Όλοι οι έλληνες αποζητούν μια παραλία, ένα νησι, μια ξαπλώστρα και ένα freddo, και εγώ απόζητώ την ασφυξία του Θερμαϊκού.
Είμαι σαλονικη εδώ και μια βδομάδα, και παρόλο που η υγρασία κολλά σαν δεύτερο πετσί στο δέρμα, παρόλο που ώρες ώρες δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, εγώ αρχίζω και βρίσκω τον εαυτό μου.
Μετά από 2 χρόνια στην ελληνικη επαρχία, μου είναι ξεκαθαρο πως δε θέλω να πολεμήσω αλλους πολέμους.
Πάλεψα γονείς, φίλους, τον εαυτό μου... Φτάνει πια. Ειμαι 30 χρονων και θέλω να ζω σε ένα μέρος που "it's ok to be gay".
Ένα μέρος που με φλερτάρουν στο δρόμο, που οι φιλοι μου είναι ζευγάρια, που μπορω να εχω έναν ερωτισμό πέρα από το dar, που μπορώ να έχω μια ταυτότητα που είναι το δυνατό αποδεκτή.
Ένα μέρος που μπορεί, ίσως, κάποτε, να μπορέσω να ζήσω με έναν άνθρωπο παρέα, να βρούμε ενα σπίτι, να πάρουμε μια γάτα ή έναν σκυλο, και να γράφουμε μαζί τα ψώνια για το σούπερ μάρκετ στο μπλοκακι πάνω στο ψυγείο.
Έχει κίνηση, έχει χαλια και πανάκριβα σπίτια, έχει μόλυνση, κάνεις κρα να δεις ουρανό, οι άστεγοι και τα τζάνκια όσο πάνε και πληθαίνουν, αλλά όταν γυρνάω στο σπίτι και ένα βλέμμα σταματάει πάνω μου νιώθω ότι μπορώ να υπάρξω...
it feels like home...
3 comments:
ποσο συγκινητικο μοιαζει το αυτονόητο. ηρθα για week end στη Σαλονίκη και μολις καταλαβα τι μου λειπει τοσο στην Αθήνα. Αυτα τα ιδιαίτερα βλέμματα στις διαδρομες χωρις συνεχεια αλλα με ενταση και ενα υποδοριο ενδιαφερον.
Ξεχνω για που ξεκινησα...
καλα να περνας
ωραριο blog
το διαβαζω προς τα πισω...
θα συμφωνησω με τον/την etalon. ποσο συγκινητικο μοιαζει τελικα το αυτονοητο...
Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Και εύχομαι αυτό που θες, να το ζήσεις στο έπακρο.
Από επαρχία άλλωστε, ξέρω από πρώτο χέρι. Αλλά να σου πω κάτι; θα μείνω εδώ... καλά είναι. Και να σου πω και κάτι άλλο; υπάρχουν γκέι και εδώ! ουουυου!
Post a Comment