Εχθές πήγα σε μια φιλη μου.
Γνωριζόμαστε 14 χρόνια. Από θεσσαλονίκη. Αλλά ξέρεις, όπως λέει και η Μαφάλντα, "η ζωή κάποιες φορές μπαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους"...
Αλλά όταν αρχές γενάρη ήρθε "το μεγάλο χαστούκι", μου είπε "Στους επόμενους μήνες θα φρικάρεις άπειρες φορές. Και εγώ θα είμαι εδώ, σε όλες τις φρίκες".
Ήταν άρρωστη και ήθελε παρέα... Πήραμε μια ταινία και πίτσα και καθήσαμε στο πάτωμα.
Και στον απέναντι τοίχο είναι εκείνη η σελιδα της εφημεριδας με χρονολογία του 1995 που λέει την ατάκα του Λουί Αραγκόν: "όλη η λαγνεία του κόσμου πάει στα λάχανα από έλλειψη συγχρονισμού των πόθων".
Η ταινία ήταν άθλια, όλες τα στερεότυπα πακεταρισμένα σε ένα dvd 2 ωρών.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ανταλλάσσαμε βλέμματα αποδοκιμασίας και αηδίας...
Και κάποια στιγμή ένιωσα όλο το βάρος να φεύγει από πάνω μου, σαν να ήμουνα 18 ξανά και να έχω όλη την αφέλεια και την ασχετοσύνη. Σαν να ήμουν εκείνο το παχουλό αγόρι στο 1ο έτος, και εκείνη να με ψιλογουστάρει και να διαβάζει για τις πανελλήνιες. Και αυτό ήταν απλά λυτρωτικό...
Κάποιες φορές νομίζω πως ζω μόνο και μόνο για να μπορώ να βιώνω αυτές τις στιγμές της συνενοχής, που οι πλανήτες δυο ανθρώπων γίνονται ένα σύμπαν. Μόνο αυτό αξίζει...
Γνωριζόμαστε 14 χρόνια. Από θεσσαλονίκη. Αλλά ξέρεις, όπως λέει και η Μαφάλντα, "η ζωή κάποιες φορές μπαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους"...
Αλλά όταν αρχές γενάρη ήρθε "το μεγάλο χαστούκι", μου είπε "Στους επόμενους μήνες θα φρικάρεις άπειρες φορές. Και εγώ θα είμαι εδώ, σε όλες τις φρίκες".
Ήταν άρρωστη και ήθελε παρέα... Πήραμε μια ταινία και πίτσα και καθήσαμε στο πάτωμα.
Και στον απέναντι τοίχο είναι εκείνη η σελιδα της εφημεριδας με χρονολογία του 1995 που λέει την ατάκα του Λουί Αραγκόν: "όλη η λαγνεία του κόσμου πάει στα λάχανα από έλλειψη συγχρονισμού των πόθων".
Η ταινία ήταν άθλια, όλες τα στερεότυπα πακεταρισμένα σε ένα dvd 2 ωρών.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ανταλλάσσαμε βλέμματα αποδοκιμασίας και αηδίας...
Και κάποια στιγμή ένιωσα όλο το βάρος να φεύγει από πάνω μου, σαν να ήμουνα 18 ξανά και να έχω όλη την αφέλεια και την ασχετοσύνη. Σαν να ήμουν εκείνο το παχουλό αγόρι στο 1ο έτος, και εκείνη να με ψιλογουστάρει και να διαβάζει για τις πανελλήνιες. Και αυτό ήταν απλά λυτρωτικό...
Κάποιες φορές νομίζω πως ζω μόνο και μόνο για να μπορώ να βιώνω αυτές τις στιγμές της συνενοχής, που οι πλανήτες δυο ανθρώπων γίνονται ένα σύμπαν. Μόνο αυτό αξίζει...
5 comments:
;) την καλησπέρα μου!
πεστα αγόρι μου!!
τα φιλιά μου!
Στο έχω πει πόσο μου αρέσει να σε διαβάζω, ναι; καλό βράδυ!
Είδες που είναι ηδονικές αυτές οι στιγμές συνενοχής; Είναι οι αλλαγές που έγιναν και σε αφήνουν με το χαμόγελο στα χείλη..
Δεν ξέρω αν μόνο αυτό αξίζει, είναι πάντως σίγουρα από τα λίγα πράγματα που αξίζουν. Όπως και οι πραγματικοί φίλοι που είναι πάντα δίπλα σου όταν φρικάρεις, όταν τρως τα χαστούκια. Είσαι τυχερός, να το θυμάσαι...
Post a Comment