disclosure

---

-"...και εσύ πέρασες αυτά που πέρασες με την μάνα σου, και εντάξει, δεν βγήκε τίποτα, αλλά με κάποιον τρόπο δεν το προτιμάς που συνέβη";
- όχι με κάποιον, με όλους τους τρόπους. Τουλάχιστον δεν χρειάζονται ψέματα...

Νομίζω ότι είμαι αυτός που είμαι όταν έγινε η "τρομερή αποκάλυψη". Νομίζω ότι τότε άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, ή μάλλον (πόσο τυχαία;) όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου εγινε αυτό που έγινε.
Αυτό που έγινε δεν θα το περιγράψω, γιατί είναι ένας τραγέλαφος, και γιατί με πονάει ακόμα...

Ωστόσο, αν και ξέρω πως η πικρότερη αλήθεια είναι προτιμοτερη από το κατευναστικότερο ψέμα, όταν η στιγμή της αποκάλυψης χτυπάει την πόρτα κάποιου οικείου μου, δεν μπορώ να είμαι ψυχρά ορθολογιστής. Συμπάσχω, καταννοώ τόσο πολύ τον φόβο της απόρριψης που δεν μπορώ να αρθρώσω λογικά επιχειρήματα...

Ωστόσο θα πω κάτι... Έχω δει κατεστραμένους ανθρώπους, για λύπηση, μες τον φόβο και το ψέμα, γιατί δεν τόλμησαν να πουν την αλήθεια...

Ακόμα και η απόρριψη μου φαίνεται προτιμότερη από τον φόβο και το ψέμα...

και αυτό το τραγουδάκι... αφιερωμένο

...(3)

---

και μια εικόνα που η φωτογραφική μου μηχανή δεν μπορεί να τραβήξει:
ο ουρανός και όλα τα αστέρια φωτεινά, χιλιάδες αστέρια, η απεραντοσύνη και η μικρότητα του κάθε είναι

οι μέρες δεν έχουν όνομα, οι λέξεις σπάνιες, η ύπαρξη, απλά η ύπαρξη, η αποδοχή της ζωής...

ήταν όμορφα αγόρι μου, ε;