ονειρο...είμαι στο πατρικό μου. ο μπαμπάς στην γνωστή θέση, η μαμά στη γνωστή θέση, εγώ στην απέναντι από την γνωστή θέση. κυριακάτικο τραπέζι, λευκό τραπεζομάντηλο στρωμένο...
οι γονείς μου μαλώνουν.
θυμώνω τρελά, είμαι 31 χρονών και δεν είμαι παιδί πια και θυμώνω τρελά, και αφήνω τον θυμό μου να βγει και πιάνω ένα - ένα τα σκεύη στο τραπέζι και τα σπάω στον απέναντι τοίχο δίπλα στο παραθυρο. ένα - ένα τα πιάνω και τα σπάω και δεν είμαι παιδί πια και δεν χρειάζεται να το βιώνω αυτό...
"Φτάνει πια. Φτάνει πια", ουρλιάζω...
Ήθελα να τους τηλεφωνήσω όλη μέρα σήμερα, να μου πουν ότι με αγαπάνε, αλλά δεν το έκανα
P.S. No comments for this post please...
1 comment:
Καλημέρα. Συγνώμη που παραβιάζω την επιθυμία σου να μην υπάρξουν σχόλια, αλλά αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη. Δεν ξέρω αν έχεις ζήσει πραγματικά τέτοιες σκηνές ή ήταν μόνο ένα όνειρο, είναι πολύ δύσκολες. Πάντως, μήπως θα έπρεπε να τους τηλεφωνήσεις για να τους πεις εσύ ότι τους αγαπάς; Για δες αυτό το τραγουδάκι : http://www.youtube.com/watch?v=NqQM-HoFeEk
Post a Comment