home hunting

---

...ψάχνω σπίτι...
Ξανά... το 9ο σπίτι από τότε που ήμουν 18 χρονών. Δεν θα το αναλύσω τώρα, δεν με παίρνει, γιατί αλλάζω τόσα πολλά σπίτια, πως τα φέρνει έτσι η ζωή...

Δεν ήθελα να το αφήσω το σπιτάκι μου, παρά την φασαρία από το πάρκο. Το έβαψα με τα χεράκια μου, ιούλιο μήνα μες τον καύσωνα, και όταν γνωρίζεις όλες τις γωνίες ενός σπιτιού, όταν αγγίξεις όλους τους τοίχους του, με κάποιο τρόπο το οικειοποiείσαι και το αγαπάς... Αλλά, πρέπει να φύγω.

Το χειρότερο στην αναζήτηση σπιτιού δεν είναι τα σπίτια που βλέπεις, ούτε οι τιμές που ζητάνε... Το χειρότερο είναι οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις να συνδιαλεγείς...

Ιδιοκτητρια Νο1:
Γιαγιά, που έμενε στο σπίτι για χρόνια, τώρα έχουν μετακομίσει. Φιλικότατοι από το τηλέφωνο. "400 ευρώ, αξίζει και παραπάνω, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολοι καιροί, υπάρχει κρίση". Μετά από 2 δεκάλεπτα τηλεφωνήματα δίνουμε ραντεβού. Ενα μέτριο δυάρι, με λερωμένους τοίχους. Όταν μιλάμε για αύξηση μου λέει για 15% τον χρόνο. Διλαδή από 400, στα 460 και μετά στα 529. Έχω μείνει άναυδος...

Ιδιοκτήτρια Νο2:
Δεν μπορεί να μου μιλήσει, γιατί πλένει κάτι στο χέρι και στάζει. Πάω να της πω λίγο τί ψάχνω και τί δουλειά κάνω, και η απάντησή της είναι: "καλά κάνεις".
Μετά από 3 τηλέφωνα δίνουμε ραντεβού στο οποίο αργεί, και φυσικά δεν ζητά συγνώμη. Σκάει μύτη με το παιδάκι της το οπόιο κυριολεκτικά σέρνει, και δεν μπαίνει στο ανσασέρ μαζί μου. Ανεβαίνω πρώτος εγώ και μετά αυτή. "Το σπίτι το έχει βάψει μάστορας, έλληνας". Η τύπισσα δεν με αφήνει καν να δω την κουζίνα, κατεβάζει το γενικό πριν βγω απ'το δωμάτιο... Δεν έχει θέρμανση το σπίτι, τη ρωτάω τί θέρμανση θα βάλει, και μου λέει "σας είπα, θα βάλω, μην λέμε τα ίδια πράγματα δυό φορές".

6 ώρες μετά, και παρά την μπύρα που ήπια με έναν φίλο στην πλατεία κοτζιά, γυρνάω σπίτι και τα νεύρα μου είναι τσατάλια από όλη τη σαβούρα που έχω φάει σήμερα...