γυρνούσα σπίτι... ο κολλητός μου, ως αλκοολικός, έμεινε στο μπαρ. ώρες ώρες δεν βρίσκω νόημα στα μπαρ. δεν ξέρω αν βρίσκω νόημα αλλού, αλλά είναι μάλλον που δεν μπορώ να χοροπηδάω 3 ώρες συνεχόμενα όπως όταν ήμουν 20
στο δρόμο απαντάω έναν ικέτη. ίσως στην ηλικία μου. ίσως λίγο πιο μεγάλο, στα 40. "σε παρακαλώ..." προσπερνάω, όπως συνήθως κάνω. η παράκληση συνεχίζει πίσω μου όσο περπατάω... ο τύπος με ακολουθεί. αγριεύομαι, και αυτό δεν συμβαίνει συχνά, δεν φοβάμαι ποτέ στους δρόμους. έχοντας περπατήσει 20 μέτρα, ο τύπος υψώνει λίγο παραπάνω την φωνή του και καταλαβαινω πως πλέον με έχει πλησιάσει. γυρνάω απότομα
-μην το κάνεις αυτό ρε φίλε, έλεος.
φεύγει
έλεος.
η θνησιμότητα, η απόγνωση, και το έλεος. τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω.
4 comments:
... Είναι το μόνο μέρος που συμβαίνει τόσο συχνά.. να προσέχεις!
μα ζεις σε μια εποχη που μονο αυτα υπαρχουν
Διάβασα τέσσερις φορές τις λίγες γραμμές, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι ΕΓΩ θα αντιδρούσα διαφορετικά. Δεν τα κατάφερα...
Good post.
Post a Comment