βγαίνω από το μετρό στο σύνταγμα, τρίτη βράδυ και έχω ραντεβού με έναν φίλο να βγούμε έξω.
στην πλατεία συναντώ τυχαία έναν γνωστό και λέμε εν περιλήψει και περιγραφικά τί κάνουμε στις ζωές μας, και την ώρα εκείνη πλησιάζει ένας τύπος που το ξέρεις, έρχεται να σου ζητήσει λεφτά...
η κεκτημένη αντίδραση είναι να μην τον κοιτάξω και να του πω: "όχι φίλε"...
όταν ζεις στα εξάρχεια μαθαίνεις γρήγορα...
μετά από 2 λεπτά κατευθύνομαι προς το φαστφουντάδικο που έχουμε δώσει ραντεβού, και ο τυπάς με ξαναπλησιάζει
"είμαι άνεργος και άστεγος, δώσε μου κάτι να παρω να φάω".
"όχι φίλε"
περνάω απέναντι, στην ερμού, και παίρνω κάτι να φάω όσο περιμένω τον φίλο να έρθει...
ο τυπάς με προσπερνάει, και το βλέμμα του πέφτει πάνω στο φαί που κρατάω, αυτή η αυτόματη αντίδραση που δεν ελέγχεις, που το βλέμμα σου πέφτει επάνω σε αυτό που ποθείς...
ήθελα να ανοιξει η γη να με καταπιεί...
2 comments:
Είναι δύσκολες τέτοιες φάσεις, δύσκολες. Μετά από ένα σεμινάριο για πρόληψη ναρκωτικών αποφάσισα ότι δεν ξαναδίνω ποτέ χρήματα. Αυτό που μπορείς ίσως να κάνεις κάποιες φορές είναι να προσφέρεις φαγητό. Καλή σου μέρα
Αναγνωρίζω το συναίσθημα...
Είναι κάπως περίεργα τα συναισθήματα, σαν να κοροϊδεύεις αυτόν που σου ζητάει και του το δείχνεις κατάμουτρα.. το κακό είναι ότι δεν ξέρεις αν ήθελε να τα χρήματα γι'αυτό το λόγο.. και κατ'επέκταση το πόσο συνήθεια τους έχει γίνει να ζητούν χρήματα..
προσπάθησε να το ξεπεράσεις..
Όταν πήγαινα Αθήνα, έδινα σε όλους από λίγα, τό είχα παρακάνει μέχρι που συζήτησα με μια φίλη μου Αθηναία (που ήξερε και λίγα παραπάνω για το "φαινόμενο της επετείας", δεν ξανάδωσα, ή που πρέπει να είσαι σκληρός, ή που πρέπει να δίνεις σε όλους..
Τύψεις πολλές.. όπως και να χει..
Δεν ξέρω αν σε έκανα να αισθανθείς καλύτερα.. χρειάζεται μια δόση αναισθησίας..
Post a Comment