Πάνε σχεδόν τρεις μήνες που ζω στην αθήνα...
Ακόμα δεν ξέρω πόση ώρα θα μου πάρει να φτάσω κάπου, και επειδή δεν αργώ ποτέ χάνω πολύ ώρα περιμένοντας.
Τα εξάρχεια είναι πολύ ωραία περιοχή, με ωραίες φατσούλες και γκομενάκια που κυκλοφορούν παντού... Δεν θα έλεγα όμως ότι οικιοποιήθηκα την ταυτότητα του εξαρχειώτη, αν και όλοι όσοι ακούν "εξάρχεια" πάνε να μου την αποδώσουν, καθώς όλα είναι ταυτότητα και όλοι βολευόμαστε με τα στερεότυπα...
Αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι την πλατεία και την Τοσίτσα, δεν μπορώ, όχι άλλη πρέζα. Όταν βλέπω καμμένα αμαξια χαλιέμαι, και όταν βλέπω κουτιά από χάπια στον δρόμο επίσης χαλιέμαι...
Τα πράγματα πάνε καλά, θα έλεγα ότι περνάω μια από τις πιο παραγωγικές και ευλογημένες περιόδους της ζωής μου, κυρίως για εργασιακούς λόγους.
Συνάντησα έναν - δυο ανθρώπους εδώ που μου φέρθηκαν γαμάτα, και ώρες ώρες σκέφτομαι ότι είμαι τυχερός άνθρωπος. Παρόλα αυτά, και παρόλο το γεγονός ότι κανείς δεν θα με έλεγε μοναχικό, κάποιες φορές τα βράδυα αργεί να με πάρει ο ύπνος. Η ερωτική?) μοναξιά με κατατρέχει...
Για κάποιο λόγο όλοι μου λένε ότι πρέπει να είμαι επιφυλακτικός με τους ανθρώπους, ότι οι άνθρωποι δεν "ξηγιούνται" σωστά εδώ...
Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό το ποστ ξεκινησα να το γράψω γιατί εδώ και έναν μήνα σχηματίζεται μια αίσθηση μέσα μου, ένα συναίσθημα ή μια ιδέα, και μόλις τώρα καταφέρνω να την αρθρώσω.
Η αίσθηση πως οι άνθρωποι χάνουν την μοναδικότητά τους. Είναι τόσοι πολλοί, τόσοι παρόντες, που ώρες ώρες αρχίζει να δημιουργείται η φράση μέσα μου "σιγά μην ασχοληθώ μαζί σου".
Και αυτό, όπως το περιγράφω, είναι απλά τρομακτικό, και πρέπει να το πολεμήσω.
Καλό βράδυ
Ακόμα δεν ξέρω πόση ώρα θα μου πάρει να φτάσω κάπου, και επειδή δεν αργώ ποτέ χάνω πολύ ώρα περιμένοντας.
Τα εξάρχεια είναι πολύ ωραία περιοχή, με ωραίες φατσούλες και γκομενάκια που κυκλοφορούν παντού... Δεν θα έλεγα όμως ότι οικιοποιήθηκα την ταυτότητα του εξαρχειώτη, αν και όλοι όσοι ακούν "εξάρχεια" πάνε να μου την αποδώσουν, καθώς όλα είναι ταυτότητα και όλοι βολευόμαστε με τα στερεότυπα...
Αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι την πλατεία και την Τοσίτσα, δεν μπορώ, όχι άλλη πρέζα. Όταν βλέπω καμμένα αμαξια χαλιέμαι, και όταν βλέπω κουτιά από χάπια στον δρόμο επίσης χαλιέμαι...
Τα πράγματα πάνε καλά, θα έλεγα ότι περνάω μια από τις πιο παραγωγικές και ευλογημένες περιόδους της ζωής μου, κυρίως για εργασιακούς λόγους.
Συνάντησα έναν - δυο ανθρώπους εδώ που μου φέρθηκαν γαμάτα, και ώρες ώρες σκέφτομαι ότι είμαι τυχερός άνθρωπος. Παρόλα αυτά, και παρόλο το γεγονός ότι κανείς δεν θα με έλεγε μοναχικό, κάποιες φορές τα βράδυα αργεί να με πάρει ο ύπνος. Η ερωτική?) μοναξιά με κατατρέχει...
Για κάποιο λόγο όλοι μου λένε ότι πρέπει να είμαι επιφυλακτικός με τους ανθρώπους, ότι οι άνθρωποι δεν "ξηγιούνται" σωστά εδώ...
Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό το ποστ ξεκινησα να το γράψω γιατί εδώ και έναν μήνα σχηματίζεται μια αίσθηση μέσα μου, ένα συναίσθημα ή μια ιδέα, και μόλις τώρα καταφέρνω να την αρθρώσω.
Η αίσθηση πως οι άνθρωποι χάνουν την μοναδικότητά τους. Είναι τόσοι πολλοί, τόσοι παρόντες, που ώρες ώρες αρχίζει να δημιουργείται η φράση μέσα μου "σιγά μην ασχοληθώ μαζί σου".
Και αυτό, όπως το περιγράφω, είναι απλά τρομακτικό, και πρέπει να το πολεμήσω.
Καλό βράδυ
3 comments:
Όπως το είπες.. τρομακτικό είναι, όμως για μεγάλη πόλη, ίσως και δεδομένο... μην σε πτοεί αυτό.. συνέχισε!
Καλημέρα αγαπητέ...
Έτσι είναι, αυτό που περιγράφεις είναι αλήθεια. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι σε αυτήν την πόλη, είναι λίγο δύσκολο να τους βρεις αλλά υπάρχουν, μην απογοητεύεσαι.
είναι φοβερό που το περιγράφεις, τα χω σκεφτεί κι εγω, σ'αυτήν την πόλη στοίχημα είναι να μένεις παρόν, είναι φευγάτη, καυλιάρα και μοναχική
Post a Comment