Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έμαθα ερχόμενος στην πρωτεύουσά σας (βασικά στον πλανήτη μου ζω, αλλά κατοικώ σε ένα δυάρι στα εξάρχεια), είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν δουλεύουν. Ναι! Υπάρχουν αρκετοί... Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, και δεν τους φαίνεται από μακρυά. Είναι σαν εσένα και σαν εμένα, με την διαφορά όμως πως κάποια στιγμή τους έχει μεταβιβαστεί κάποιο ακίνητο, ή κάποιο εισόδημα, αρκετό για να τους εξασφαλίσει τα αναγκαία...
Ποτέ δεν τους ζήλεψα. Η αεργία φέρνει την οκνηρία, και έχω δει ανθρώπους να περιφέρουν τις υπάρξεις τους αναζητώντας κάποια δικαιολογία... Πιστεύω στην δημιουργία και κυρίως στην εξέλιξη, και η εξέλιξη δεν έρχεται όταν σαπίζεις στον καναπέ.
Αυτό όμως που πραγματικά ζηλεύω και αποζητάω στην ζωή μου είναι όχι να μην δουλεύω, απλά να μην δουλεύω πρωί.
Δεν ξέρω πότε μου συνέβη αυτό. Γιατί είναι κάτι σαν ασθένεια, κάτι σαν πρόβλημα... Είναι λες και δεν είναι η δουλειά που σηματοδοτεί την ρουτίνα, την σύνταξη, και συνεπώς τον θάνατο, αλλά το πρωινό ξύπνημα... Ηλίθιο, έτσι; Ηλίθιο, αλλά ριζωμένο μέσα μου. Βαθιά όμως λέμε.
Τόσο πολύ, που κάπως τα έχω καταφέρει ως τώρα και έχω δουλέψει πρωίνό ωράριο μόνο έναν χρόνο στην ζωή μου, και είμαι 34, και είμαι από φτωχή οικογένεια... Κάπως τα έφερνα βόλτα, και δούλευα μεσημέρι ή απόγευμα... Ήμουν πολύ χαρούμενος, γιατί αισθανόμουν πως κάπως κατάφερνα να "τους" ξεγελάσω. Αυτούς, τους κακούς, το σύστημα, το κετεστημένο που στηρίζει την μισθωτή σκλαβιά. Όταν δουλεύω μετά το μεσημέρι δεν νιώθω τόσο σκλαβωμένος, νιώθω λιγότερο σκλαβωμένος. Γύρευε τώρα το γιατί...
Ή μάλλον, ας γυρέψω λίγο, γιατί η εποχή των παχιών αγελάδων πέρασε για μένα... Μάλλον με πήραν χαμπάρι οι κακοί και με μάντρωσαν, και δεν έχω πλέον αυτήν την πολυτέλεια να κοιμάμαι στις 2 και να ξυπνάω όταν χορτάσω ύπνο. Πλέον παίζει ξυπνητήρι, αλλά συνεχίζω να κοιμάμαι στις 2 και συνεπώς κοιμάμαι λιγότερο. Βιώνω συνεχώς έλλειψη ύπνου... Θυμάστε την εισαγωγή από το fight club? Ε, δεν είμαι ακριβώς εδώ, η πραγματικότητα τελευταία δεν είναι και πολύ πραγματική...
Και το θέμα, χρυσά μου παιδιά, είναι πολύ απλό: αρνούμαι να αποδεχτώ αυτόν τον ρόλο, τον ρόλο του εργαζόμενου. Βρίσκομαι σε μια αντιπαράθεση με το αναμενόμενο για μένα, και δεν ξέρω πως να το λύσω το θέμα...
Any syggestions?
(όχι, η ψυχανάλυση δεν είναι λύση, λέμε!)
4 comments:
Καλημέρα και καλό μήνα!
Δεν ξέρω τι να προτείνω..
Πάντα με ένα ξυπνητήρι με θυμάμαι.. άσχημο ναι.. αλλά πια και το Σκ που δεν βάζω ξυπνητήρι από τα άγρια χαράματα ξυπνάω.. συνήθεια μάλλον..
Ελπίζω να βρεις μια λύση..
πάμε να αφήσουμε αυτό το πράγμα που το λεν δουλειά και να βρούμε και εμείς ακίνητα να νοικιάζουμε και να ζούμε απ αυτά και να δουλεύουμε απόγευμα για το χαρτζιλίκι μας? οχι ε?
ε καλά έλα να πάμε να μείνουμε κάπου που όταν στην Ελλάδα είναι απόγευμα εκεί είναι πρωί κ έτσι θα λέμε "παω δουλειά το απόγευμα!"
Ή απλά πρέπει να σταματήσεις να κοιμάσαι στις 2 (και εγώ στις 4) και να πούμε "τι καλά που έχω δουλειά".
Μία επίσκεψη στον ΟΑΕΔ στην ουρά για επίδομα ή μια ματιά στις αγγελίες μπορεί να σε πείσει..για μένα πάντως δε δούλεψε ούτε αυτό!! any other ideas??
α! και αυτό! http://www.youtube.com/watch?v=iWOyfLBYtuU
Είχα ένα φίλο με το ίδιο πρόβλημα.
Το έλυσε με το εξής απλό τέχνασμα.
Επειδή το 6 το πρωί τον ενοχλούσε,έβαλε το ρολόι 4 ώρες μπροστά και να κτυπάει στις δέκα για εγερτήριο.
Ετσι ξύπναγε 6,έβλεπε 10 και έλεγε....«ωραία,10 η ώρα ,ώρα να σηκωθώ !!!
Post a Comment