Επαιτεία

---

Εχθές πήρα τον ηλεκτρικό για να πάω να πιω έναν καφέ με μια φίλη. Στο βαγόνι 8-9 παιδάκια με ποδήλατα, μια υποκουλτούρα, με τατουάζ, φαρδιές μπλούζες και χαμηλοκάβαλα παντελόνια. Τους παρατηρούσα, μου δίναν ελπίδα τα χαμόγελά τους. Για λίγο αισθάνθηκα πως δεν είμαι στην Αθήνα, μια αίσθηση που την έχω ανάγκη όσο τίποτα τελευταία.

Και το όνειρο έληξε απότομα όταν ένας τύπος πήρε την γνωστή θέση στο κέντρο του βαγονιού και άρχισε να μιλάει δυνατά. Βαθιά ανάσα είναι η άμεση αντίδρασή μου, σφίξιμο στο στομάχι, και η ευχή να τελειώσει γρήγορα, να μην με πλησιάσει πολύ, να μείνω αλώβητος από το δράμα του. Μόνο που το λογύδριό του δεν ήταν το γνωστό: "Ξέρω ότι είναι ενοχλητικό, και εμένα με ενοχλούσε πριν γίνω άστεγος. Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ ότι θα ζητιανεύω". Η ηθική απόσταση εκμηδενίστηκε απότομα, αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ, εσύ, αυτός ο άνθρωπος είναι η ουσία της βίας που βιώνει στο πετσί του ένας μέσος κάτοικος της Αθήνας.

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες γα τις εικόνες που με τσακίζουν ζώντας στο κέντρο της Αθήνας. Ένας τσιγγάνος να τρώει απομεινάρια από ένα καρπούζι που βρήκε στα σκουπίδια, ένας κομψός πενηντάρης με κοτλέ παντελόνι και φίνα παπουτσια να επαιτεί έξω από τον Ελευθερουδάκη, ένας ταρίφας να βρίζει έναν παππού σε αναπηρικό καροτσάκι στο φανάρι ότι προσποιείται πως είναι ανάπηρος, η φίλη μου να δακρύζει όταν μετά τις διακοπές βρεθήκαμε για καφέ και πλησίασε στο τραπέζι μας ο πρώτος παππούλης με χαρτομάντηλα...

Ο τρόμος είναι παντού. Δεν υπάρχει πλέον ηθική απόσταση από το δράμα του διπλανού. Σημασία έχει να βγει ο μήνας, δεν ονειρεύεσαι πια, δεν βάζεις στόχους, "να λες ευχαριστώ που έχεις και δουλειά". Βία είναι η αίσθηση ή -πιο σωστά- η επίγνωση, ότι αύριο μπορεί να είσαι εσύ αυτός που θα καταλήξει στους δρόμους, βία είναι να μην ελπίζεις...