pathy

---

Απάθεια...

Όταν ζούσα στο Αμστερνταμ ένας ήταν ο φόβος μου. Ότι κάποια στιγμή θα κυκλοφορώ και εγώ σαν εκείνους τους τρελούς, χαμένος στην πόλη...
Νομίζω κάπου εκεί την πήρα την απόφαση.
Πως δεν μπορώ να διαχειριστώ τον συναισθηματικό μου κόσμο... Πως το να νιώθω συνέχεια είναι επικίνδυνο... Και το έκοψα... Σιγά σιγά...

Ναι, κόβεται, ξέρεις τι εννοώ... Μπορείς, με τα χρόνια να νιώθεις λιγότερο, το βλέμμα σου να παγώνει, να είσαι πιο ψύχραιμος αν θέλεις, πες το όπως θέλεις...

Πονάω λιγότερο, είναι αλήθεια... Αλλά μάλλον δεν είναι λύση αυτή ρε εσύ...
Αλλά να, κουράστηκα να ανεβάζω παλμούς συνέχεια, και αυτό το αίσθημα της εγκατάλειψης, δεν αντέχεται ρε εσύ...

Να με συμπαθάς, ε; Δεν βρήκα καλύτερη λύση... Μάλλον τα σκάτωσα, εσύ όμως θα με αγαπάς παρόλαυτά; Ε; Έτσι δεν είναι;