Σήμερα με πήρε τηλέφωνο μια φίλη απο σαλονίκη.
Ζούσαμε μαζί κάποτε... Ήμασταν αυτή και εγώ. Οι δυό μας, μια οικογένεια, αυτή που ποτέ δεν είχε ούτε αυτή ούτε εγω.
"Δεν σου λείπω βρε;"
Έχω μάθει να ζω. Να ζω μόνος μου, και κάθε σεπτέμβρης που έρχεται καθορίζει ποιοι θα είναι στην ζωή μου για φέτος. Σαν ρουλέττα κάπως...
Και δεν τους παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου, δεν με νοιάζει το τηλέφωνο. Περιμένω μόνο την στιγμή που θα μου πούνε -όποτε βρεθούμε- πως νιώθουν, γιατί τίποτα πιο σημαντικό δεν υπάρχει από το να λες πως νιώθεις και κάποιος να σε ακούει...
Και φέρνω την εικόνα αγαπημένων προσώπων στο νου μου, φίλων και εραστών, ανθρώπων που μοιραστήκαμε τις ζωές μας (γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς), και αναγνωρίζω στα πρόσωπά τους την εικόνα μου.
Δεν κρατώ φωτογραφίες, κρατάω την αίσθησή τους όμως.
bonus: ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια
Ζούσαμε μαζί κάποτε... Ήμασταν αυτή και εγώ. Οι δυό μας, μια οικογένεια, αυτή που ποτέ δεν είχε ούτε αυτή ούτε εγω.
"Δεν σου λείπω βρε;"
Έχω μάθει να ζω. Να ζω μόνος μου, και κάθε σεπτέμβρης που έρχεται καθορίζει ποιοι θα είναι στην ζωή μου για φέτος. Σαν ρουλέττα κάπως...
Και δεν τους παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου, δεν με νοιάζει το τηλέφωνο. Περιμένω μόνο την στιγμή που θα μου πούνε -όποτε βρεθούμε- πως νιώθουν, γιατί τίποτα πιο σημαντικό δεν υπάρχει από το να λες πως νιώθεις και κάποιος να σε ακούει...
Και φέρνω την εικόνα αγαπημένων προσώπων στο νου μου, φίλων και εραστών, ανθρώπων που μοιραστήκαμε τις ζωές μας (γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς), και αναγνωρίζω στα πρόσωπά τους την εικόνα μου.
Δεν κρατώ φωτογραφίες, κρατάω την αίσθησή τους όμως.
bonus: ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια
1 comment:
Καλημέρα!
Η αίσθηση των φίλων.. σωστή παρατήρηση..
Post a Comment