...μιλούσα με έναν φίλο
αυτό το ακαθόριστο βάρος, αυτή η ασαφής δυσθυμία...
"να σου πω κάτι;" μου λέει, "έχω καταλάβει πως αν δεν έχεις έναν άνθρωπο να μοιράζεσαι όλα τα μικρα καθημερινά πράγματα, κάποια στιγμή θα πλακωθείς".
εδώ και λίγο καιρό νιώθω πιο ανάλαφρος. Ίσως το μήνυμα που ξέρω πως θα έρθει κάθε πρωί, ίσως το τηλέφωνο που ξέρω πως θα γίνει κάθε βράδυ...
αυτό το ακαθόριστο βάρος, αυτή η ασαφής δυσθυμία...
"να σου πω κάτι;" μου λέει, "έχω καταλάβει πως αν δεν έχεις έναν άνθρωπο να μοιράζεσαι όλα τα μικρα καθημερινά πράγματα, κάποια στιγμή θα πλακωθείς".
εδώ και λίγο καιρό νιώθω πιο ανάλαφρος. Ίσως το μήνυμα που ξέρω πως θα έρθει κάθε πρωί, ίσως το τηλέφωνο που ξέρω πως θα γίνει κάθε βράδυ...
4 comments:
Τι ποιο όμορφο!!
Τι ποιο υπέροχο!!
Πάντα μια γλυκιά φωνούλα μας ξεκουράζει από πολλά, και μας απαλλάσει από το βάρος της καθημερινότητας.
Είναι το μικρό σου λιμανάκι!
Την καλημέρα μου
Μπράβο, μπράβο ρε φίλε, χαίρομαι ειλικρινά. Κι ακόμα περισσότερα σου εύχομαι. Είναι απίστευτο πόσο σημαντικό είναι τελικά κάτι που μοιάζει ασήμαντο, αυτό το απλό τηλεφώνημα. Έστω αυτό...
Μα δεν υπάρχει καλύτερο..
άχου το μωρέε!
εντάξει, με κίνδυνο να πιάσουμε συζήτηση για την αξία της μιας πραγματικής αγάπης και της υποχρεωτικής μονογαμίας, συμφωνώ κι εγώ ότι είναι απίθανες οι σχέσεις στις οποίες μοιράζεσαι πράγματα.
Post a Comment