υπνος

---

πήγα σε ένα συνέδριο το πρωί, μετά κολυμβητήριο, μετά έβγαλα χρήματα να πληρώσω το νοίκι, μετά πήγα σουπερ μάρκετ...

στο πεζοδρόμιο έξω από το σούπερ μάρκετ ένα τυπάκι αναίσθητο...

ψηλό παιδί, γύρω στα 30, με μια φόρμα αντίντας και ένα φανελάκι άσπρο... αδύνατος, ωχρό πρόσωπο, πρέζα...

κοιτάω γύρω μου, προσπερνάνε και άλλοι...

μπαίνω στο μαγαζί...

υπάρχει μια αμηχανία, στους πελάτες, στους υπαλλήλους, όλοι ρίχνουν κλεφτές ματιές, δεν ξερω τί να κάνω...

ξεκινάω να βάζω ψώνια στο καλάθι...

μπαίνει μια κυρία μέσα, ξανθιά, εντυπωσιακή, πολύ προσεγμένη... Τα χώνει στην υπεύθυνη... "δεν μπορώ να σας καταλάβω, ούτε ένα ποτήρι νερό δεν του δίνετε του παιδιού. Μπορεί να συμβεί και σε εσάς..." Η ανθρωπιά έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις, από μια κυρία κομμωτηρίου...

δακρύζω... για μένα που είμαι τόσο αναίσθητος, για όλα τα καινούργια πράγματα που δεν ξέρω πως να διαχειριστώ, για τον θάνατο που βλέπω μπροστά μου καθημερινά...

είναι ο θάνατος ζωντανός, δεν το έχω ζήσει ποτέ τόσο σαρωτικά, αλλά είναι όντως ο θάνατος μπροστά σου... είναι σαν να αδειάζει το σώμα του άλλου, σαν να φεύγει η ζωή από μέσα του, και να έχεις ένα σαρκίο χωρίς ψυχή...

δεν ψώνισα...

την στιγμή που έβγαινα από το μαγαζί είχε φτάσει το ΕΚΑΒ και το παιδί είχε συνέρθει...

την άλλη φορά: τηλέφωνο στο 166 και νερό