i.d.

---

χθες βράδυ αποφασίζω να μην με πάρει ο ύπνος με την τηλεόραση. Μια γαμημένη βδομάδα που με κάνει να μην θέλω να πηγαίνω στη δουλειά μου, και η δουλειά μου είναι ο μόνος λόγος που ζω στο νησί...
Δεν με ενδιαφέρει τι ώρα θα ξυπνήσω, και στις 2μιση τα χαράματα ψάχνω υπότιλους:

Amnesia, the james brighton enigma

Ο τύπος έχει αμνησία, μετά από post traumatic stress disorder. Σκότωσαν τον έρωτά του, τον σκότωσε και αυτός... Κάτι τραμπούκοι ομοφοβικοί hitch hikers...

Και να 'μαι στις 3 το μεσημέρι σήμερα να βάζω τα κλάματα...

Αναζητούσα να δω μια ταινία "gay".
Το κάνω πάντα ενοχικά. Το κάνω μόνος, λες και βλέπω τσόντα, για να μην δείχνω την ανάγκη μου να ταυτιστώ...

Να βρω μια ταυτότητα,
να ταυτιστώ με έναν ήρωα, να μην νιώθω αυτή μου την ιδιότητα τόσο ανάδελφη...

Και να που βάζω τα κλάματα (το κάνω σπάνια) για μια σκηνή όπου ένας άνθρωπος σκοτώνεται για αυτό που είναι. Για αυτό που είμαι...

Δεν ξέρω αν ποτέ θα ξεπεράσω όλη αυτήν την απόρριψη...
Σε 2 βδομάδες θα μπω στα 31, και ακόμα παλεύω μέσα μου για το αν η μάνα μου με αγαπά παρόλο που είμαι αδερφή.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους φίλους που μου γύρισαν την πλάτη, τον αμηχανία και τον φόβο που έχω δει στα μάτια των ανθρώπων...

Και δεν ξέρω αν θυματοποιούμαι. Αν απλά είμαι δυνατός στο δράμα ή αν είμαι πιο κοντά στον εαυτό μου όταν συνειδητοποιώ και εξωτερικεύω αυτό που με πονάει...

Όλοι έχουμε τις πληγές μας. Str8, gay, τραβεστί, βουδιστές, ποδολάγνοι... Δεν είμαι εξαίρεση, δεν είμαι θύμα.

Αλλά αυτό που με πληγώνει, ίσως άμα το πω, ίσως να γειάνει λίγο... Λίγο...