L.A.P.D.

---

Είχα την φαεινή ιδέα εχθές να φάμε ένα παγωτό στην πλατεία εξαρχείων, να κάτσουμε σε ένα από τα λιγοστά παγκάκια και να κοιτάμε τους περαστικούς.

Ο φίλος μου μου έλεγε να την κάνουμε για σπίτι, γιατί από νωρίς υπήρχαν περιπολίες (λες και κάναν κύκλους στα εξάρχεια, ακολουθίες από μοτοσυκλέτες με αναμένα τα μπλε φώτα που αναβοσβήνουν).

Εγώ, γνωστό στραβόξυλο, είχα αντίθετη άποψη, και -εννοείται - με επιχειρήματα. Δεν θα μου αλλάξει δυο διμοιρίες ματ την βραδυά. Είναι ήττα, σε προσωπικό επίπεδο, το να αλλάζω τον δρόμο μου ή το πρόγραμμά μου ανάλογα με την παρουσία ή όχι αστυνομικών δυνάμεων.

Οι διμοιρίες δεν ήταν δυο, ήταν αμέτρητα τα όργανα της τάξεως που ξαφνικά εμφανίστηκαν στην πλατεία. Η κατάσταση μύριζε δακρυγόνα και είπαμε να την κάνουμε...

Στον πεζόδρομο προς το σπίτι μου υπήρχαν σε κάθε γωνία αστυνομικοί, ενώ εκεί που περπατούσαμε (στον πεζόδρομο), άρχισαν να περνάνε από δίπλα μας μηχανάκια με αστυνομικούς.

Μας σταμάτησαν και μας κάναν έλεγχο.

Απόψε είχα δουλειά και θα έμενα σπίτι ούτως ή αλλως.
Αλλά και να έβγαινα δεν θα έβγαινα εξάρχεια.

Ήττα;