home 2

---

ειμαι στο γνωστό μπαλκόνι της δυσθυμίας μου

περνάει ένα αγοράκι πάνω σε ποδήλατο, με κοντή πιασμένη αλογοουρά

μετά από καμιά ώρα περνάνε η ίδια παρέα, ο ποδηλάτης (π) και δυο φίλοι του (φ), μια κοπέλα και ένα αγόρι.

-π: ...καλά κάνω εγώ και είμαι γκέη
-φ: να το λες σε καμιά κοπέλα για να ... (δεν ακουσα)
-π: μπα, δεν θα το πιστέψουν. λίγοι είναι γκεη στα 17 τους
-φ: μπα, μην το λες...
-π: πω-πω είμαι κομμάτια, αύριο δεν θα θυμάμαι τίποτα από όλα λέω.

σκέφτομαι πόσο περάσαν τα χρόνια. πως εγώ, εδω σε αυτήν την επαρχιακή πόλη του βορρά πριν από 15 περίπου χρόνια ζούσα μια γαμημένη εφηβεία μες την καταπίεση, την ενοχή και την άρνηση. σκέφτομαι πως εγώ την πρώτη φορά όχι απλά δεν το ξεστόμισα μεθυσμένος, αλλά το έγραψα σε μια κόλλα χαρτί: "είμαι ομοφυλόφιλος" (και όχι γκέη).
σκέφτομαι πως τα χρόνια περνούν, και αλλάζουν, και τα νέα παιδιά είναι όμορφα και λιγότερο ενοχικά, και πως τελικά, η ελευθερία είναι μέσα μου.... μέσα μου ρε γαμώτο, αλλά την βρήκα όλη;

σκέφτομαι έναν ανθρωπο που κάποτε γνώρισα, και που με είχε συγκλονίσει το πως είχε καταστρέψει τη ζωή του κρυμμμένος και φοβισμένος.

σκέφτομαι αυτό το νέο παιδί που πέρασε κάτω από το μπαλκόνι μου, που δεν είναι εγώ
εγώ δεν είμαι έτσι