intensive care

---

Ο φιλος στην εντατική

Δυο κρίσιμα 24ωρα. Αυτό που διανύουμε και το αυριανό. Χθες, παραλίγο να τον χάσουμε στην εγχείρηση...

Ξύπνησα το πρωί και το έζησα όλο μαζί, αυτό που αρνήθηκα να βιώσω εχθές. Πανικός, άγχος, δυσλειτουργία. Αεροπορικό εισητήριο, ένα κάρο λεφτά απλά για να είμαι κοντά... Για ποιον, για τί; Αφού δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα. Δεν επικοινωνεί, δεν γίνονται επισκέψεις... 'Ηρθα για μένα, γιατί απλά δεν μπορώ να είμαι αλλού...

Και να μαι 1 η ώρα στη σαλονίκη, που κάνει πουτσόκρυο, να γράφω, να καταγράφω, μπας και ξορκίσω τίποτα...

Ο έρωτας και ο θάνατος. Ώρες ώρες αυτά τα δυο μέσα μου είναι ένα...

Ο άνθρωπος που αγάπησα. Γοητευτικός, επιπόλαιος, αλκοολικός, με ένα μυαλό και μια καρδιά που σέβομαι και εκτιμώ... Με άλλαξε. Μου έμαθε, ελπίζω να ξέρει ότι τον αγαπάω, του το λέω συχνά...

Θυμάμαι την στιγμή που τον αγάπησα. Την στιγμή εκείνη στον μονό καναπέ του, που απλά κοιμήθηκε πλάι μου, που αφέθηκε και αισθάνθηκα να αισθάνομαι την ουσία του...

"I want to enter the very part of you, like the air that sustains your body", Anne Clark, the last emotion.

Χωρίσαμε γιατί αν δεν χωρίζαμε, σύμφωνα με τα λόγια του, "θα κατέληγε, είτε ο ένας, είτε ο άλλος, τεμαχισμένος σε σακούλα σκουπιδιών".

Είναι ο άνθρωπος που όταν δεν αγαπάω τον εαυτό μου, θυμάμαι ότι αυτός με έχει αγαπήσει.

Με έλεγε χαρά του, και το εννοούσε. Ακόμα είμαι η χαρά του... Και αρνούμαι να πιστέψω ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά.

Καλό βράδυ...