύπωση που δεν είχα λεφτά να αγοράζω φέτα όταν ήμουν φοιτητής. ναι, είμαι από φτωχή οικογένεια.

και τώρα που όλα πάνε κατά διαόλου, αυτό που με πονάει είναι πως οι δικοί μου, που ζουν με μια σύνταξη, δεν μπορούν να στηριχθούν πάνω μου

και αυτό που με πονάει είναι πως ακόμα δεν έχω βρει έναν άνθρωπο να μου πει: "εγώ είμαι εδώ, ότι και αν είναι θα το περάσουμε παρέα"

εδώ και μια βδομάδα είμαι διεκπεραιωτικός. σφουγγαρίζω, πλένω τα πιάτα, τα ρούχα, μπας και το έξω μου μπει σε μια τάξη.

γιατί το μέσα μου...

sued

---

για να προετοιμαστείς για την επερχόμενη συναυλία

those days of september

---

Σήμερα με πήρε τηλέφωνο μια φίλη απο σαλονίκη.
Ζούσαμε μαζί κάποτε... Ήμασταν αυτή και εγώ. Οι δυό μας, μια οικογένεια, αυτή που ποτέ δεν είχε ούτε αυτή ούτε εγω.

"Δεν σου λείπω βρε;"

Έχω μάθει να ζω. Να ζω μόνος μου, και κάθε σεπτέμβρης που έρχεται καθορίζει ποιοι θα είναι στην ζωή μου για φέτος. Σαν ρουλέττα κάπως...

Και δεν τους παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου, δεν με νοιάζει το τηλέφωνο. Περιμένω μόνο την στιγμή που θα μου πούνε -όποτε βρεθούμε- πως νιώθουν, γιατί τίποτα πιο σημαντικό δεν υπάρχει από το να λες πως νιώθεις και κάποιος να σε ακούει...

Και φέρνω την εικόνα αγαπημένων προσώπων στο νου μου, φίλων και εραστών, ανθρώπων που μοιραστήκαμε τις ζωές μας (γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς), και αναγνωρίζω στα πρόσωπά τους την εικόνα μου.

Δεν κρατώ φωτογραφίες, κρατάω την αίσθησή τους όμως.

bonus: ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια

nο heros

---

παραιτήθηκε ο Jobs από CEO της apple λέει...

και γέμισε η τουιτόσφαιρα από αναφορές στην ομιλία του και στο πρόσωπό του.

χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. από πότε ένας επιχειρηματίας είναι σημείο αναφοράς για άλλους πέρα από τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς; γιατί ο gates είναι κακός και ο jobs καλός; είναι οι στρατηγικές μάρκετινγκ και το design αξίες που καθιστούν κάποιον αξιομνημόνευτο;

ποτέ δεν κατάλαβα όλους αυτούς που βάζαν στα αυτοκινητά τους το σηματάκι της apple, ποτέ δεν κατάλαβα όλους αυτούς που δηλώνουν χρήστες mac ως προεξέχουσα ιδιότητά τους.

"το life style πέθανε", μου έλεγε μια φίλη, σαν το μοναδικό καλό που μπορεί να προκύψει από την κρίση. δυστυχώς όχι ακόμα ρε εσύ...

home 2

---

ειμαι στο γνωστό μπαλκόνι της δυσθυμίας μου

περνάει ένα αγοράκι πάνω σε ποδήλατο, με κοντή πιασμένη αλογοουρά

μετά από καμιά ώρα περνάνε η ίδια παρέα, ο ποδηλάτης (π) και δυο φίλοι του (φ), μια κοπέλα και ένα αγόρι.

-π: ...καλά κάνω εγώ και είμαι γκέη
-φ: να το λες σε καμιά κοπέλα για να ... (δεν ακουσα)
-π: μπα, δεν θα το πιστέψουν. λίγοι είναι γκεη στα 17 τους
-φ: μπα, μην το λες...
-π: πω-πω είμαι κομμάτια, αύριο δεν θα θυμάμαι τίποτα από όλα λέω.

σκέφτομαι πόσο περάσαν τα χρόνια. πως εγώ, εδω σε αυτήν την επαρχιακή πόλη του βορρά πριν από 15 περίπου χρόνια ζούσα μια γαμημένη εφηβεία μες την καταπίεση, την ενοχή και την άρνηση. σκέφτομαι πως εγώ την πρώτη φορά όχι απλά δεν το ξεστόμισα μεθυσμένος, αλλά το έγραψα σε μια κόλλα χαρτί: "είμαι ομοφυλόφιλος" (και όχι γκέη).
σκέφτομαι πως τα χρόνια περνούν, και αλλάζουν, και τα νέα παιδιά είναι όμορφα και λιγότερο ενοχικά, και πως τελικά, η ελευθερία είναι μέσα μου.... μέσα μου ρε γαμώτο, αλλά την βρήκα όλη;

σκέφτομαι έναν ανθρωπο που κάποτε γνώρισα, και που με είχε συγκλονίσει το πως είχε καταστρέψει τη ζωή του κρυμμμένος και φοβισμένος.

σκέφτομαι αυτό το νέο παιδί που πέρασε κάτω από το μπαλκόνι μου, που δεν είναι εγώ
εγώ δεν είμαι έτσι

home

---

όταν πηγαίνω στο πατρικό μου γίνομαι το μικρό παιδί
και κρύβω τις αταξίες μου, δείχνω μόνο τις καλές ζωγραφιές μου
θέλω μόνο τον έπαινο και φοβάμαι την τιμωρία

όταν πηγαίνω στο πατρικό μου γίνομαι το μικρό παδί
η μαμά μου μαγειρεύει, μου στίβει πορτοκάλια
μα ο καθρεφτης δείχνει κάθε πρωί τα γκρίζα γένια μου

όταν πηγαίνω στο πατρικό μου γίνομαι το μικρό παιδί
και έτσι κανείς δεν είναι ενήλικας,
γιατί αυτοί ολοένα μικραίνουν και ζαρώνουν

όταν πηγαίνω στο πατρικό μου γίνομαι το μικρό παιδί
και φεύγω τρέχοντας σαν δω την αλλαγή αυτή,
τρέχω να βρω τον εαυτό μου, που όμως ξέχασα στο πατρικό μου

my friends do art

---

χωρίς φότοσοπ (μόνο μουτζούρα στη μούρη)

wall

---

λόγια...

---

...υπό την επήρεια αλκοόλ:

η αγάπη είναι σαν μπαταρία
αποθηκεύεις, αλλά όταν πάψει να υπάρχει γύρω σου νιώθεις να στερεύει από μέσα σου

παραδεχθείτε το, μπορώ να γίνω πολύ μελοδραματικός αν το θέλω....

rip nikos

---

όσες φορές ερχόμουν στο pop ευχόμουν να σε ακούσω. έπαιζες μετά τις 12 συνήθως.
έπαιζες πραγματα που δεν ήξερα, επαιζες την καλύτερη μουσική της πόλης.

απόψε το μαγαζί ήταν κλειστό. "λόγω πένθους".
πήραμε τηλέφωνο και μάθαμε.
πολλοί άνθρωποι είναι λυπημένοι που έφυγες, και ας μην σε γνωρίζαμε όλοι καλά.

είναι αστείο, ένα τραγούδι σου είχα ζητήσει όλο και όλο, μα απόψε, από την στιγμή που είδα το κηδειόχαρτο στο μαγαζί, κάπως σαν να μην μπορώ να πάψω να είμαι λυπημένος

θα σε θυμόμαστε.

το τελευταίο κομμάτι που θυμάμαι να έπαιξες και χόρεψα

day off/night on

---

αύριο έχω άδεια

παίρνω το μεταπτυχιακό μου. 3 υπέροχα χρόνια στα βιβλία, επιτέλους βρήκα κάτι που δεν βαριέμαι να κάνω, επιτέλους κάπου είμαι καλός.

μια μέρα άδεια

χωρίς πρωινό ξύπνημα, χωρίς άγχος να προλάβω το αστικό, χωρίς να βλέπω τους επιβάτες στον ηλεκτρικό να οχυρώνονται πίσω από γυαλιά ηλίου και ακουστικά.

ένα βράδυ χωρίς βιασύνη

με το σπανακόρυζό μου, και τον γάτο μου, και την φίλη μου στο skype που είχαμε να μιλήσουμε πάνω από έναν μήνα.

ένα βράδυ

θα θελα να'χα και μια αγκαλιά ρε εσύ


Υ.Γ.
δεν είμαι πια στο νησί να σου γράψω κάνα cd
άκου το αυτό

tsiou

---

επειδή έχω ελαφρώς (?) εθιστεί στα tweets, αυτό είναι υπενθύμιση προς τον εαυτό μου:

wasted

---

απλά δες την
στα μάτια του Καλετσάνου όλο το ανομολόγητο σφίξιμο που μπορεί να έχεις νιώσει
απλά δες την

laiki

---

Χθες το μεσημέρι είχα πάρει τον φορητό στην κρεβατοκάμαρα, μια κακιά συνήθεια που έχω αποκτήσει τώρα τελευταία, για να λαγοκοιμηθώ καμιά ώρα το μεσημεράκι... Έβαλα την live αναμετάδοση του κυπριακού mega (http://wms-01.visionip.tv/Hellenic-mega), και πέτυχα μια εκπομπή όπου οι κύπροι πολίτες κάνουν καταγγελίες και αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους. Μια βουλευτής του ΑΚΕΛ, καλεσμένη στην εκπομπή, έδινε συμβουλές και άκουγε τα ζητήματα των τηλεθεατών. Σοκαρίστηκα. Υπάρχει "ταμείο ευημερίας", και μια επιτροπή "συνθηκών διαβίωσης", το οποίο λειτουργεί κάπως σαν την σίσσυ φειδά (χωρίς όμως την εμετική εκμετάλλευση του πόνου). Έρχεται ένα κλιμάκιο πολιτικών μηχανικών και άλλων κρατικών "λειτουργών", και από όσο κατάλαβα σου επιδιορθώνουν το σπίτι αν κρίνουν ότι είσαι σε δυσχερή οικονομική κατάσταση. Η βουλευτής κάποια στιγμή επισήμανε πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει ζεστό νερό από θερμοσίφωνα....

Σήμερα το πρωί πήγα λαϊκή. Μια γιαγιά, 75 και βάλε, πουλούσε σε ένα καλαθάκι ζουμπούλια τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο. Κάποιες φορές μια τέτοια εικόνα είναι ικανή να με τσακίσει, ειδικά όταν αισθάνομαι πως ο άλλος άνθρωπος αγωνίζεται να περισώσει την αξιοπρέπειά του. Έδωσα 2 ευρώ και έφερα στον γάτο μου ένα ματσάκι μωβ λουλουδάκια.

Νομίζω πως αυτό που είναι είναι πιο επικίνδυνο δεν είναι η ανασφάλεια και η προοπτική της πείνας, αλλά είναι αυτό, που πολλές φορές τελευταία σφίγγεται η καρδιά μου...

μην με ξυπνάς απ'τις έξι...

---

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έμαθα ερχόμενος στην πρωτεύουσά σας (βασικά στον πλανήτη μου ζω, αλλά κατοικώ σε ένα δυάρι στα εξάρχεια), είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν δουλεύουν. Ναι! Υπάρχουν αρκετοί... Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, και δεν τους φαίνεται από μακρυά. Είναι σαν εσένα και σαν εμένα, με την διαφορά όμως πως κάποια στιγμή τους έχει μεταβιβαστεί κάποιο ακίνητο, ή κάποιο εισόδημα, αρκετό για να τους εξασφαλίσει τα αναγκαία...

Ποτέ δεν τους ζήλεψα. Η αεργία φέρνει την οκνηρία, και έχω δει ανθρώπους να περιφέρουν τις υπάρξεις τους αναζητώντας κάποια δικαιολογία... Πιστεύω στην δημιουργία και κυρίως στην εξέλιξη, και η εξέλιξη δεν έρχεται όταν σαπίζεις στον καναπέ.

Αυτό όμως που πραγματικά ζηλεύω και αποζητάω στην ζωή μου είναι όχι να μην δουλεύω, απλά να μην δουλεύω πρωί.

Δεν ξέρω πότε μου συνέβη αυτό. Γιατί είναι κάτι σαν ασθένεια, κάτι σαν πρόβλημα... Είναι λες και δεν είναι η δουλειά που σηματοδοτεί την ρουτίνα, την σύνταξη, και συνεπώς τον θάνατο, αλλά το πρωινό ξύπνημα... Ηλίθιο, έτσι; Ηλίθιο, αλλά ριζωμένο μέσα μου. Βαθιά όμως λέμε.

Τόσο πολύ, που κάπως τα έχω καταφέρει ως τώρα και έχω δουλέψει πρωίνό ωράριο μόνο έναν χρόνο στην ζωή μου, και είμαι 34, και είμαι από φτωχή οικογένεια... Κάπως τα έφερνα βόλτα, και δούλευα μεσημέρι ή απόγευμα... Ήμουν πολύ χαρούμενος, γιατί αισθανόμουν πως κάπως κατάφερνα να "τους" ξεγελάσω. Αυτούς, τους κακούς, το σύστημα, το κετεστημένο που στηρίζει την μισθωτή σκλαβιά. Όταν δουλεύω μετά το μεσημέρι δεν νιώθω τόσο σκλαβωμένος, νιώθω λιγότερο σκλαβωμένος. Γύρευε τώρα το γιατί...

Ή μάλλον, ας γυρέψω λίγο, γιατί η εποχή των παχιών αγελάδων πέρασε για μένα... Μάλλον με πήραν χαμπάρι οι κακοί και με μάντρωσαν, και δεν έχω πλέον αυτήν την πολυτέλεια να κοιμάμαι στις 2 και να ξυπνάω όταν χορτάσω ύπνο. Πλέον παίζει ξυπνητήρι, αλλά συνεχίζω να κοιμάμαι στις 2 και συνεπώς κοιμάμαι λιγότερο. Βιώνω συνεχώς έλλειψη ύπνου... Θυμάστε την εισαγωγή από το fight club? Ε, δεν είμαι ακριβώς εδώ, η πραγματικότητα τελευταία δεν είναι και πολύ πραγματική...

Και το θέμα, χρυσά μου παιδιά, είναι πολύ απλό: αρνούμαι να αποδεχτώ αυτόν τον ρόλο, τον ρόλο του εργαζόμενου. Βρίσκομαι σε μια αντιπαράθεση με το αναμενόμενο για μένα, και δεν ξέρω πως να το λύσω το θέμα...

Any syggestions?

(όχι, η ψυχανάλυση δεν είναι λύση, λέμε!)

diary

---

γυρνούσα σπίτι... ο κολλητός μου, ως αλκοολικός, έμεινε στο μπαρ. ώρες ώρες δεν βρίσκω νόημα στα μπαρ. δεν ξέρω αν βρίσκω νόημα αλλού, αλλά είναι μάλλον που δεν μπορώ να χοροπηδάω 3 ώρες συνεχόμενα όπως όταν ήμουν 20

στο δρόμο απαντάω έναν ικέτη. ίσως στην ηλικία μου. ίσως λίγο πιο μεγάλο, στα 40. "σε παρακαλώ..." προσπερνάω, όπως συνήθως κάνω. η παράκληση συνεχίζει πίσω μου όσο περπατάω... ο τύπος με ακολουθεί. αγριεύομαι, και αυτό δεν συμβαίνει συχνά, δεν φοβάμαι ποτέ στους δρόμους. έχοντας περπατήσει 20 μέτρα, ο τύπος υψώνει λίγο παραπάνω την φωνή του και καταλαβαινω πως πλέον με έχει πλησιάσει. γυρνάω απότομα
-μην το κάνεις αυτό ρε φίλε, έλεος.

φεύγει

έλεος.

η θνησιμότητα, η απόγνωση, και το έλεος. τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω.

hectic

---

Είμαι στο πατρικό μου, και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως σήμερα πετάω. Πως το ξέχασα ρε γαμώτο, όλο ξεχνάω, όλο ξεχνάω τελευταία... Πρέπει να πάω στη σαλονίκη, θέλω μια ώρα για να πάω στη σαλονίκη, μια ώρα για να πάω από τα κτελ στο αεροδρόμιο, ίσα-ίσα προλαβαίνω.
Το ξυριστικά μου, τα χαρτιά μου, τα βιβλια μου... Που είναι τα εισητήρια; Δεν μπορώ να βρω τα εισητήρια.
Τα πράγματα είναι έτοιμα, αλλά συνειδητοποιώ πως μετακομίζω για πάντα, τα ρούχα μου, ένα βαρύ μπουφάν, κάνει κρύο εκεί που θα πάω.
Είναι 2 και τέταρτο, και η πτήση είναι στις 3 παρά τέταρτο... το μπουφάν μου, να πάρω το μπουφάν μου, δεν χωράει ρε γαμώτο στην τσάντα το μπουφάν...

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται

terror

---

με οδηγούν λοιπόν σ΄ ένα κτίριο κουκουλοφόροι. Δεν βλέπω πού είμαι, δεν μου λέει κανείς τι έχει συμβεί. Με ανεβάζουν στο ασανσέρ και με οδηγούν σε ένα δωμάτιο το οποίο είναι σκοτεινό, στο οποίο με την άκρη του ματιού μου, γιατί δεν μου επιτρέπουν να δω, βλέπω ότι περιστοιχίζομαι από κουκουλοφόρους. Με έχουν να κοιτάζω στον τοίχο, αφού με έχουν χτυπήσει. Με απειλούν και με βρίζουν με απίστευτο τρόπο. Και κάποια στιγμή μου ζητάνε να βγάλω τα ρούχα μου. Δεν έχω φυσικά περιθώρια να αρνηθώ. Βγάζω τα ρούχα μου, τα εσώρουχά μου, είμαι γυμνός μπροστά σε 7-8 άτομα -αν μπορώ να υπολογίσω καλά.

happy

---

την εψησα την πίτα...
όπως η μάνα μου.
το ψυγείο είναι γεμάτο φαγητό, από το τσιμπούσι που κάναμε χθες βράδυ, με αρκετούς από τους ανθρώπους που αγαπώ κοντά μου...
έχω μια αίσθηση πληρότητας μέσα μου, δέκα άνθρωποι σε ένα σπίτι να μαγειρεύουμε, και να τρώμε, και να πίνουμε... δεν θα μπορούσα να περάσω καλύτερα...

όμως σήμερα την έψησα την πίτα... γιατί κανείς εχθές δεν έψησε τυρόπιτα...
την πίτα την έτοιμη που την ψήνεις σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 για 40 λεπτά. σκέκεται τώρα μόνη της στον πάγκο της κουζίνας.

γιατί πρωτοχρονιά για μένα είναι η μυρωδιά από την κουζίνα της μάνας μου, και κάπως, με κάποιο τρόπο προσπαθώ να αναπαράγω αυτήν την οσμή, που φέρει κάτι από την παιδική ευτυχία, που δεν είναι ίδια με την ενήλικη ευτυχία...

καλή χρονιά σε όλους!