βγαίνω από το μετρό στο σύνταγμα, τρίτη βράδυ και έχω ραντεβού με έναν φίλο να βγούμε έξω.
στην πλατεία συναντώ τυχαία έναν γνωστό και λέμε εν περιλήψει και περιγραφικά τί κάνουμε στις ζωές μας, και την ώρα εκείνη πλησιάζει ένας τύπος που το ξέρεις, έρχεται να σου ζητήσει λεφτά...
η κεκτημένη αντίδραση είναι να μην τον κοιτάξω και να του πω: "όχι φίλε"...
όταν ζεις στα εξάρχεια μαθαίνεις γρήγορα...
μετά από 2 λεπτά κατευθύνομαι προς το φαστφουντάδικο που έχουμε δώσει ραντεβού, και ο τυπάς με ξαναπλησιάζει
"είμαι άνεργος και άστεγος, δώσε μου κάτι να παρω να φάω".
"όχι φίλε"
περνάω απέναντι, στην ερμού, και παίρνω κάτι να φάω όσο περιμένω τον φίλο να έρθει...
ο τυπάς με προσπερνάει, και το βλέμμα του πέφτει πάνω στο φαί που κρατάω, αυτή η αυτόματη αντίδραση που δεν ελέγχεις, που το βλέμμα σου πέφτει επάνω σε αυτό που ποθείς...
ήθελα να ανοιξει η γη να με καταπιεί...
