Το σπίτι το βρήκα την περασμένη δευτέρα, μετά από την πρώτη μου επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο της βαβέλ. Ήθελα να πάρω το "Η Τελική Λήθη" του Κωστάκη Ανάν, συγκρατήθηκα και δεν είπα στην ευγενέστατη κυρία πόσα χρόνια διαβάζω το περιοδικό τους, και στα 10 βήματα αφότου έφυγα βρήκα το ενοικιαστήριο...
Σήμερα το πρωί ρώτησα που είναι το πλησιέστερο σουπερ μάρκετ για να πάρω μια σφουγγαρίστρα, και στο δρόμο πέρασα από την "Οδός Πανός"... Εντάξει, το ξέρω ότι μόνο εγώ συγκινούμαι με κάτι τέτοια, αλλά συγκινούμαι...
Τα εξάρχεια είναι πανέμορφα, η βεράντα μου ονειρική, το απόγευμα με επισκέφτηκε η γειτόνισσα που είναι ευγενέστατη, στο δρόμο ένα γκομενάκι φορούσε ένα t-shirt με το P των Portishead και χαμογέλασα...
Το σπίτι είναι πενταβρώμικο, είμαι μαλάκας και η ιδιοκτήτρια μου το έδωσε άβαφο, και σήμερα (με) βλαστημούσα...
Αύριο θα ξυπνήσω στις 6 γιατί στις 7 θα έρθει το φορτηγό, "Ναι, είναι στον τρίτο χωρίς ανσανσέρ, το ξέρω ότι είναι δύσκολο, όχι ένας βασικός μισθός είναι αρκετός, άλλα λεφτά δεν δίνω".
Σήμερα πήραμε 2 εισητήρια για την Πλάτωνος, δεν έχω ξαναπάει στο ηρώδειο...
Θα πάρω γάτο... Θα τον πώ Νάρκισσο, για να θυμίζω στον εαυτό μου να μην ξαναερωτευτώ άλλη φορά νάρκισσο. "Εχω έναν", θα μου λέω, "δεν χρειάζομαι άλλο"...
Όλα θα πάνε καλά, έτσι δεν είναι;
