Ήμουν άνω πετράλωνα σήμερα, και σε μια πλατεϊτσα ήταν μαζεμένες 6-7 γιαγιάδες, και τρώγαν παγωτό ξυλάκι όλες μαζί, και έκανα σενάριο ότι μαζεύονται κάθε απόγευμα τα καλοκαίρια, και ακολουθούν αυτό το τελετουργικό, χωρίς απαραίτητο να είναι φίλες όλες αυτές, και ίσως και να υπάρχουν και αντιπάθειες και ίντριγκες - "άσε με μωρέ, δεν την ξέρεις τώρα την κυρά-Λένη". Καί κάτι γλύκανε μέσα μου, γιατί μου θύμησαν την μάνα μου που μεγαλώνει, και κάτι λίγισε μέσα μου, γιατί εγώ είμαι πολύ απόμακρος άνθρωπος και δεν θα μπορούσα ποτέ να κάτσω σε μια πλατεία με άλλους... όταν θα είμαι 80 χρονών...
The Yerevan Sessions
1 year ago
4 comments:
Πολλά μπορεί να αλλάξουν μέχρι τότε... :)
Καλημέρα!!!
οι απόμακροι άνθρωποι δεν λένε συνήθως ότι είναι απόμακροι άνθρωποι.. :) το μοίρασμά σου εδώ μόνο απόμακρο δεν είναι, έστω και πίσω από την ανωνυμία. άλλωστε, τι νομίζεις, κι εδώ μια μεγάλη πλατεία έχουμε φτιάξει!
nai nai
kai me pollous hdonoblepsies ;)
Με θλίψη λες ότι εσύ δεν είσαι έτσι, γιατί;
Post a Comment