H φίλη μου η X. έμεινε έγκυος...
Το παλεύαν καιρό, το βιολογικό ρολόι της χτυπάει εδώ και κανά 2 χρόνια
Αυτό το γαμημένο το ψυχολογικό όριο των 35 ετών που πρέπει για τις γυναίκες να λειτουργει σαν γκιλοτίνα την είχε τσακίσει...
Θα κάνει παιδάκι...
"να φέρουμε στον κόσμο τουλάχιστον ένα παιδί"...
Ζηλεύω... που δεν θα το δω από κοντά. Θα φύγουν από το νησί. Ζηλεύω που δεν θα μπορέσω να το ζήσω. Να δω την ζωή να δημιουργείται, από κοντά, έστω και σαν τρίτος, έστω και σαν απο την κλειδαρότρυπα, μια που εγώ δεν προβλέπεται να κάνω παιδιά.
Δεν μου αρέσουν τα παιδιά. Και κυρίως δεν μου αρέσει η "αγία" οικογένεια στη παραλία, με τα χιλιάδες κουβαδάκια, τις ομπρέλες, τις καρέκλες, τα μπρατσάκια και τις υστερίες του τύπου "γιωργάααααααααακι......"
"Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε"
Το έχαψα το παραμύθι... Δεν κάνω για πατέρας. Δεν πληρώ τις ικανες και αναγκαίες συνθήκες για να τεκνοποιήσω. Και ενώ ιδεολογικα ξέρω ότι αυτό δεν είναι παρά μια προπαγάνδα, στην πράξη δεν με βλέπω να κάνω την έκπληξη, να ανατρέπω το για μένα αναμενόμενο.
Οι αδερφές δεν κάνουν παιδιά...
Οι αδερφές θέλουν μόνο να γαμιούνται, και καταλήγουν στα μοναχικά πενήντα τους χρόνια να ζουν με μια κοπιαστικά δομημένη αυτάρκεια και αρκετά φετίχ.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα παιδιά...
Αυτο που ξέρω είναι πως δεν μου επέτρεψα ποτέ να το ονειρευτώ...
Το παλεύαν καιρό, το βιολογικό ρολόι της χτυπάει εδώ και κανά 2 χρόνια
Αυτό το γαμημένο το ψυχολογικό όριο των 35 ετών που πρέπει για τις γυναίκες να λειτουργει σαν γκιλοτίνα την είχε τσακίσει...
Θα κάνει παιδάκι...
"να φέρουμε στον κόσμο τουλάχιστον ένα παιδί"...
Ζηλεύω... που δεν θα το δω από κοντά. Θα φύγουν από το νησί. Ζηλεύω που δεν θα μπορέσω να το ζήσω. Να δω την ζωή να δημιουργείται, από κοντά, έστω και σαν τρίτος, έστω και σαν απο την κλειδαρότρυπα, μια που εγώ δεν προβλέπεται να κάνω παιδιά.
Δεν μου αρέσουν τα παιδιά. Και κυρίως δεν μου αρέσει η "αγία" οικογένεια στη παραλία, με τα χιλιάδες κουβαδάκια, τις ομπρέλες, τις καρέκλες, τα μπρατσάκια και τις υστερίες του τύπου "γιωργάααααααααακι......"
"Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε"
Το έχαψα το παραμύθι... Δεν κάνω για πατέρας. Δεν πληρώ τις ικανες και αναγκαίες συνθήκες για να τεκνοποιήσω. Και ενώ ιδεολογικα ξέρω ότι αυτό δεν είναι παρά μια προπαγάνδα, στην πράξη δεν με βλέπω να κάνω την έκπληξη, να ανατρέπω το για μένα αναμενόμενο.
Οι αδερφές δεν κάνουν παιδιά...
Οι αδερφές θέλουν μόνο να γαμιούνται, και καταλήγουν στα μοναχικά πενήντα τους χρόνια να ζουν με μια κοπιαστικά δομημένη αυτάρκεια και αρκετά φετίχ.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα παιδιά...
Αυτο που ξέρω είναι πως δεν μου επέτρεψα ποτέ να το ονειρευτώ...
4 comments:
ναι, είναι δύσκολο εδώ στο βαλκάνιο να ονειρεύεσαι γενικά και για όλα.
όμωσ, μην αφήνεις κανένα μλκ να σε οδηγεί να σου το κάνεισ αυτό! κανέναν! dream on!
ξέρω πολλούς τύπικαλ γονείς που έγιναν γονείς επειδή κατά λάθος έφτυσε κάτι το πουλί τους σε πρόσφορο έδαφος, και μεγάλωσε.
και δεν θα έπρεπε αυτοί οι κατά λάθοσ να έχουν γίνει γονεισ. με τίποτα.
ποιοσ μλκσ φτιάχνει τα όρια τελικά, ε;
και ποιος απαγορεύει να ονειρευτείς ένα ψυχάκι στην αγκαλιά σου; κανεισ
στο λέω εγώ 1,5 χρόνο πριν το όριο ;)
θες να δανειστουμε καμια μητρα και να κανουμε κανα οικογενειακο κουτσουβελο?να φωναζει μπαμπα και να γυρνανε 3-4?? φιλι..
και καποιος αλλος εχει τον ιδιο προβληματισμο...
http://provatos.blogspot.com/
(πεμπτη 17 μαιου το γραφει)
hey! πολύ με άγγιξε το Post σου. μπεεεε καινούργιε φίλε.
:-))
Post a Comment