Όνειρο
Είμαι στο σπίτι του
Σε έναν χώρο που δεν είναι ο δικός του, έζησα εκεί, το ξέρω πως αυτό δεν είναι το σπίτι του, δεν είναι αυτά τα δωμάτια, οι κουρτίνες, τα κάδρα, τα cd του.
Κι όμως είμαι στο σπίτι του.
Λείπει.
Θα γυρίσει σε τρεις μέρες.
Δεν το έχω συνέχεια στο μυαλό μου.
Κάποιες στιγμές είναι ανέμελες, τριγυρίζω στο χώρο, ψαχουλέυω ξένα συρτάρια, κάνω ότι είναι να κάνω.
Αλλά στον αέρα υπάρχει το άγχος πως κάποια στιγμή θα γυρίσει
Και με πιάνει πανικός στην σκέψη και μόνο πως θα τον δω...
Ο χρόνος μου τελειώνει
Θα γυρίσει
Δεν του έχω μιλήσει από τότε που χωρίσαμε... Δεν πήρε τηλέφωνο, δεν πήρα τηλέφωνο. Δυο ξένοι.
Μια ιστορία που ξεκίνησε παραμυθένια, που για πρώτη φορά ένιωσα τόσο άνετα και αβίαστα με έναν άνθρωπο. Και που κάπως έληξε. Όπως λήγουν αυτές οι ιστορίες. Άδοξα. Άδικα. Γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
Και το έβαλα στα πόδια. (Είμαι καλός σε αυτό).
Κυριολεκτικά. Με το σαμάρι μου στον ώμο. Άφησα μόνο ένα σφουγγάρι στο μπάνιο.
Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Δεν θέλω να το αντιμετωπίσω.
Φοβάμαι.
Για αυτό δεν του μιλάω.
Φοβάμαι ότι δεν σήμαινα τίποτα για αυτόν. Ότι πέρασα έτσι, ξώφαλτσα από τη ζωή του.
Ότι τα βράδυα που αποκοιμήθηκε στο στέρνο μου δεν αξίζουν τίποτα.
Φοβάμαι. Πως θα πληγωθώ κι άλλο.
Αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσω.
Γιατί κοντεύει 5, και εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Γιατί θέλω να ξέρει πως εγώ, όσο και αν δεν ξέρω τί ακριβώς πάει να πει "αγάπη", τον κουβαλάω μέσα μου.
Θα βρω κάπως το κουράγιο, θα βρώ έναν τρόπο...
Θα του μιλήσω...
No comments:
Post a Comment