έχω έναν φίλο στη σαλονίκη...
βλεπόμαστε σπάνια πλέον, 2 φορές τον χρόνο περίπου, αλλά κρατάει η επαφή, μου λείπει και του λείπω, και τις πρώτες μέρες όταν βρισκόμαστε είναι σαν να ξαναμαθαίνει ο ένας τον άλλον...
μιλάνε με τον φίλο του 5 φορές την ημέρα, παρόλο που βλέπονται πολύ συχνά, και κάποιες φορές τον κοροϊδέυω για αυτό.
"ναι μωρό μου, μόλις κατούρησα και σε λίγο θα ξύσω τα xxx μου"
(btw, το ξέρω ότι θα το πληρώσω αυτό)
το κορόιδευα γιατί μάλλον δεν το είχα ζήσει... μέχρι τώρα.
μπήκε ένας άνθρωπος στη ζωή μου εδώ και λίγο καιρό...
και έσπασε τη θωράκισή μου... με υπομονή, με επιμονή, με ηρεμία, με καλοσύνη...
στην αρχή δεν καταλάβαινα... απλά δεν καταλάβαινα γιατί μπορεί να θέλει να μιλάει μαζί μου και πρωί, και μεσημέρι, και βράδυ... αλλά για κάποιο λόγο τον άφησα να με πάρει στο ταξίδι αυτό μαζί του...
και μετά κατάλαβα ότι αυτό που κάνει είναι τόσο αγνό και καθαρό, αυτό που θέλουμε όλοι, απλά αυτός είναι σε θέση να το θέλει, και να το διεκδικεί, και να μην ντρέπεται για αυτό... Απέναντι στο δικό μου "θέλω χρόνο", αυτός ήθελε απλά να με βλέπει, έτσι απλά, χωρίς γιατί και πως και κίνητρα και μαλακίες.
και εμένα αυτή η αγνότητα και η καθαρότητά του με κέρδισε.
με κοιτάζει στα μάτια, και ώρες ώρες είναι σαν να είμαι ο κόσμος του όλος...
ήξερα ότι θα φύγει...
δεν με ενδιαφέρει να δώσω χαρακτηρισμούς. δεν ξέρω τί είναι έρωτας, τί είναι αγάπη, τί είναι πάθος... βαρέθηκα τους διαχωρισμούς και τους ορισμούς...
ξέρω ότι αυτό που έζησα δυο μήνες τώρα ήταν μια συντροφικότητα που είχα ξεχάσει ή ίσως δεν είχα ζήσει ποτέ...
μου λείπεις
και τώρα σκάσε ένα χαμόγελο, γιατί θέλω να μου είσαι χαρούμενος
βλεπόμαστε σπάνια πλέον, 2 φορές τον χρόνο περίπου, αλλά κρατάει η επαφή, μου λείπει και του λείπω, και τις πρώτες μέρες όταν βρισκόμαστε είναι σαν να ξαναμαθαίνει ο ένας τον άλλον...
μιλάνε με τον φίλο του 5 φορές την ημέρα, παρόλο που βλέπονται πολύ συχνά, και κάποιες φορές τον κοροϊδέυω για αυτό.
"ναι μωρό μου, μόλις κατούρησα και σε λίγο θα ξύσω τα xxx μου"
(btw, το ξέρω ότι θα το πληρώσω αυτό)
το κορόιδευα γιατί μάλλον δεν το είχα ζήσει... μέχρι τώρα.
μπήκε ένας άνθρωπος στη ζωή μου εδώ και λίγο καιρό...
και έσπασε τη θωράκισή μου... με υπομονή, με επιμονή, με ηρεμία, με καλοσύνη...
στην αρχή δεν καταλάβαινα... απλά δεν καταλάβαινα γιατί μπορεί να θέλει να μιλάει μαζί μου και πρωί, και μεσημέρι, και βράδυ... αλλά για κάποιο λόγο τον άφησα να με πάρει στο ταξίδι αυτό μαζί του...
και μετά κατάλαβα ότι αυτό που κάνει είναι τόσο αγνό και καθαρό, αυτό που θέλουμε όλοι, απλά αυτός είναι σε θέση να το θέλει, και να το διεκδικεί, και να μην ντρέπεται για αυτό... Απέναντι στο δικό μου "θέλω χρόνο", αυτός ήθελε απλά να με βλέπει, έτσι απλά, χωρίς γιατί και πως και κίνητρα και μαλακίες.
και εμένα αυτή η αγνότητα και η καθαρότητά του με κέρδισε.
με κοιτάζει στα μάτια, και ώρες ώρες είναι σαν να είμαι ο κόσμος του όλος...
ήξερα ότι θα φύγει...
δεν με ενδιαφέρει να δώσω χαρακτηρισμούς. δεν ξέρω τί είναι έρωτας, τί είναι αγάπη, τί είναι πάθος... βαρέθηκα τους διαχωρισμούς και τους ορισμούς...
ξέρω ότι αυτό που έζησα δυο μήνες τώρα ήταν μια συντροφικότητα που είχα ξεχάσει ή ίσως δεν είχα ζήσει ποτέ...
μου λείπεις
και τώρα σκάσε ένα χαμόγελο, γιατί θέλω να μου είσαι χαρούμενος
4 comments:
Καλημέρα. Νομίζω η ουσία όλη βρίσκεται λίγο πριν το τέλος του κειμένου σου. Δεν έχουν σημασία οι ορισμοί, μόνο αυτό που νιώθεις. Είδες πόσο όμορφο είναι να αφήνεσαι κάποιες φορές; Λυπάμαι που τέλειωσε (?)
Χίλιες φορές την μέρα μπορεί να με πάρει τηλ; Να ακούω μόνο τη φωνή του.. τίποτα άλλο..
Άχχχχχ είναι έλλειψη και αυτή βλέπεις.. φωνητική..
Πόσο χαίρομαι να διαβάζω τέτοια post!
super.
Τα πάντα κερδίζονται με επιμονή και υπομονή.
Και ειδικά όταν τα αισθήματα είναι αγνά.
Εύχομαι να βρεθήτε πάλι μαζί σύντομα, και τα αισθήματά σας να ναι πολύ ποιο έντονα.
Μη ξεχνάς κάτι.
Πόσες φορές θα νοιώσουμε έτσι στην ζωή μας;
Φιλάκια
γλυκουυυυληηηηηη
Post a Comment