ειμαι σε ένα νέο μαγαζί, παίζει ένας φίλος μουσική, και πάω και εγώ αναγνωριστικά για να δω αν θα χωθώ να παίζω και εγώ... το νοίκι πολύ ψηλό, και ενώ το είχα λύσει το οικονομικό, βρέθηκα πάλι να έχω ανάγκη από λεφτά... αθήνα...
αθήνα με την mainstream gay κοινότητα... το house - funk - ti skata paizei twra κίνημα που ποτέ δεν κατάλαβα. και αισθάνομαι για μία ακόμη φορά το "δεν χωράς πουθενά, παντού περισσεύεις".
είναι τόσο μαζικό αυτό το mainstream που με κάνει να νιώθω ενοχικά... τι σκατά αδερφή είμαι. δεν παώ στην μαντόνα. αν είναι δυνατόν. αλλά άμα ερχόταν η anne clark να τραγουδήσει τα παλιά της θα έκοβα το ένα μου αρχίδι για να πάω να την ακούσω...
είμαι επιθετικός και το καταλαβαίνω από τις λέξεις που χρησιμοποιώ...
και μου έρχεται συνειρμικά μια στιγμή στο αμστερνταμ. είμαι σε ένα gay μαγαζί πριν 5 χρόνια και είναι δύο παιδάκια... ο ένας φαρδιά παντελόνια, στραβό αθλητικό καπέλο, τελείως skateborder και ο άλλος ντυμένος punk. και χορεύουν και κοιτάζονται με έρωτα, και αυτό είναι κάτι που όταν υπάρχει το βλέπεις...
και αισθάνθηκα -για πρώτη φορά, στα 26 μου- ότι αυτό που είμαι ίσως και να μην χρειαστεί να μπει σε καλούπι...
μόνο η διαφορετικότητα με παρηγορεί...
αθήνα με την mainstream gay κοινότητα... το house - funk - ti skata paizei twra κίνημα που ποτέ δεν κατάλαβα. και αισθάνομαι για μία ακόμη φορά το "δεν χωράς πουθενά, παντού περισσεύεις".
είναι τόσο μαζικό αυτό το mainstream που με κάνει να νιώθω ενοχικά... τι σκατά αδερφή είμαι. δεν παώ στην μαντόνα. αν είναι δυνατόν. αλλά άμα ερχόταν η anne clark να τραγουδήσει τα παλιά της θα έκοβα το ένα μου αρχίδι για να πάω να την ακούσω...
είμαι επιθετικός και το καταλαβαίνω από τις λέξεις που χρησιμοποιώ...
και μου έρχεται συνειρμικά μια στιγμή στο αμστερνταμ. είμαι σε ένα gay μαγαζί πριν 5 χρόνια και είναι δύο παιδάκια... ο ένας φαρδιά παντελόνια, στραβό αθλητικό καπέλο, τελείως skateborder και ο άλλος ντυμένος punk. και χορεύουν και κοιτάζονται με έρωτα, και αυτό είναι κάτι που όταν υπάρχει το βλέπεις...
και αισθάνθηκα -για πρώτη φορά, στα 26 μου- ότι αυτό που είμαι ίσως και να μην χρειαστεί να μπει σε καλούπι...
μόνο η διαφορετικότητα με παρηγορεί...
5 comments:
Αν το σκεφτούμε καλά, αυτό που λες είναι μεγάαααλη αλήθεια για το σήμερα..
Είσαι επιθετικός; Πάντω εδώ δεν μου φαίνεται κάτι τέτοιο...
Εύχομαι να βρεις άκρη με το οικονομικό, να βρεις και μαγαζί να παίξεις!!
Καλημέρα!!
Αχ, Anne Clark...
Ίσως να μη χρειαστεί; Δε χρειάζεται.
Τα στοιχεία των καλουπιών είναι προς επιλεγμένη χρήση...Δε σε ορίζουν δηλαδή.
Τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα, δε χωράς πουθενά...
Και τώρα μόλις σκέφτηκα, τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα, να χωρούσες σ'ένα κουτάκι τόσο δα μικρό :)
Ναι ναι, ξέρω, είναι ανάγκη κάπου να νιώθεις ότι ανήκεις κλπ. Αλλά...
όμορφα τα λες..αν πιάσεις τη σχετική δουλειά ευκαιρία να δουλέψεις το μουσικό γούστο της mainstream κοινότητας προς τα δικά σου λημέρια, κάποιος θα βρεθεί να συγκινηθεί στα τραγούδια σου σίγουρα
Καλησπέρα
Εγώ πάλι γιατί αισθάνομαι έχοντας διαβάσει το μπλογκ σου τόσο καιρό ότι δεν έχεις ανάγκη να μπεις σ'αυτά τα καλούπια; Ναι, είναι άσχημο να νιώθεις ότι δεν χωράς πουθενά αλλά πόσο να συμβιβαστείς και πώς; Δεν χρειάζεται να αμφιβάλλεις για τις επιλογές σου, είμαι σίγουρος ότι θα βρεις τη θέση σου στην τερατούπολή μας και μακριά από mainstream και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα...
'Ελα...που θ' ακρωτηριαστείς κιόλας!
Διότι ως γνωστόν όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό,πάει το βουνό στον Μωάμεθ.
Για κοίτα εδώ http://www.atraktos.net/tipaizeipou.asp
Post a Comment