...

---

άντε βγάλε άκρη...
ο κάθενας με τα προβλήματά του, με τα θέματά του, με τον λιγοστό του χρόνο, με πράγματα που κουβαλάει και που δεν μπορει να μοιραστεί.
μια απέραντη περιπλάνηση μονάδων σε μια άγνωστη πόλη, σε λεωφόρους ξένες. "Συγγρού -Φιξ, εδω είναι το μετρό, εδώ είναι το ιντερκοντινένταλ. εδώ ένα παρκάκι".
εγώ που είμαι; τί δεν είναι ξένο πια;
δεν απανταω σε τηλέφωνα, δεν παίρνω για γενέθλια, αποκόβομαι από ανθρώπους. δεν μπορώ να μιλήσω στους φίλους μου, δεν μπορώ να αρθρώσω κάτι. τους αγκαλιάζω και θέλω να κλάψω, και αυτό δεν μπορώ να το κάνω πια. το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω ανώνυμα, μπας και ξορκισω τίποτα, λες και άμα βγουν από μέσα μου δεν θα ξαναγεννηθούν. αλλά ακόμα και δυο άνθρωποι που μου είπαν δυο καλά λόγια εδώμέσα, τους πάγωσα. δεν θέλω τίποτα.
μάλλον πρέπει να το παραδεχτώ. η ψυχική ασθένεια είναι εδώ. κάποιες φορές φεύγει, κάποιες φορές είμαι λαμπερός και γοητευτικός, αλλά κάποιες άλλες μισώ το σώμα μου και την σκέψη μου, είμαι έτοιμος να νιώσω βαθιά μέσα μου όλη την απόρριψη που υπάρχει. όλη.
πρέπει να αποφασίσω σε ποια πόλη θέλω να βρίσκομαι σε δυο χρόνια αν δεν θέλω να επιστρέψω στο νησί, και όλες οι πόλεις είναι ξένες. τί είναι το μέλλον;
ώρες ώρες αυτο το πράγμα που είναι μέσα μου με πονάει.
από χθες το βράδυ, κοντεύουν 24 ώρες τώρα, όποτε παίρνω βαθιά ανάσα με πονάει κάτι κάτω από την καρδιά μου.