nobody has to know, spain

---

Τις νυχτες είναι που πλησιαζω πιο πολύ τον εαυτό μου...

Που ακούω ένα τραγούδι παλιό, αγαπημένο, που αγγίζει χορδές μου με τον τρόπο που μόνο η μουσική μπορεί να κάνει...

Και καταλαβαίνω ότι ήρθε η ώρα για μια στάση.
Θυμάμαι τόσο εντόνα αυτό που είχε πει ο Τένεσι Γοουίλιαμς
"Η συνήθεια είναι μισό θάνατος".

Πρέπει να σταματήσω, να κατέβω από τον πλανήτη μου, να με δω από πάνω, και να θυμηθώ τί είναι αυτό που πραγματικά θέλω, γιατί η αλήθεια είναι πως το ξεχνάω...

Είναι τόσο χαζό, αλλά παρόλο που ξέρω ποιος είμαι, τί θέλω, το ξεχνάω συχνά, γιατι η συνήθεια είναι ύπουλο πράγμα.
Μαθημένες αντιδράσεις και συμπεριφορές με ορίζουν,
και την πατάω ξανά και ξανά, τα ίδια λάθη, οι ίδιες επαναλήψεις, τα ίδια αδιέξοδα...
Γιατί κάποιες φορές το αδιέξοδο είναι σαν την μητρική αγκαλιά
οικείο, γνωστό,
με κάποιο τρόπο ασφαλές...

Λέω να σταματήσω να κάνω όλα όσα έκανα εδώ και καιρό... Να πατήσω pause και να γελάσω με τον εαυτό μου, έτσι από απόσταση, να δω όλα τα μικρά χαζά πράγματα που με βασανίζουν, και την ασημαντότητά τους μπροστά στο εύρος της ζωής...

Pause